日本語
皆さんは、フランス映画『シェルブールの雨傘』（1964）をご覧になりましたか？ この映画は全編が歌で進行するミュージカルで、若く愛し合うジュヌヴィエーヴとギイが、ギイのアルジェリア戦争への徴兵で離れ離れになる切ない物語です。
ジュヌヴィエーヴは妊娠しますが、経済的な理由から別の男性と結婚します。数年後、二人は再会し、それぞれ別の人生を歩んでいることを知り、ほろ苦い別れを迎えます。
ジュヌヴィエーヴの母、エムリ夫人は雨傘店を営んでいますが、雨傘の販売だけで生計を立てるなんて、今じゃ「無理ゲーじゃね？」って思いますよね！
イオンモールやコンビニでビニール傘が手軽に買える時代ですし、Amazonでポチれば翌日届きます。雨傘専門の実店舗で食べていくのは、さすがに厳しいでしょう。
雨傘専門という時点で「日傘は取り扱っておりません。他を当たってください。」ということなので、ビジネスチャンスを逃していますよね。
「あんしんの5年保証付き！」「月曜はポイント2倍！」なんて頑張っても、なかなか商売繁盛とはいかなそうです。
映画では、ジュヌヴィエーヴが男性客に雨傘を案内するシーンがありますが、そもそも雨傘にそんなにバリエーションあるんですかね？
デザインなんて「見りゃ分かるだろ！」って話ですし、どんなセールストークで売り込んだのか想像すると笑えます。
「この雨傘は、若い女性にモテるシックなデザインでございます！」とか「このボタンを押すだけで簡単に開くワンタッチ傘でして、荷物を持っているときや片手しか使えない状況に打ってつけでございます！」とでも言ったのでしょうか？
さて、話は変わりますが、フランス語で「傘」は parapluie と言います。この単語の語源は次の通りです。
para-: ラテン語の parare（防ぐ、保護する）に由来します。この接頭辞は「～から守る」という意味を持ち、例えば「パラソル」（parasol、太陽から守る）にも見られます。
-pluie: フランス語で「雨」を意味する言葉で、ラテン語の pluvia（雨）に由来します。
つまり、parapluie は「雨から守るもの」、つまり「傘」を意味します。この言葉は16世紀頃にフランスで使われ始め、現代に至っています。似た構造の言葉に「パラシュート」（parachute、落下を防ぐ）があり、para- の保護のニュアンスが一貫しています。
そういえば、「雨傘」はあっても「雪傘」「霰傘」「雹傘」って聞きませんよね。無理やりフランス語にすると paraneige（雪）や paragrêle（霰）になりますが、お空から降ってくるものごとに傘を替えるのは面倒ですし、その必要もないので「雨」でまとまってるんでしょう。とはいえ、雪傘専門店や雹傘専門店があったら、ちょっと面白そうですよね！
さて、この名作『シェルブールの雨傘』、ジュヌヴィエーヴとギイがガソリンスタンドで再会する感動のシーンで、最大のツッコミどころが訪れます。
なんと、ジュヌヴィエーヴは給油したのにガソリン代を払わずに去ってしまうんです！
ギイは「もう行っていいよ」とジュヌヴィエーヴに立ち去るよう促しますが、1964年当時、スマホでキャッシュレス決済なんてないですし、飲み屋の「ツケ」でもないのに、ガソリンスタンドの経営者としていかがなものかと思います。
もう一つツッコミたいのは、雪が降っていて寒いのに、ジュヌヴィエーヴが車の運転席と助手席の窓を開けっ放しで、娘フランソワーズを車に残してガソリンスタンドの事務所に行くシーンです。めっちゃ不自然じゃないですか？
でも、ストーリーの都合上、窓を閉めるとガソリンスタンドから娘が見えにくくなり、物語の感動が薄れるから仕方ないんでしょう。窓ガラスに事務所の明かりが反射して、車内の娘が見えなくなるなんて、映画的にはNGですもんね。
それにしても、ジュヌヴィエーヴはローラン・カサールと、ギイはマドレーヌと結婚し、それぞれ幸せな家庭を築くという結末は、切なさとハッピーエンドが絶妙に混ざった昔の映画らしいフィナーレです。
もし現代風に「愛だの恋だのはもうこりごり！」と生涯独身を決め込んだり、ジュヌヴィエーヴが同性のパートナーと事実婚、ギイがマドレーヌ公認で若い子と不倫なんて展開だったら、「うーん、なんだかなあ……」って後味になりそうですよね。
©ondoku3.com
英語 (English)
Have you ever watched the French film ‘The Umbrellas of Cherbourg’ (1964)? This musical, where every line is sung, tells the poignant tale of Geneviève and Guy, young lovers torn apart when Guy is conscripted into the Algerian War.
Geneviève discovers she’s pregnant but, for financial reasons, marries another man. Years later, the two reunite, only to find they’ve built separate lives, leading to a bittersweet farewell.
Geneviève’s mother, Madame Émery, runs an umbrella shop, but making a living solely from selling rain umbrellas today would be near impossible, wouldn’t it? These days, you can grab a cheap plastic umbrella at shopping centres like Westfield or corner shops, and Amazon delivers them the next day. Running a brick-and-mortar shop just for rain umbrellas would be a tough sell.
