日本語
先日、名古屋の映画館で久しぶりに『シェルブールの雨傘』を観ました。
今回は実に17回目の鑑賞でした！
以前のブログでは、ジュヌヴィエーヴとギイがガソリンスタンドで再会する感動のシーンで、ジュヌヴィエーヴが給油したのにガソリン代を払わずに去ってしまうことを指摘しましたが、他にもツッコミどころがたくさんあることに気づきました。
ギイの妻マドレーヌが息子フランソワをおもちゃ屋に連れて行くのですが、二人が画面から消えるのとほぼ同時に、ジュヌヴィエーヴとフランソワーズが車で到着します。
到着のタイミング、早すぎ！
また、ジュヌヴィエーヴとフランソワーズが車で去った後でマドレーヌとフランソワが戻ってくるタイミングも異常な早さです。
まるでフォークダンスでパートナーが交代するかのような無駄のなさには、強烈な違和感を覚えざるを得ませんでした。
他に気になったところを時系列順に挙げていきます。
ギイが徴兵されてアルジェリアに行くことが分かった後、ジュヌヴィエーヴとエムリ夫人は、次のような言葉を交わします。
ジュヌヴィエーヴ：ママ、彼が行ってしまうの。二年もよ。彼なしでは生きられない。私、死ぬわ。
エムリ夫人：泣かないで。私をごらん。恋の中で死ぬのは映画の中だけよ。
この「恋で死ぬのは映画の中だけよ。」というエムリ夫人のセリフは、物語内の現実的な母親としての役割（若い娘の高ぶった感情を抑える）として自然に受け入れられる反面、映画というメディアが恋愛を過剰にドラマ化する傾向を皮肉っているとも解釈できます。
彼女が「映画の中だけ」と言うことで、観客は「でも、これは映画なのでは？」と一瞬考えるかもしれません。
このギャップが、意図的な皮肉やユーモアを生み、いわゆる第四の壁に軽く触れる（自分が映画の中の登場人物であることを暗にほのめかす）効果を持つ可能性があります。
そして、戦地アルジェリアに向けて電車で出発したギイを涙目で見送ったジュヌヴィエーヴでしたが、いつまでも未練がましくホームに佇むのかと思いきや、さばさばと駅の構内に戻っていきました。
「彼なしでは生きられない。私、死ぬわ。」と言っていたわりには「起こったことをくよくよ考えても仕方ないでしょ。さて、今晩のおかずは何にしようかな？」と言わんばかりの切り替えの早さでした。
その後、ジュヌヴィエーヴは、こともあろうか、宝石商のローラン・カサールに言い寄られて結婚を決意してしまいます。
ローラン・カサールは当時30歳前後、ジュヌヴィエーヴは17歳（未成年）だったことを考えると、SNSが発達した現代では「ロリコン！」「変態！」などと叩かれて「炎上」してもおかしくありませんね。
まあ、そこはジュヌヴィエーヴを演じたカトリーヌ・ドヌーヴの美貌に免じて目をつぶるとしても、二人の結婚式における指輪交換の際、ローラン・カサールは、ジュヌヴィエーヴの指に指輪を嵌めた後、なんと自分の指輪を自分で嵌めていました！
結婚式での指輪交換は、お互いが相手の左手薬指に指輪を嵌めるのが一般的なスタイルではないでしょうか？
また、兵役から帰ってきたばかりのギイが久しぶりに再会したマドレーヌをハグする場面で、彼の右手が彼女の左胸付近を触っていたのに気づき、「まだそんな関係じゃないのにエロいな」と思いました。
そして極めつけは、除隊後にジュヌヴィエーヴが他の男と結婚したことを知り、失意のあまり飲酒と女遊びに耽るギイに愛想をつかして出て行こうとするマドレーヌをギイが引き留める次の場面です。
マドレーヌ：力にはなれそうもないわ。あなたは遠い人だもの。
ギイ：君の気持ちも分かるけどとりあえずいてほしい。
マドレーヌ：ここにいることは構わないわ。
このマドレーヌが心変わりするのに要した時間を計算してみたのですが、約14秒でした。
「最初からギイが好きやったんやろ？ 「出て行く」ってのは、カムフラージュだったんとちゃう？」と疑いたくなるような瞬間方針転換は、当選した途端に公約を反故にする日本の政治家を彷彿とさせました。
最後に、ギイがマドレーヌに求婚する場面にも、ツッコミを入れずにはいられませんでした！
マドレーヌ：ただ少し、でもこの気持ち分かるでしょ。ジュヌヴィエーヴは忘れたの？ ほんとにわたしを愛してるの？ あなたの本心を聞きたいのよ。絶望のあげくではないかしらと。
ギイ：いや、それは全然ちがう。ジュヌヴィエーヴは忘れた。頭の片隅にもない。君と幸福になりたいんだ。マドレーヌ、泣かないで。ぼくに野心はない。でもぼくは自分の夢を実現したい。愛する女と一緒に人生を歩んでゆくという夢を。
あれ！？？？
「頭の片隅にもない。」って……
ギイってジュヌヴィエーヴに「死ぬまで君を愛し続けるよ。」って言ったんじゃなかったっけ？
それにこのプロポーズの場面、いくらフランス人同士とは言え、お互いのボディータッチが激しすぎるような気がします。
何度となく感動の涙を流した不朽の名作も、ここまで鑑賞回数が増えると、いろいろなツッコミどころが見えてきます。
逆の言い方をすると、一回や二回の鑑賞ではそういう細かいところが気にならないほど感動的なストーリーであるからこそ、不朽の名作として映画史に確かな足跡を残したのかもしれません。
©ondoku3.com
英語 (English)
The other day, I caught The Umbrellas of Cherbourg at a cinema in Nagoya after ages away from it.
This was my 17th time watching the film!
In an earlier blog post, I mentioned the emotional reunion at the petrol station where Geneviève fills up but drives off without paying. I’ve now spotted plenty of other odd moments.
Madeleine takes little François to the toy shop, and the second they vanish from shot, Geneviève and Françoise pull up in the car.
That arrival is suspiciously quick!
The same goes for Madeleine and François returning the instant the others leave.
The whole thing feels oddly efficient, like a folk-dance partner swap, and it left me with a nagging sense of something off.
Here are the other bits that stood out, in order.
Once Guy’s conscription to Algeria is confirmed, Geneviève and her mother have this exchange.
[Geneviève] Mum, he’s going. Two whole years. I can’t live without him. I’ll die.[Madame Émery] Don’t cry. Look at me. You only die of love in the pictures.
Madame Émery’s line — You only die of love in the pictures — works perfectly as a down-to-earth mum calming her daughter down. At the same time, it pokes gentle fun at how films over-dramatise romance.
By saying “only in the pictures,” she briefly makes the audience think, “Hang on, this is a film.”
That little gap creates a wry smile and almost nudges the fourth wall.
Geneviève tearfully waves Guy off on the train to Algeria, yet instead of lingering on the platform she briskly heads back inside the station.
For someone who claimed she’d die without him, the switch to practical mode is lightning-fast — as if she’s already wondering what’s for supper.
Then, unbelievably, she lets the jeweller Roland Cassard woo her and agrees to marry him.
He was around thirty, she was seventeen — underage. In today’s social-media age that would spark accusations of “paedo” or “creep” and a proper online storm.
Fair enough, Catherine Deneuve’s beauty might let it slide. Still, at the wedding ring exchange, after slipping the ring on Geneviève’s finger, Roland puts his own ring on himself!
Surely the usual practice is for each partner to place the ring on the other’s finger?
When Guy, fresh from service, hugs Madeleine for the first time in ages, his right hand brushes near her left breast. I thought, “Bit forward for their stage of relationship.”
The real kicker comes after Guy learns Geneviève has married someone else. He spirals into drink and women; Madeleine, fed up, starts to walk out. Guy stops her.
[Madeleine] I don’t think I can help. You feel miles away.[Guy] I know how you feel, but stay anyway.
[Madeleine] Staying’s fine by me.
I timed Madeleine’s U-turn: roughly fourteen seconds.
It’s so abrupt you half-suspect she fancied Guy all along and “leaving” was just a ploy — rather like Japanese politicians ditching election promises the moment they’re in office.
Finally, Guy’s proposal to Madeleine left me baffled.
[Madeleine] Just a bit… you know how it is. Have you forgotten Geneviève? Do you really love me? I need your honest heart, not despair talking.[Guy] No, you’ve got it wrong. I’ve forgotten Geneviève. She’s not even in the back of my mind. I want to be happy with you, Madeleine. Don’t cry. I’m not ambitious, but I have one dream: to share a life with the woman I love.
Hang on a minute!
“Not even in the back of my mind”?
Didn’t Guy once swear to Geneviève he’d love her till his dying day?
And the proposal itself — even for French lovers — involves an awful lot of touching.
A film that’s reduced me to tears time and again starts showing its quirks once you’ve seen it seventeen times.
Put the other way round, the story is so powerful that these little oddities sail right past on the first couple of viewings. That’s probably why it remains an undisputed classic.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Neulich habe ich mir nach langer Zeit wieder Die Regenschirme von Cherbourg in einem Kino in Nagoya angesehen.
Das war bereits mein 17. Mal!
In einem früheren Blogbeitrag hatte ich die emotionale Szene an der Tankstelle erwähnt, in der Geneviève tankt, aber ohne zu bezahlen losfährt. Inzwischen sind mir noch eine Menge anderer seltsamer Stellen aufgefallen.
Madeleine geht mit dem kleinen François in den Spielzeugladen, und kaum sind sie aus dem Bild, fahren Geneviève und Françoise vor.
Die Ankunft ist verdächtig schnell!
Genau dasselbe gilt für Madeleine und François, die sofort zurückkommen, sobald die anderen weg sind.
Das Ganze wirkt seltsam effizient — wie ein Partnerwechsel beim Volkstanz — und hat bei mir ein ungutes Gefühl hinterlassen.
Hier die anderen Punkte, die mir aufgefallen sind, in Reihenfolge.
Sobald Guys Einberufung nach Algerien feststeht, kommt es zwischen Geneviève und ihrer Mutter zu diesem Dialog.
[Geneviève] Mama, er geht weg. Zwei ganze Jahre. Ohne ihn kann ich nicht leben. Ich sterbe.[Madame Émery] Weine nicht. Schau mich an. Aus Liebe stirbt man nur im Kino.