Specialising in rain umbrellas means saying, ‘We don’t stock parasols — try somewhere else,’ which feels like turning away business. Even with ‘five-year guarantees’ or ‘double loyalty points on Mondays,’ it’s hard to imagine such a shop thriving.
In the film, there’s a scene where Geneviève shows a male customer an umbrella, but are there really that many types of rain umbrellas to choose from? The design is obvious at a glance, so picturing her sales pitch is quite amusing. Did she say something like, ‘This sleek design is sure to catch the eye of stylish young women!’ or ‘This one-touch umbrella opens with a single button — perfect for when you’re juggling bags or only have one hand free!’?
On a different note, the French word for ‘umbrella’ is parapluie. Its etymology breaks down like this:
para-: From the Latin parare (to shield or protect), meaning ‘to guard against.’ You see it in words like ‘parasol’ (protection from the sun).
-pluie: The French word for ‘rain,’ from the Latin pluvia (rain).
So, parapluie literally means ‘something that protects from rain’ — an umbrella. This term has been used in France since around the 16th century. A similar word is ‘parachute’ (protecting against falling), which shares the same protective sense of para-.
It’s curious, isn’t it, that we have ‘rain umbrellas’ but no ‘snow umbrellas’ or ‘hail umbrellas’? In French, you could coin terms like paraneige (snow) or paragrêle (hail), but swapping umbrellas for every type of weather sounds like a faff, and there’s no real need. Still, a shop specialising in snow or hail umbrellas would be quirky, wouldn’t it?
Now, in this classic, ‘The Umbrellas of Cherbourg’, the most surprising moment comes during the emotional reunion at a petrol station. Geneviève, after filling up her car, drives off without paying for the petrol!
Guy waves her off, saying she can go, but back in 1964, there were no contactless payments or smartphone apps. It’s not like a pub where you can run a tab, so as a petrol station owner, that’s a bit dodgy, isn’t it?
Another odd detail is when Geneviève, in snowy, freezing weather, leaves both the driver’s and passenger’s windows wide open, with her daughter Françoise in the car, while she pops into the petrol station office. Doesn’t that seem a bit strange?
But, for the story’s sake, closing the windows would make it harder to see Françoise from the station, which would dampen the scene’s emotional weight. If the office lights reflected off the glass, obscuring the girl, it’d ruin the cinematic effect, wouldn’t it?
The film ends with Geneviève married to Laurent Cassard and Guy to Madeleine, each building happy families — a finale that blends heartache and hope, typical of classic cinema.
If it were remade today with modern twists — like Geneviève swearing off romance to stay single, entering a civil partnership with a same-sex partner, or Guy having an affair with a younger woman with Madeleine’s blessing — it might leave you thinking, ‘Well, that’s a bit of an odd aftertaste, isn’t it?’
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Haben Sie jemals den französischen Film „Die Regenschirme von Cherbourg“ (1964) gesehen? Dieses Musical, in dem jede Zeile gesungen wird, erzählt die bewegende Geschichte von Geneviève und Guy, einem jungen Liebespaar, das auseinandergerissen wird, als Guy in den Algerienkrieg eingezogen wird.
Geneviève entdeckt, dass sie schwanger ist, heiratet aber aus finanziellen Gründen einen anderen Mann. Jahre später treffen sie sich wieder und stellen fest, dass sie getrennte Leben führen, was zu einem bittersüßen Abschied führt.
Genevièves Mutter, Madame Émery, betreibt ein Regenschirmgeschäft, aber heute nur von Regenschirmverkäufen zu leben wäre nahezu unmöglich, nicht wahr? Heutzutage kann man billige Plastikschirme in Einkaufszentren wie dem KaDeWe oder in kleinen Läden kaufen, und Amazon liefert sie am nächsten Tag. Ein Ladengeschäft nur für Regenschirme zu betreiben wäre schwierig.
Sich auf Regenschirme zu spezialisieren heißt, zu sagen: „Wir führen keine Sonnenschirme — versuchen Sie es anderswo“, was wie eine Zurückweisung von Kundschaft klingt. Selbst mit „fünf Jahren Garantie“ oder „doppelten Treuepunkten montags“ ist es schwer vorstellbar, dass so ein Geschäft floriert.
Im Film zeigt Geneviève einem männlichen Kunden einen Regenschirm, aber gibt es wirklich so viele Arten von Regenschirmen zur Auswahl? Das Design ist auf den ersten Blick klar, daher ist es ziemlich amüsant, sich ihr Verkaufsgespräch vorzustellen. Hat sie etwa gesagt: „Dieses elegante Design wird stilvolle junge Frauen begeistern!“ oder „Dieser Schirm öffnet sich mit einem Knopfdruck — ideal, wenn Sie Taschen tragen oder nur eine Hand frei haben!“?
Übrigens, das französische Wort für „Regenschirm“ ist parapluie. Seine Herkunft lässt sich so erklären:
para-: Vom lateinischen parare (schützen), bedeutet „vor etwas schützen“. Man findet es in Wörtern wie „Sonnenschirm“ (Schutz vor Sonne).
-pluie: Französisches Wort für „Regen“, vom lateinischen pluvia (Regen).
Parapluie bedeutet also wörtlich „etwas, das vor Regen schützt“ — ein Regenschirm. Der Begriff wird in Frankreich seit etwa dem 16. Jahrhundert genutzt. Ähnlich ist „Fallschirm“ (Schutz vor Stürzen), der dieselbe schützende Bedeutung von para- hat.
Ist es nicht merkwürdig, dass wir „Regenschirme“ haben, aber keine „Schneeschirme“ oder „Hagelschirme“? Im Französischen könnte man Begriffe wie paraneige (Schnee) oder paragrêle (Hagel) erfinden, aber für jedes Wetter einen Schirm zu wechseln klingt mühsam und unnötig. Ein Geschäft für Schnee- oder Hagelschirme wäre aber ziemlich originell, oder?
In diesem Klassiker „Die Regenschirme von Cherbourg“ kommt der überraschendste Moment bei der emotionalen Wiedervereinigung an einer Tankstelle. Geneviève fährt, nachdem sie ihr Auto vollgetankt hat, ohne zu bezahlen davon!
Guy winkt ihr zu und sagt, sie könne gehen, aber 1964 gab es weder kontaktlose Zahlungen noch Smartphone-Apps. Das ist nicht wie in einer Kneipe, wo man anschreiben lassen kann, also ist das als Tankstellenbesitzer etwas fragwürdig, oder?
Ein weiteres seltsames Detail ist, dass Geneviève bei Schnee und Kälte die Fenster von Fahrer- und Beifahrersitz weit offen lässt, während ihre Tochter Françoise im Auto sitzt, und kurz ins Tankstellenbüro geht. Wirkt das nicht etwas komisch?
Aber für die Geschichte würde das Schließen der Fenster es erschweren, Françoise von der Tankstelle aus zu sehen, was die emotionale Wirkung der Szene mindern würde. Wenn das Licht des Büros sich im Glas spiegelt und das Mädchen verdeckt, würde das den filmischen Effekt ruinieren, oder?
Der Film endet damit, dass Geneviève Roland Cassard heiratet und Guy Madeleine, und beide bauen glückliche Familien auf — ein Finale, das Herzschmerz und Hoffnung mischt, typisch für klassisches Kino.
Würde man den Film heute mit modernen Wendungen neu drehen — etwa Geneviève, die der Liebe abschwört und Single bleibt, eine eingetragene Partnerschaft mit einer gleichgeschlechtlichen Person eingeht oder Guy eine Affäre mit einer jüngeren Frau mit Madeleines Zustimmung hat —, würde man wohl denken: „Das hinterlässt einen seltsamen Nachgeschmack, nicht wahr?“
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Avez-vous déjà vu le film français « Les Parapluies de Cherbourg » (1964) ? Cette comédie musicale, où chaque réplique est chantée, raconte l’histoire émouvante de Geneviève et Guy, jeunes amants séparés lorsque Guy est appelé pour la guerre d’Algérie.
Geneviève apprend qu’elle est enceinte mais, pour des raisons financières, épouse un autre homme. Des années plus tard, ils se retrouvent et découvrent qu’ils mènent des vies distinctes, ce qui mène à des adieux doux-amers.
La mère de Geneviève, Madame Émery, tient une boutique de parapluies, mais vivre uniquement de la vente de parapluies de pluie aujourd’hui serait presque impossible, non ? De nos jours, on peut acheter un parapluie en plastique bon marché dans des centres commerciaux comme les Galeries Lafayette ou dans des supérettes, et Amazon les livre le lendemain. Tenir une boutique physique juste pour des parapluies de pluie serait ardu.
Se spécialiser dans les parapluies de pluie, c’est dire : « Nous n’avons pas d’ombrelles — cherchez ailleurs », ce qui revient à repousser des clients. Même avec des « garanties de cinq ans » ou des « points de fidélité doublés le lundi », il est difficile d’imaginer une telle boutique prospérer.
Dans le film, une scène montre Geneviève présentant un parapluie à un client masculin, mais y a-t-il vraiment tant de choix en matière de parapluies de pluie ? Le design est évident au premier regard, alors imaginer son discours de vente est assez amusant. A-t-elle dit quelque chose comme : « Ce design épuré séduira les jeunes femmes élégantes ! » ou « Ce parapluie s’ouvre d’un seul bouton — idéal quand vous portez des sacs ou n’avez qu’une main libre ! » ?
À propos, le mot français « parapluie » a l’étymologie suivante :
para- : Du latin parare (protéger), signifiant « se protéger contre ». On le retrouve dans « parasol » (protection contre le soleil).
-pluie : Mot français pour « pluie », issu du latin pluvia (pluie).
Ainsi, parapluie signifie littéralement « ce qui protège de la pluie » — un parapluie. Ce terme est employé en France depuis le XVIe siècle environ. Un mot comparable est « parachute » (protection contre la chute), qui partage le sens protecteur de para-.
N’est-ce pas curieux qu’on ait des « parapluies de pluie » mais pas de « parapluies de neige » ou de « parapluies de grêle » ? On pourrait inventer des termes comme paraneige (neige) ou paragrêle (grêle), mais changer de parapluie pour chaque météo semble compliqué et inutile. Une boutique spécialisée dans les parapluies de neige ou de grêle serait tout de même originale, non ?
Dans ce classique, « Les Parapluies de Cherbourg », le moment le plus surprenant arrive lors des retrouvailles émouvantes dans une station-service. Geneviève repart après avoir fait le plein, sans payer l’essence !