Madame Émerys Satz — Aus Liebe stirbt man nur im Kino — passt perfekt zu einer bodenständigen Mutter, die ihre Tochter beruhigt. Gleichzeitig nimmt sie sanft die Überdramatisierung von Liebesfilmen auf die Schippe.
Mit „nur im Kino“ bringt sie das Publikum kurz zum Nachdenken: „Moment, das hier ist doch auch ein Film.“
Diese kleine Lücke erzeugt ein schiefes Lächeln und streift fast die vierte Wand.
Geneviève winkt Guy mit Tränen in den Augen hinterher, als er den Zug nach Algerien besteigt. Statt jedoch auf dem Bahnsteig zu verharren, dreht sie sich zügig um und geht zurück ins Bahnhofsgebäude.
Für jemanden, der gerade noch „ohne ihn sterbe ich“ gesagt hat, ist der Wechsel in den Alltagsmodus blitzschnell — als würde sie schon überlegen, was es zum Abendessen gibt.
Dann lässt sie sich auch noch vom Juwelier Roland Cassard den Hof machen und willigt ein, ihn zu heiraten.
Er war um die dreißig, sie siebzehn — minderjährig. Heute würde das in den sozialen Medien sofort als „Pädophiler!“ oder „Widerling!“ gebrandmarkt und einen richtigen Shitstorm auslösen.
Klar, Catherine Deneuves Schönheit lässt einiges durchgehen. Aber beim Ringwechsel: Roland steckt Geneviève den Ring an — und dann seinen eigenen selbst!
Ist es nicht eigentlich üblich, dass jeder dem anderen den Ring ansteckt?
Als Guy, frisch aus dem Wehrdienst, Madeleine das erste Mal seit Ewigkeiten umarmt, streift seine rechte Hand ihre linke Brust. Dachte ich mir: „Etwas dreist für den Stand ihrer Beziehung.“
Der absolute Hammer kommt, nachdem Guy erfährt, dass Geneviève einen anderen geheiratet hat. Er versinkt in Alkohol und Frauengeschichten; Madeleine hat die Nase voll und will abhauen. Guy hält sie fest.
[Madeleine] Ich glaube, ich kann dir nicht helfen. Du bist mir meilenweit entfernt.[Guy] Ich verstehe dich, aber bleib trotzdem.
[Madeleine] Bleiben ist okay für mich.
Ich habe Madeleines Kehrtwende gestoppt: gut vierzehn Sekunden.
So abrupt, dass man fast denkt, sie war die ganze Zeit in Guy verknallt und das „Gehen“ nur ein Trick — genau wie japanische Politiker, die ihre Wahlversprechen sofort über Bord werfen, sobald sie im Amt sind.
Und schließlich Guys Heiratsantrag an Madeleine — der hat mich baff gemacht.
[Madeleine] Nur ein bisschen… du weißt schon. Hast du Geneviève vergessen? Liebst du mich wirklich? Ich brauche deine Ehrlichkeit, keine Verzweiflung.[Guy] Nein, da liegst du falsch. Geneviève ist vergessen. Sie ist nicht mal mehr in meinem Hinterkopf. Ich will mit dir glücklich sein, Madeleine. Weine nicht. Ich habe keine großen Ambitionen, aber einen Traum: mein Leben mit der Frau zu teilen, die ich liebe.
Moment mal!
„Nicht mal in meinem Hinterkopf“?
Hatte Guy Geneviève nicht geschworen, sie bis ans Lebensende zu lieben?
Und der Antrag selbst — selbst für Franzosen — kommt mit ganz schön viel Körperkontakt daher.
Ein Film, der mich jedes Mal zu Tränen rührt, zeigt nach dem 17. Mal seine Macken.
Umgekehrt: Die Geschichte ist so stark, dass diese kleinen Merkwürdigkeiten bei den ersten paar Malen einfach untergehen. Deshalb bleibt er wohl ein unbestrittener Klassiker.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
L’autre jour, j’ai revu Les Parapluies de Cherbourg dans une salle à Nagoya après un bon bout de temps.
C’était ma 17ᵉ visionnage !
Dans un billet précédent, j’avais parlé de la scène émouvante à la station-service : Geneviève fait le plein et repart sans payer. Depuis, j’ai repéré pas mal d’autres bizarreries.
Madeleine emmène le petit François au magasin de jouets ; à peine sortis du cadre, Geneviève et Françoise déboulent en voiture.
L’arrivée est franchement rapide !
Pareil pour le retour de Madeleine et François dès que les autres filent.
Tout ça paraît drôlement efficace, comme un changement de cavalier dans une danse folklo, et ça m’a laissé un petit malaise.
Voici les autres points qui m’ont marqué, dans l’ordre.
Dès que la conscription de Guy pour l’Algérie est confirmée, Geneviève et sa mère ont cet échange.
[Geneviève] Maman, il s’en va. Il part pour deux ans. Je ne pourrai pas vivre sans lui. J’en mourrai.[Madame Émery] Ne pleure pas. Regarde-moi. On ne meurt d’amour qu’au cinéma.
La réplique de Madame Émery — On ne meurt d’amour qu’au cinéma — colle parfaitement à une mère terre-à-terre qui calme sa fille. En même temps, elle se paye gentiment la tête des films qui en font des tonnes sur l’amour.