Guy lui fait signe qu’elle peut partir, mais en 1964, pas de paiements sans contact ni d’applications mobiles. Ce n’est pas comme un café où l’on peut laisser une ardoise, alors pour un patron de station-service, c’est un peu douteux, non ?
Un autre détail curieux est que, par temps de neige et de froid, Geneviève laisse les fenêtres du conducteur et du passager grandes ouvertes, avec sa fille Françoise dans la voiture, pendant qu’elle passe au bureau de la station. Cela ne semble-t-il pas un peu bizarre ?
Mais, pour l’histoire, fermer les fenêtres rendrait difficile la vue de Françoise depuis la station, ce qui atténuerait l’impact émotionnel de la scène. Si les lumières du bureau se reflétaient sur les vitres, masquant la fillette, cela gâcherait l’effet cinématographique, non ?
Le film se termine avec Geneviève mariée à Roland Cassard et Guy à Madeleine, chacun fondant une famille heureuse — un final mêlant chagrin et espoir, typique du cinéma classique.
Si le film était refait aujourd’hui avec des rebondissements modernes — comme Geneviève renonçant à l’amour pour rester célibataire, s’engageant dans un partenariat civil avec une personne de même sexe, ou Guy ayant une liaison avec une femme plus jeune avec l’accord de Madeleine —, on pourrait se dire : « Eh bien, ça laisse un drôle d’arrière-goût, non ? »
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
¿Ha visto usted alguna vez la película francesa «Los paraguas de Cherburgo» (1964)? Este musical, en el que todas las líneas son cantadas, cuenta la emotiva historia de Geneviève y Guy, jóvenes enamorados separados cuando Guy es reclutado para la guerra de Argelia.
Geneviève descubre que está embarazada, pero, por motivos económicos, se casa con otro hombre. Años después, se reencuentran y descubren que han construido vidas separadas, lo que lleva a una despedida agridulce.
La madre de Geneviève, Madame Émery, regenta una tienda de paraguas, pero ganarse la vida solo vendiendo paraguas hoy sería casi imposible, ¿verdad? Hoy en día, puede usted comprar un paraguas de plástico barato en centros comerciales como El Corte Inglés o en tiendas de barrio, y Amazon lo entrega al día siguiente. Mantener una tienda física solo para paraguas sería complicado.
Especializarse en paraguas implica decir: «No tenemos sombrillas — pruebe en otro sitio», lo que parece rechazar negocio. Incluso con «garantías de cinco años» o «puntos de fidelidad dobles los lunes», es difícil imaginar que tal tienda prospere.
En la película, hay una escena en la que Geneviève muestra un paraguas a un cliente masculino, pero ¿realmente hay tantas clases de paraguas para elegir? El diseño es evidente a simple vista, así que imaginar su discurso de venta resulta bastante divertido. ¿Dijo algo como: «¡Este diseño elegante atraerá las miradas de mujeres jóvenes con estilo!» o «¡Este paraguas de un solo toque se abre con un botón — ideal para cuando lleva usted bolsas o solo tiene una mano libre!»?
Por cierto, la palabra francesa para «paraguas» es parapluie. Su origen es así:
para-: Del latín parare (proteger), que significa «protegerse de». Se ve en palabras como «parasol» (protección contra el sol).
-pluie: Palabra francesa para «lluvia», del latín pluvia (lluvia).
Por tanto, parapluie significa literalmente «algo que protege de la lluvia» — un paraguas. Este término se usa en Francia desde el siglo XVI. Una palabra similar es «paracaídas» (protección contra caídas), que comparte el sentido protector de para-.
Es curioso, ¿no?, que tengamos «paraguas para la lluvia» pero no «paraguas para la nieve» o «paraguas para el granizo». En francés, se podrían inventar términos como paraneige (nieve) o paragrêle (granizo), pero cambiar de paraguas para cada tipo de tiempo parece una molestia innecesaria. Aun así, una tienda especializada en paraguas para nieve o granizo sería peculiar, ¿no le parece a usted?
En este clásico, «Los paraguas de Cherburgo», el momento más sorprendente llega en el emotivo reencuentro en una gasolinera. ¡Geneviève, tras llenar el depósito, se marcha sin pagar la gasolina!
Guy le indica que puede irse, pero en 1964 no había pagos sin contacto ni aplicaciones móviles. No es como un bar donde puede usted dejar una cuenta pendiente, así que, como dueño de una gasolinera, eso es un poco cuestionable, ¿no le parece a usted?
Otro detalle curioso es que Geneviève, en plena nevada y frío, deja las ventanillas del conductor y del acompañante abiertas, con su hija Françoise en el coche, mientras entra en la oficina de la gasolinera. ¿No le parece a usted un poco raro?
Pero, por el bien de la historia, cerrar las ventanillas dificultaría ver a Françoise desde la gasolinera, reduciendo el impacto emocional de la escena. Si las luces de la oficina se reflejaran en los cristales, ocultando a la niña, arruinaría el efecto cinematográfico, ¿no le parece a usted?
La película termina con Geneviève casada con Roland Cassard y Guy con Madeleine, cada uno formando familias felices — un final que mezcla dolor y esperanza, típico del cine clásico.
Si se rehiciera hoy con giros modernos — como Geneviève renunciando al amor para quedarse soltera, formando una unión civil con una pareja del mismo sexo, o Guy teniendo una aventura con una mujer más joven con el permiso de Madeleine —, podría dejarle a usted pensando: «Vaya, eso deja un regusto un poco extraño, ¿no?»
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Avete mai visto il film francese «Gli ombrelli di Cherbourg» (1964)? Questo musical, in cui ogni battuta è cantata, racconta la toccante storia di Geneviève e Guy, giovani innamorati separati quando Guy viene arruolato nella guerra d’Algeria.
Geneviève scopre di essere incinta ma, per motivi economici, sposa un altro uomo. Anni dopo, i due si rincontrano e scoprono di aver costruito vite separate, portando a un addio dolceamaro.
La madre di Geneviève, Madame Émery, gestisce un negozio di ombrelli, ma guadagnarsi da vivere solo vendendo ombrelli da pioggia oggi sarebbe quasi impossibile, no? Al giorno d’oggi, si può comprare un ombrello di plastica economico nei centri commerciali come La Rinascente o nei negozi di quartiere, e Amazon lo consegna il giorno dopo. Gestire un negozio fisico solo per ombrelli da pioggia sarebbe un’impresa difficile.
Specializzarsi in ombrelli da pioggia significa dire: «Non teniamo ombrelloni — provate altrove», il che sembra un rifiuto di clienti. Anche con «garanzie di cinque anni» o «punti fedeltà doppi il lunedì», è difficile immaginare che un negozio del genere prosperi.
Nel film, c’è una scena in cui Geneviève mostra un ombrello a un cliente maschile, ma ci sono davvero così tanti tipi di ombrelli da pioggia tra cui scegliere? Il design è chiaro a prima vista, quindi immaginare il suo discorso di vendita è piuttosto divertente. Ha detto forse: «Questo design elegante attirerà di sicuro l’attenzione di giovani donne alla moda!» o «Questo ombrello si apre con un solo pulsante — perfetto quando hai borse da gestire o una sola mano libera!»?
A proposito, la parola francese per «ombrello» è parapluie. La sua etimologia si spiega così:
para-: Dal latino parare (proteggere), che significa «riparare da». Si trova in parole come «parasole» (protezione dal sole).
-pluie: Parola francese per «pioggia», dal latino pluvia (pioggia).
Quindi, parapluie significa letteralmente «qualcosa che protegge dalla pioggia» — un ombrello. Questo termine è in uso in Francia dal XVI secolo circa. Una parola simile è «paracadute» (protezione dalle cadute), che condivide il senso protettivo di para-.
Non è curioso che esistano «ombrelli da pioggia» ma non «ombrelli da neve» o «ombrelli da grandine»? In francese, si potrebbero coniare termini come paraneige (neve) o paragrêle (grandine), ma cambiare ombrello per ogni tipo di tempo sembra una seccatura inutile. Un negozio specializzato in ombrelli da neve o grandine sarebbe però originale, no?
In questo classico, «Gli ombrelli di Cherbourg», il momento più sorprendente arriva durante l’emozionante incontro a una stazione di servizio. Geneviève, dopo aver fatto il pieno, se ne va senza pagare la benzina!
Guy le fa cenno di andare, dicendo che può farlo, ma nel 1964 non c’erano pagamenti contactless o app per smartphone. Non è come un bar dove puoi lasciare un conto aperto, quindi, come proprietario di una stazione di servizio, è un po’ discutibile, no?
Un altro dettaglio curioso è che Geneviève, con neve e freddo, lascia i finestrini del guidatore e del passeggero spalancati, con sua figlia Françoise in macchina, mentre fa un salto nell’ufficio della stazione. Non sembra un po’ strano?
Ma, per esigenze narrative, chiudere i finestrini renderebbe difficile vedere Françoise dalla stazione, riducendo l’impatto emotivo della scena. Se le luci dell’ufficio si riflettessero sul vetro, nascondendo la bambina, rovinerebbe l’effetto cinematografico, no?
Il film si conclude con Geneviève sposata con Roland Cassard e Guy con Madeleine, ciascuno costruendo famiglie felici — un finale che mescola dolore e speranza, tipico del cinema classico.
Se fosse rifatto oggi con svolte moderne — come Geneviève che rinuncia all’amore per restare single, che forma un’unione civile con una partner dello stesso sesso, o Guy che ha una relazione con una donna più giovane con il consenso di Madeleine —, potresti pensare: «Beh, lascia un retrogusto un po’ strano, no?»
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Você já assistiu ao filme francês «Os Guarda-Chuvas de Cherbourg» (1964)? Esse musical, em que todas as falas são cantadas, conta a história comovente de Geneviève e Guy, jovens apaixonados separados quando Guy é convocado para a Guerra da Argélia.
Geneviève descobre que está grávida, mas, por razões financeiras, casa-se com outro homem. Anos depois, eles se reencontram e percebem que seguiram vidas diferentes, levando a uma despedida agridoce.
A mãe de Geneviève, Madame Émery, administra uma loja de guarda-chuvas, mas viver só da venda de guarda-chuvas hoje seria quase impossível, não é? Hoje em dia, você pode comprar um guarda-chuva de plástico barato em shoppings como o Iguatemi ou em lojas de bairro, e a Amazon entrega no dia seguinte. Ter uma loja física só para guarda-chuvas seria difícil de sustentar.