En disant « qu’au cinéma », elle fait tilt dans la tête du spectateur : « Attends, on est dans un film, là. »
Ce petit décalage provoque un sourire en coin et effleure presque le quatrième mur.
Geneviève accompagne Guy en larmes jusqu’au train pour l’Algérie, mais au lieu de traîner sur le quai, elle repart dare-dare dans la gare.
Pour quelqu’un qui jurait mourir sans lui, le retour à la réalité est express — genre « bon, qu’est-ce qu’on mange ce soir ? ».
Et puis, contre toute attente, elle se laisse embobiner par le bijoutier Roland Cassard et accepte de l’épouser.
Trente ans pour lui, dix-sept pour elle — mineure. Aujourd’hui, sur les réseaux, ça ferait « pédophile ! » ou « pervers ! » et un vrai lynchage en ligne.
Bon, la beauté de Catherine Deneuve excuse pas mal de choses. N’empêche : à l’échange des alliances, Roland glisse la bague à Geneviève… et se met la sienne lui-même !
Normalement, chacun passe la bague à l’autre, non ?
Quand Guy, tout juste démobilisé, serre Madeleine dans ses bras après des lustres, sa main droite frôle son sein gauche. Je me suis dit : « Un peu osé pour leur niveau de relation. »
Le clou du spectacle arrive quand Guy apprend le mariage de Geneviève. Il plonge dans la picole et les nanas ; Madeleine, écœurée, fait mine de partir. Guy la retient.
[Madeleine] Je ne crois pas que je puisse t’aider. Tu es trop loin de moi.[Guy] Si je te demandais d’essayer malgré tout.
[Madeleine] Je n’hésiterais pas à rester.
J’ai chronométré le revirement de Madeleine : quatorze secondes pile.
C’est si soudain qu’on se demande si elle n’était pas déjà amoureuse de Guy et si son « départ » n’était pas du flan — comme les politiciens japonais qui balancent leurs promesses dès qu’ils sont élus.
Enfin, la demande en mariage de Guy à Madeleine m’a scié.
[Madeleine] Non… un peu… enfin tu comprends… Et-ce que tu ne penses plus à Geneviève ? Es-tu sûr de m’aimer vraiment ? Je n’ai pas peur mais je me demande si tu n’agis pas par désespoir.[Guy] Non. Tu te trompes tout à fait. Je ne veux plus penser à Geneviève. Je t’assure, j’ai tout oublié. Je veux être heureux avec toi, Madeleine… Madeleine… Ne pleure pas. Je n’ai pas beaucoup d’ambition. Mais si je pouvais réaliser ce rêve: être heureux avec une femme dans une vie que nous aurions choisie ensemble.
Attends voir !
« Je t’assure, j’ai tout oublié » ?
Guy n’avait-il pas juré à Geneviève de l’aimer jusqu’à la fin de sa vie ?
Et la demande en elle-même — même pour des Français — est blindée de contacts physiques.
Un film qui m’a fait chialer à chaque fois commence à montrer ses petits défauts au 17ᵉ visionnage.
À l’inverse, l’histoire est si forte que ces bricoles passent inaperçues les premières fois. C’est sans doute pour ça qu’il reste un classique incontesté.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
El otro día volví a ver Los paraguas de Cherburgo en un cine de Nagoya después de mucho tiempo.
¡Fue la 17ª vez!
En una entrada anterior del blog hablé del reencuentro emotivo en la gasolinera: Geneviève llena el depósito y se larga sin pagar. Ahora he pillado un montón de momentos raros más.
Madeleine lleva al pequeño François a la tienda de juguetes y, en cuanto desaparecen, llegan Geneviève y Françoise en coche.
¡La llegada es sospechosamente rápida!
Lo mismo con Madeleine y François, que vuelven en cuanto se van los otros.
Todo parece de una eficiencia extraña, como un cambio de pareja en un baile folclórico, y me dejó una sensación incómoda.
Aquí van los otros detalles que me llamaron la atención, por orden.
En cuanto se confirma la mili de Guy en Argelia, Geneviève y su madre tienen este diálogo.
[Geneviève] Mamá, se va. Dos años enteros. No puedo vivir sin él. Me muero.[Madame Émery] No llores. Mírame. Solo se muere de amor en el cine.
La frase de Madame Émery — Solo se muere de amor en el cine — encaja de lujo con una madre sensata calmando a su hija. Al mismo tiempo, se burla con suavidad de cómo el cine exagera el romanticismo.
Al decir « solo en el cine », hace que el público piense un segundo: « Oye, que esto es cine ».
Ese pequeño desfase genera una sonrisa irónica y roza la cuarta pared.
Geneviève despide a Guy entre lágrimas en el tren a Argelia, pero en vez de quedarse en el andén, entra rápido en la estación.
Para alguien que decía que se moría sin él, el cambio a modo práctico es relámpago — como si ya estuviera pensando en la cena.
Y luego, increíblemente, se deja cortejar por el joyero Roland Cassard y acepta casarse con él.
Treinta y pico él, diecisiete ella — menor. Hoy en redes sería « ¡pedófilo! » o « ¡friki! » y un buen linchamiento digital.
Vale, la belleza de Catherine Deneuve justifica algo. Aun así, en el intercambio de anillos, tras ponerle el suyo a Geneviève, ¡Roland se pone el suyo él mismo!
¿No es normal que cada uno le ponga el anillo al otro?
Cuando Guy, recién licenciado, abraza a Madeleine tras tanto tiempo, su mano derecha roza su pecho izquierdo. Pensé: « Un poco atrevido para su nivel de relación ».
El golpe de gracia llega cuando Guy se entera del matrimonio de Geneviève. Se hunde en alcohol y mujeres; Madeleine, harta, empieza a irse. Guy la para.
[Madeleine] No creo que pueda ayudarte. Estás a años luz.[Guy] Lo entiendo, pero quédate igual.
[Madeleine] Quedarme me parece bien.
Cronometré el giro de Madeleine: unos catorce segundos.
Tan repentino que casi sospechas que siempre le molaba Guy y lo de « irme » era teatro — como los políticos japoneses que tiran sus promesas por la borda nada más llegar al cargo.
Por último, la pedida de Guy a Madeleine me dejó pasmado.
[Madeleine] Solo un poco… ya sabes. ¿Has olvidado a Geneviève? ¿Me quieres de verdad? Necesito sinceridad, no desesperación.[Guy] No, te equivocas. Geneviève está olvidada. Ni siquiera está en un rincón de mi mente. Quiero ser feliz contigo, Madeleine. No llores. No soy ambicioso, pero tengo un sueño: compartir la vida con la mujer que amo.
¡Un momento!
« ¿Ni en un rincón de mi mente? »
¿No le juró Guy a Geneviève que la amaría hasta la muerte?
Y la pedida en sí — incluso para franceses — viene cargada de toqueteo.
Una película que me ha hecho llorar una y otra vez empieza a mostrar sus rarezas en el visionado 17.
Al revés: la historia es tan potente que estas cosillas pasan desapercibidas las primeras veces. Por eso sigue siendo un clásico indiscutible.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
L’altro giorno ho rivisto Gli ombrelli di Cherbourg in un cinema di Nagoya dopo un sacco di tempo.
Era la mia 17ª visione!
In un post precedente avevo citato il ricongiungimento commovente al distributore: Geneviève fa benzina e se ne va senza pagare. Adesso ne ho scovati altri di momenti strani.
Madeleine porta il piccolo François al negozio di giocattoli e, appena spariscono dall’inquadratura, arrivano Geneviève e Françoise in macchina.
L’arrivo è sospettosamente rapido!
Stesso discorso per Madeleine e François che tornano non appena gli altri se ne vanno.
Sembra tutto di un’efficienza strana, come un cambio di partner in una danza popolare, e mi ha lasciato una sensazione di fastidio.
Ecco gli altri particolari che mi hanno colpito, in ordine.
Appena confermata la leva di Guy per l’Algeria, Geneviève e la madre hanno questo scambio.
[Geneviève] Mamma, se ne va. Due anni interi. Senza di lui non vivo. Muoio.[Madame Émery] Non piangere. Guardami. D’amore si muore solo al cinema.
La battuta di Madame Émery — D’amore si muore solo al cinema — calza a pennello a una madre concreta che tranquillizza la figlia. Allo stesso tempo, prende garbatamente in giro come il cinema esageri col romanticismo.
Dicendo « solo al cinema », fa pensare lo spettatore: « Aspetta, questo è un film ».
Quel piccolo scarto genera un sorriso ironico e sfiora la quarta parete.
Geneviève saluta Guy in lacrime sul treno per l’Algeria, ma invece di restare sul binario, rientra spedita in stazione.
Per una che diceva di morire senza di lui, il ritorno alla pratica è fulmineo — come se stesse già pensando alla cena.
E poi, incredibilmente, si fa corteggiare dal gioielliere Roland Cassard e accetta di sposarlo.
Trenta e rotti lui, diciassette lei — minorenne. Oggi sui social sarebbe « pedofilo! » o « pervertito! » e un bel putiferio online.
Va bene, la bellezza di Catherine Deneuve fa passare parecchio. Però allo scambio delle fedi, dopo aver infilato l’anello a Geneviève, Roland si mette il suo da solo!
Non è normale che ognuno infili l’anello all’altro?
Quando Guy, appena congedato, abbraccia Madeleine dopo secoli, la sua mano destra sfiora il seno sinistro di lei. Ho pensato: « Un po’ ardito per il loro rapporto ».
Il colpo di scena vero arriva quando Guy scopre il matrimonio di Geneviève. Affoga in alcol e donne; Madeleine, stufa, prova ad andarsene. Guy la ferma.
[Madeleine] Non credo di poterti aiutare. Mi sembri lontanissimo.[Guy] Capisco, ma resta lo stesso.
[Madeleine] Restare mi va bene.
Ho cronometrato la giravolta di Madeleine: circa quattordici secondi.
Così improvvisa che sospetti che fosse sempre presa da Guy e l’« andarmene » fosse una finta — proprio come i politici giapponesi che buttano le promesse elettorali non appena eletti.
Infine, la proposta di Guy a Madeleine mi ha lasciato basito.
[Madeleine] Solo un po’… lo sai. Hai scordato Geneviève? Mi ami sul serio? Voglio la tua sincerità, non disperazione.[Guy] No, sbagli. Geneviève l’ho dimenticata. Non è nemmeno in un angolo della mia mente. Voglio essere felice con te, Madeleine. Non piangere. Non sono ambizioso, ma ho un sogno: condividere la vita con la donna che amo.