Especializar-se em guarda-chuvas significa dizer: «Não temos guarda-sóis — procure em outro lugar», o que parece afastar clientes. Mesmo com «garantias de cinco anos» ou «pontos de fidelidade em dobro às segundas», é difícil imaginar uma loja assim prosperando.
No filme, há uma cena em que Geneviève mostra um guarda-chuva a um cliente masculino, mas será que existem mesmo tantos tipos de guarda-chuvas para escolher? O design é óbvio à primeira vista, então imaginar o discurso de venda dela é bem divertido. Será que ela disse algo como: «Esse design elegante vai chamar a atenção de mulheres jovens e estilosas!» ou «Esse guarda-chuva de um toque abre com um só botão — perfeito para quando você está carregando sacolas ou só tem uma mão livre!»?
Por sinal, a palavra francesa para «guarda-chuva» é parapluie. Sua origem é assim:
para-: Do latim parare (proteger), que significa «proteger contra». Aparece em palavras como «guarda-sol» (proteção contra o sol).
-pluie: Palavra francesa para «chuva», do latim pluvia (chuva).
Portanto, parapluie significa literalmente «algo que protege da chuva» — um guarda-chuva. Esse termo é usado na França desde o século XVI. Uma palavra semelhante é «paraquedas» (proteção contra quedas), que tem o mesmo sentido protetor de para-.
É curioso, não é, que existam «guarda-chuvas», mas não «guarda-neves» ou «guarda-granizos»? Em francês, poderiam criar termos como paraneige (neve) ou paragrêle (granizo), mas trocar guarda-chuva para cada tipo de clima parece um transtorno desnecessário. Ainda assim, uma loja especializada em guarda-chuvas para neve ou granizo seria bem peculiar, não acha?
Nesse clássico, «Os Guarda-Chuvas de Cherbourg», o momento mais surpreendente vem no reencontro emocionante em um posto de gasolina. Geneviève, após abastecer o carro, vai embora sem pagar a gasolina!
Guy aceno para ela, dizendo que pode ir, mas em 1964 não havia pagamentos sem contato nem aplicativos de celular. Não é como um bar onde você pode deixar a conta para depois, então, como dono de um posto, isso é meio duvidoso, não é?
Outro detalhe estranho é que Geneviève, em um clima frio e nevado, deixa as janelas do motorista e do passageiro abertas, com sua filha Françoise no carro, enquanto dá uma passada no escritório do posto. Não parece meio esquisito?
Mas, pela história, fechar as janelas dificultaria ver Françoise do posto, o que diminuiria o impacto emocional da cena. Se as luzes do escritório refletissem no vidro, escondendo a menina, estragaria o efeito cinematográfico, não é?
O filme termina com Geneviève casada com Roland Cassard e Guy com Madeleine, cada um formando famílias felizes — um final que mistura dor e esperança, típico do cinema clássico.
Se fosse refeito hoje com reviravoltas modernas — como Geneviève desistindo do amor para ficar solteira, entrando em uma união civil com uma parceira do mesmo sexo, ou Guy tendo um caso com uma mulher mais jovem com a permissão de Madeleine —, você poderia pensar: «Nossa, isso deixa um gosto meio estranho, não é?»
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Вы когда-нибудь смотрели французский фильм «Шербурские зонтики» (1964)? Этот мюзикл, в котором каждая строка поётся, рассказывает трогательную историю Женевьевы и Ги, молодых влюблённых, которых разлучает призыв Ги на войну в Алжире.
Женевьева узнаёт, что беременна, но по финансовым причинам выходит замуж за другого мужчину. Спустя годы они встречаются снова и понимают, что живут разными жизнями, что приводит к горько-сладкому прощанию.
Мать Женевьевы, мадам Эмери, держит магазин зонтов, но зарабатывать только на продаже зонтов от дождя сегодня было бы почти невозможно, правда? Сейчас можно купить дешёвый пластиковый зонт в торговых центрах, таких как ГУМ, или в небольших магазинчиках, а Amazon доставляет их на следующий день. Открыть магазин только для зонтов от дождя было бы непросто.
Специализация на зонтах от дождя означает говорить: «У нас нет солнцезащитных зонтов — попробуйте где-нибудь ещё», — а это как отпугивать клиентов. Даже с «пятилетней гарантией» или «двойными бонусами по понедельникам» трудно представить, что такой магазин будет процветать.
В фильме есть сцена, где Женевьева показывает зонт мужчине-покупателю, но разве есть так много видов зонтов от дождя на выбор? Дизайн очевиден с первого взгляда, так что представить её рекламную речь довольно забавно. Может, она сказала что-то вроде: «Этот элегантный дизайн точно привлечёт внимание стильных молодых женщин!» или «Этот зонт открывается одним нажатием кнопки — идеально, когда вы жонглируете сумками или у вас свободна только одна рука!»?
Кстати, французское слово для «зонта» — parapluie. Его происхождение таково:
para-: От латинского parare (защищать), означает «защита от». Это встречается в словах, таких как «пляжный зонт» (защита от солнца).
-pluie: Французское слово для «дождя», от латинского pluvia (дождь).
Таким образом, parapluie буквально означает «то, что защищает от дождя» — зонт. Этот термин используется во Франции примерно с XVI века. Похожее слово — «парашют» (защита от падения), с тем же защитным смыслом para-.