Un attimo!
« Nemmeno in un angolo della mia mente »?
Guy non aveva giurato a Geneviève di amarla fino alla morte?
E la proposta stessa — pure per francesi — è piena zeppa di contatti fisici.
Un film che mi ha fatto piangere ogni volta comincia a mostrare le sue magagne al 17° giro.
Viceversa, la storia è così potente che queste piccole stranezze volano via alle prime visioni. Ecco perché resta un classico indiscusso.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Outro dia revi Os Guarda-Chuvas do Amor num cinema em Nagoya depois de um tempão.
Foi a minha 17ª vez!
Num post anterior falei do reencontro emocionante no posto: Geneviève enche o tanque e sai sem pagar. Agora notei um monte de outras coisas esquisitas.
Madeleine leva o pequeno François à loja de brinquedos e, assim que somem da cena, Geneviève e Françoise chegam de carro.
A chegada é suspeitamente rápida!
O mesmo vale pro retorno de Madeleine e François logo que os outros vão embora.
Parece tudo eficientíssimo, tipo troca de par numa dança caipira, e me deixou com uma pontada de estranheza.
Aqui os outros pontos que chamaram atenção, na ordem.
Logo que a convocação de Guy pra Argélia é confirmada, Geneviève e a mãe têm esse diálogo.
[Geneviève] Mãe, ele vai. Dois anos inteiros. Não vivo sem ele. Vou morrer.[Madame Émery] Não chora. Olha pra mim. Só se morre de amor no cinema.
A fala da Madame Émery — Só se morre de amor no cinema — cai como uma luva pra mãe prática acalmando a filha. Ao mesmo tempo, dá uma cutucada leve no exagero romântico dos filmes.
Ao dizer « só no cinema », faz o público pensar: « Pera, isso aqui é cinema ».
Essa brechinha gera um sorrisinho irônico e quase quebra a quarta parede.
Geneviève despede Guy chorando no trem pra Argélia, mas em vez de ficar na plataforma, volta rapidinho pra dentro da estação.
Pra quem jurava que morreria sem ele, a volta ao modo prático é relâmpago — já pensando no jantar.
E aí, inacreditavelmente, deixa o joalheiro Roland Cassard conquistá-la e topa casar com ele.
Uns trinta e poucos ele, dezessete ela — menor. Hoje nas redes seria « pedófilo! » ou « tarado! » e um baita linchamento virtual.
Beleza, o charme de Catherine Deneuve perdoa muita coisa. Mas na troca de alianças, depois de colocar a dela em Geneviève, Roland bota a dele sozinho!
Não é cada um que coloca no outro?
Quando Guy, recém-saído do exército, abraça Madeleine depois de eras, a mão direita dele roça o seio esquerdo dela. Pensei: « Meio avançado pro estágio deles ».
O grande choque vem quando Guy descobre o casamento de Geneviève. Ele afunda na bebida e nas mulheres; Madeleine, de saco cheio, começa a sair. Guy segura.
[Madeleine] Acho que não dá pra te ajudar. Você tá muito longe.[Guy] Entendo, mas fica mesmo assim.
[Madeleine] Ficar tá de boa pra mim.
Cronometrei a virada de Madeleine: uns quatorze segundos.
Tão repentina que você desconfia que ela sempre curtiu o Guy e o « sair » era só teatro — igual político japonês que joga promessa fora logo que assume.
Por fim, o pedido de Guy pra Madeleine me deixou boquiaberto.
[Madeleine] Só um pouquinho… você sabe. Esqueceu a Geneviève? Me ama de verdade? Quero sinceridade, não desespero.[Guy] Não, você entendeu errado. Geneviève tá esquecida. Nem passa pela minha cabeça. Quero ser feliz contigo, Madeleine. Não chora. Não sou ambicioso, mas tenho um sonho: dividir a vida com a mulher que amo.
Pera aí!
« Nem passa pela minha cabeça »?
Guy não jurou pra Geneviève que a amaria até morrer?
E o pedido em si — até pra franceses — vem com muito contato físico.
Um filme que me faz chorar toda vez começa a mostrar suas manias na 17ª sessão.
Por outro lado, a história é tão forte que essas coisinhas passam batido nas primeiras vezes. Por isso segue um clássico incontestável.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
На днях я снова посмотрел «Шербурские зонтики» в кинотеатре в Нагоя — после долгого перерыва.
Это был мой 17-й просмотр!
В одном из прошлых постов я упомянул трогательную встречу на заправке: Женевьева заправляется и уезжает, не заплатив. Теперь заметил кучу других странных моментов.
Мадлен ведёт маленького Франсуа в магазин игрушек, и как только они исчезают из кадра — тут же подъезжают Женевьева с Франсуазой.
Прибытие подозрительно быстрое!
То же самое с возвращением Мадлен и Франсуа — сразу, как только другие уехали.
Всё выглядит странно отлаженно, будто смена партнёров в народном танце, и оставило у меня лёгкое чувство неловкости.
Вот другие детали, которые бросились в глаза, по порядку.
Как только призыв Ги в Алжир подтверждён, у Женевьевы с матерью такой диалог.
[Женевьева] Мама, он уезжает. Целых два года. Без него не жить. Умру.[Мадам Эмери] Не плачь. Посмотри на меня. От любви умирают только в кино.
Реплика мадам Эмери — От любви умирают только в кино — идеально ложится на образ практичной матери, успокаивающей дочь. Заодно мягко подшучивает над тем, как кино драматизирует романтику.
Сказав «только в кино», она заставляет зрителя на миг задуматься: «Погоди, а это ведь кино».
Маленькая пауза рождает ироничную улыбку и чуть касается четвёртой стены.
Женевьева со слезами провожает Ги на поезд в Алжир, но вместо того чтобы задержаться на перроне, быстро уходит в здание вокзала.
Для той, кто только что заявил «без него умру», переход в бытовой режим молниеносен — будто уже думает, что на ужин.
А потом, невероятно, позволяет ювелиру Ролану Касару ухаживать за собой и соглашается выйти за него.
Ему под тридцать, ей семнадцать — несовершеннолетняя. Сегодня в соцсетях это вызвало бы крики «педофил!» или «извращенец!» и настоящий онлайн-шквал.
Ладно, красота Катрин Денёв многое спишет. Но при обмене кольцами: Ролан надевает кольцо Женевьеве — и своё сам себе!
Разве не каждый надевает кольцо другому?
Когда Ги, только что из армии, впервые за долгое время обнимает Мадлен, его правая рука касается её левой груди. Подумал: «Смело для их стадии отношений».
Настоящий шок — когда Ги узнаёт о свадьбе Женевьевы. Он тонет в алкоголе и бабах; Мадлен, сытая по горло, собирается уйти. Ги удерживает.
[Мадлен] Не думаю, что могу помочь. Ты очень далеко.[Ги] Понимаю, но останься всё равно.
[Мадлен] Оставаться мне нормально.
Засёк разворот Мадлен: примерно четырнадцать секунд.
Так резко, что подозреваешь — она всегда была неравнодушна к Ги, а «уйти» было игрой, как японские политики, которые выбрасывают предвыборные обещания, едва придя к власти.
Наконец, предложение Ги Мадлен меня озадачило.
[Мадлен] Чуть-чуть… ты знаешь. Забыл Женевьеву? Правда любишь меня? Хочу честности, а не отчаяния.[Ги] Нет, ты ошиблась. Женевьева забыта. Её даже в голове нет. Хочу быть счастлив с тобой, Мадлен. Не плачь. Я не амбициозен, но у меня есть мечта: делить жизнь с любимой женщиной.
Стоп!
«Даже в голове нет»?
Разве Ги не клялся Женевьеве любить её до гроба?
А само предложение — даже для французов — с кучей телесных контактов.
Фильм, от которого я каждый раз реву, на 17-м просмотре начинает показывать свои чудачества.
С другой стороны, история настолько мощная, что эти мелочи пролетают мимо при первых сеансах. Поэтому он и остаётся бесспорной классикой.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Onlangs heb ik na lange tijd weer De Paraplu’s van Cherbourg gezien in een bioscoop in Nagoya.
Dit was al de 17e keer!
In een eerder blogbericht had ik het over de emotionele hereniging bij het tankstation: Geneviève tankt en rijdt weg zonder te betalen. Inmiddels heb ik nog veel meer vreemde momenten gespot.
Madeleine neemt kleine François mee naar de speelgoedwinkel en zodra ze uit beeld zijn, komen Geneviève en Françoise aanrijden.
Die aankomst is verdacht snel!
Hetzelfde geldt voor de terugkeer van Madeleine en François precies op het moment dat de anderen vertrekken.
Het geheel voelt merkwaardig efficiënt, als een partnerwissel in een volksdans, en gaf me een onbehaaglijk gevoel.
Hier de andere punten die opvielen, op volgorde.
Zodra Guys dienstplicht in Algerije vaststaat, hebben Geneviève en haar moeder dit gesprek.
[Geneviève] Mam, hij gaat weg. Twee hele jaren. Zonder hem kan ik niet leven. Ik ga dood.[Madame Émery] Huil niet. Kijk naar me. Je sterft alleen van liefde in de film.
De zin van Madame Émery — Je sterft alleen van liefde in de film — past perfect bij een nuchtere moeder die haar dochter kalmeert. Tegelijk steekt ze vriendelijk de draak met hoe films romantiek overdrijven.
Door te zeggen « alleen in de film » laat ze het publiek even denken: « Wacht, dit is ook een film ».
Dat kleine gat zorgt voor een wrange glimlach en raakt bijna de vierde wand.
Geneviève wuift Guy huilend uit op de trein naar Algerije, maar in plaats van op het perron te blijven, loopt ze kwiek terug de stationshal in.
Voor iemand die net zei zonder hem te sterven, is de switch naar praktisch modus razendsnel — alsof ze al nadenkt over het avondeten.
Dan laat ze zich zowaar door juwelier Roland Cassard het hof maken en stemt in met een huwelijk.
Hij rond de dertig, zij zeventien — minderjarig. Tegenwoordig zou dat op social media meteen « pedo! » of « creep! » zijn en een flinke online storm.