Не странно ли, что у нас есть «зонты от дождя», но нет «зонтов от снега» или «зонтов от града»? Во французском можно было бы придумать термины вроде paraneige (снег) или paragrêle (град), но менять зонты для каждой погоды — это слишком хлопотно и не нужно. Но магазин, специализирующийся на зонтах от снега или града, был бы довольно необычным, правда?
В этом классическом фильме «Шербурские зонтики» самый неожиданный момент наступает во время трогательной встречи на заправке. Женевьева, заправив машину, уезжает, не заплатив за бензин!
Ги машет ей, говоря, что она может ехать, но в 1964 году не было бесконтактных платежей или приложений для смартфонов. Это не бар, где можно оставить счёт, так что для владельца заправки это немного сомнительно, не так ли?
Ещё одна странная деталь — Женевьева в снежную и морозную погоду оставляет окна водителя и пассажира открытыми, с дочкой Франсуазой в машине, пока заходит в офис заправки. Не кажется ли это немного странным?
Но ради сюжета закрытие окон сделало бы Франсуазу менее видимой с заправки, что уменьшило бы эмоциональную силу сцены. Если бы свет из офиса отражался от стёкол, скрывая девочку, это испортило бы кинематографический эффект, правда?
Фильм заканчивается тем, что Женевьева выходит замуж за Ролана Кассара, а Ги — за Мадлен, и каждый создаёт счастливую семью — финал, сочетающий боль и надежду, типичный для классического кино.
Если бы фильм пересняли сегодня с современными поворотами — например, Женевьева отказалась бы от романтики и осталась одинокой, вступила в гражданское партнёрство с однополым партнёром или Ги завёл роман с молодой женщиной с согласия Мадлен —, вы бы, наверное, подумали: «Ну, это оставляет немного странное послевкусие, не так ли?»
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Heb je ooit de Franse film «De paraplu’s van Cherbourg» (1964) gezien? Deze musical, waarin elke regel gezongen wordt, vertelt het aangrijpende verhaal van Geneviève en Guy, jonge geliefden die uit elkaar worden gerukt als Guy wordt opgeroepen voor de Algerijnse oorlog.
Geneviève ontdekt dat ze zwanger is, maar trouwt om financiële redenen met een andere man. Jaren later ontmoeten ze elkaar weer en ontdekken ze dat ze elk hun eigen leven hebben opgebouwd, wat leidt tot een bitterzoet afscheid.
Genevièves moeder, Madame Émery, runt een parapluwinkel, maar tegenwoordig zou het bijna onmogelijk zijn om alleen van de verkoop van regenparaplu’s te leven, nietwaar? Tegenwoordig kun je een goedkope plastic paraplu kopen in winkelcentra zoals de Bijenkorf of in buurtwinkels, en Amazon bezorgt ze de volgende dag. Een fysieke winkel alleen voor regenparaplu’s zou moeilijk rendabel zijn.
Specialiseren in regenparaplu’s betekent zeggen: «We hebben geen parasols — probeer het ergens anders», wat voelt als het afwijzen van klanten. Zelfs met «vijf jaar garantie» of «dubbele spaarpunten op maandag» is het lastig voor te stellen dat zo’n winkel floreert.
In de film is er een scène waarin Geneviève een mannelijke klant een paraplu toont, maar zijn er echt zoveel soorten regenparaplu’s om uit te kiezen? Het ontwerp is in één oogopslag duidelijk, dus het is best grappig om je haar verkooppraatje voor te stellen. Zei ze zoiets als: «Dit strakke ontwerp zal zeker stijlvolle jonge vrouwen aanspreken!» of «Deze paraplu opent met één knop — perfect als je met tassen sjouwt of maar één hand vrij hebt!»?
Overigens, het Franse woord voor «paraplu» is parapluie. De herkomst ervan is als volgt:
para-: Van het Latijnse parare (beschermen), wat «beschermen tegen» betekent. Je ziet het in woorden als «parasol» (bescherming tegen de zon).
-pluie: Het Franse woord voor «regen», van het Latijnse pluvia (regen).
Dus parapluie betekent letterlijk «iets dat tegen regen beschermt» — een paraplu. Deze term wordt in Frankrijk sinds ongeveer de 16e eeuw gebruikt. Een vergelijkbaar woord is «parachute» (bescherming tegen vallen), met dezelfde beschermende betekenis van para-.
Is het niet opvallend dat we «regenparaplu’s» hebben, maar geen «sneeuwparaplu’s» of «hagelparaplu’s»? In het Frans kun je termen bedenken als paraneige (sneeuw) of paragrêle (hagel), maar voor elk weertype een andere paraplu gebruiken klinkt als gedoe en is niet nodig. Een winkel gespecialiseerd in sneeuw- of hagelparaplu’s zou wel bijzonder zijn, nietwaar?
In deze klassieker, «De paraplu’s van Cherbourg», komt het meest verrassende moment tijdens de emotionele hereniging bij een benzinestation. Geneviève rijdt weg na het tanken zonder voor de benzine te betalen!
Guy gebaart dat ze kan gaan, maar in 1964 waren er geen contactloze betalingen of smartphone-apps. Het is niet zoals in een café waar je op de pof kunt kopen, dus als eigenaar van een benzinestation is dat een beetje dubieus, nietwaar?
Een ander vreemd detail is dat Geneviève, in koud en sneeuwachtig weer, de ramen van bestuurder en passagier wijd open laat, met haar dochter Françoise in de auto, terwijl ze even naar het kantoor van het benzinestation gaat. Lijkt dat niet een beetje raar?
Maar voor het verhaal zou het sluiten van de ramen het moeilijker maken om Françoise vanaf het station te zien, wat de emotionele impact van de scène zou verminderen. Als de lichten van het kantoor op het glas reflecteren en het meisje verbergen, zou dat het filmische effect verpesten, nietwaar?
De film eindigt met Geneviève getrouwd met Roland Cassard en Guy met Madeleine, die elk een gelukkig gezin stichten — een finale die verdriet en hoop combineert, typisch voor klassieke cinema.
Als de film vandaag opnieuw gemaakt zou worden met moderne wendingen — zoals Geneviève die romantiek afzweert om single te blijven, een geregistreerd partnerschap aangaat met een partner van hetzelfde geslacht, of Guy een affaire heeft met een jongere vrouw met Madeleines goedkeuring —, zou je misschien denken: «Nou, dat laat een wat vreemde nasmaak achter, nietwaar?»
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Har du någonsin sett den franska filmen «Paraplyerna i Cherbourg» (1964)? Denna musikal, där varje replik sjungs, berättar den gripande historien om Geneviève och Guy, unga älskare som slits isär när Guy kallas in till Algerietkriget.
Geneviève upptäcker att hon är gravid, men av ekonomiska skäl gifter hon sig med en annan man. År senare återförenas de och inser att de lever olika liv, vilket leder till ett bitterljuvt farväl.
Genevièves mor, Madame Émery, driver en paraplybutik, men att försörja sig enbart på att sälja regnparaplyer idag skulle vara näst intill omöjligt, eller hur? Nu för tiden kan du köpa ett billigt plastparaply i köpcentrum som NK eller i närbutiker, och Amazon levererar dem nästa dag. Att driva en fysisk butik bara för regnparaplyer skulle vara svårt att få att gå runt.
Att specialisera sig på regnparaplyer innebär att säga: «Vi har inga parasoller — prova någon annanstans», vilket känns som att avvisa kunder. Även med «fem års garanti» eller «dubbla lojalitetspoäng på måndagar» är det svårt att föreställa sig att en sådan butik skulle blomstra.
I filmen finns en scen där Geneviève visar ett paraply för en manlig kund, men finns det verkligen så många typer av regnparaplyer att välja mellan? Designen är uppenbar vid första anblicken, så att föreställa sig hennes säljargument är ganska roligt. Sa hon något som: «Den här stilrena designen kommer säkerligen att tilltala eleganta unga kvinnor!» eller «Detta paraply öppnas med en knapptryckning — perfekt när du bär på väskor eller bara har en hand fri!»?
Förresten, det franska ordet för «paraply» är parapluie. Dess ursprung är så här:
para-: Från latinets parare (skydda), som betyder «skydda mot». Det finns i ord som «parasoll» (skydd mot solen).
-pluie: Franska ordet för «regn», från latinets pluvia (regn).
Alltså betyder parapluie bokstavligen «något som skyddar mot regn» — ett paraply. Termen har använts i Frankrike sedan omkring 1500-talet. Ett liknande ord är «fallskärm» (skydd mot fall), med samma skyddande innebörd av para-.
Är det inte märkligt att vi har «regnparaplyer» men inga «snöparaplyer» eller «hagelparaplyer»? På franska kunde man skapa termer som paraneige (snö) eller paragrêle (hagel), men att byta paraply för varje väder känns krångligt och onödigt. En butik som specialiserar sig på snö- eller hagelparaplyer skulle dock vara rätt originell, eller hur?
I denna klassiker, «Paraplyerna i Cherbourg», kommer det mest överraskande ögonblicket under det känslosamma återseendet på en bensinstation. Geneviève kör iväg efter att ha tankat utan att betala för bensinen!
Guy vinkar av henne och säger att hon kan gå, men 1964 fanns inga kontaktlösa betalningar eller smartphone-appar. Det är inte som på en krog där du kan sätta upp en nota, så som bensinstationsägare är det lite tveksamt, eller hur?
En annan konstig detalj är att Geneviève, i snöigt och kallt väder, lämnar både förar- och passagerarfönstren vidöppna, med sin dotter Françoise i bilen, medan hon går in på bensinstationens kontor. Känns inte det lite udda?
Men för berättelsens skull skulle stängda fönster göra det svårare att se Françoise från stationen, vilket skulle minska scenens känslomässiga tyngd. Om kontorsljusen reflekterades i glaset och dolde flickan, skulle det förstöra den filmiska effekten, eller hur?
Filmen slutar med att Geneviève gifter sig med Roland Cassard och Guy med Madeleine, som båda bygger lyckliga familjer — en final som blandar hjärtesorg och hopp, typisk för klassisk film.
Om filmen gjordes om idag med moderna inslag — som att Geneviève svär att skippa romantik och förblir singel, ingår ett registrerat partnerskap med en partner av samma kön, eller Guy har en affär med en yngre kvinna med Madeleines godkännande —, kanske du skulle tänka: «Ja, det lämnar en lite konstig eftersmak, eller hur?»
©ondoku3.com