Oké, Catherine Deneuves schoonheid maakt veel goed. Maar bij de ringceremonie: Roland schuift Geneviève de ring om — en doet die van hemzelf zelf om!
Is het niet gebruikelijk dat ieder de ring bij de ander omdoet?
Wanneer Guy, net uit dienst, Madeleine voor het eerst sinds tijden omhelst, raakt zijn rechterhand haar linkerborst. Dacht ik: « Beetje brutaal voor hun relatie ».
De echte klapper komt als Guy hoort dat Geneviève met een ander is getrouwd. Hij verzuipt in drank en vrouwen; Madeleine, zat van alles, wil vertrekken. Guy houdt haar tegen.
[Madeleine] Ik denk niet dat ik je kan helpen. Je bent mijlenver weg.[Guy] Ik snap het, maar blijf toch.
[Madeleine] Blijven is prima voor mij.
Ik heb Madeleines draai getimed: zo’n veertien seconden.
Zo abrupt dat je bijna denkt dat ze altijd al op Guy viel en « weggaan » een truc was — net als Japanse politici die verkiezingsbeloftes dumpen zodra ze aan de macht zijn.
Tot slot liet Guys aanzoek aan Madeleine me verbouwereerd.
[Madeleine] Gewoon een beetje… je kent dat. Ben je Geneviève vergeten? Hou je echt van me? Ik wil eerlijkheid, geen wanhoop.[Guy] Nee, je zit ernaast. Geneviève is weg. Ze zit niet eens meer in mijn achterhoofd. Ik wil gelukkig zijn met jou, Madeleine. Huil niet. Ik ben niet ambitieus, maar heb één droom: leven met de vrouw van wie ik houd.
Ho even!
« Niet eens in mijn achterhoofd »?
Had Guy Geneviève niet bezworen haar tot zijn dood te zullen liefhebben?
En het aanzoek zelf — zelfs voor Fransen — zit vol met aanrakingen.
Een film die me keer op keer tot tranen roert, begint na de 17e keer zijn rariteiten te tonen.
Andersom: het verhaal is zo krachtig dat deze kleine vreemdheden bij de eerste keren kijken gewoon wegvallen. Daarom blijft het een onbetwiste klassieker.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Häromdan såg jag Paraplyerna i Cherbourg på bio i Nagoya efter en evighet.
Det var 17:e gången!
I ett tidigare blogginlägg nämnde jag den gripande återföreningen vid bensinstationen: Geneviève tankar men kör iväg utan att betala. Nu har jag hittat massor av andra konstiga detaljer.
Madeleine tar lille François till leksaksaffären och i samma stund de försvinner ur bild dyker Geneviève och Françoise upp i bilen.
Ankomsten är misstänkt snabb!
Samma sak med Madeleine och François som kommer tillbaka exakt när de andra åker.
Allt känns underligt effektivt, som ett partnerbyte i en folkdans, och gav mig en gnagande känsla av att något var fel.
Här är de andra detaljerna som stack ut, i ordning.
Så fort Guys värnplikt i Algeriet är klar har Geneviève och hennes mamma följande samtal.
[Geneviève] Mamma, han åker. Hela två år. Jag kan inte leva utan honom. Jag dör.[Madame Émery] Gråt inte. Titta på mig. Man dör bara av kärlek på film.
Madame Émerys replik — Man dör bara av kärlek på film — passar perfekt för en jordnära mamma som lugnar sin dotter. Samtidigt driver hon vänligt med hur film överdramatiserar romantiken.
Genom att säga « bara på film » får hon publiken att tänka: « Vänta nu, det här är ju film ».
Den lilla luckan skapar ett ironiskt leende och nuddar nästan vid fjärde väggen.
Geneviève vinkar tårögt av Guy på tåget till Algeriet, men istället för att bli kvar på perrongen går hon raskt tillbaka in i stationshuset.
För någon som nyss sa att hon skulle dö utan honom är övergången till praktiskt läge blixtsnabb — som om hon redan funderar på middagen.
Sedan, otroligt nog, låter hon juveleraren Roland Cassard kurtisera henne och tackar ja till giftermål.
Han runt trettio, hon sjutton — minderårig. I dagens sociala medier-värld skulle det ge skäll som « pedofil! » eller « knäppgök! » och en rejäl nätstorm.
Visst, Catherine Deneuves skönhet ursäktar en del. Men vid ringväxlingen: Roland sätter ringen på Geneviève — och sin egen på sig själv!
Är det inte vanligt att var och en sätter ringen på den andra?
När Guy, ny från militärtjänsten, kramar Madeleine för första gången på evigheter, snuddar hans högra hand vid hennes vänstra bröst. Jag tänkte: « Lite fräckt för deras relationsnivå ».
Den riktiga chocken kommer när Guy får reda på Genevièves giftermål. Han dyker ner i sprit och kvinnor; Madeleine, less, börjar gå. Guy stoppar henne.
[Madeleine] Jag tror inte jag kan hjälpa dig. Du känns så avlägsen.[Guy] Jag fattar, men stanna ändå.
[Madeleine] Att stanna är okej för mig.
Jag klockade Madeleines vändning: cirka fjorton sekunder.
Så plötsligt att man misstänker att hon alltid gillat Guy och « gå » bara var taktik — precis som japanska politiker som slänger vallöften så fort de är valda.
Slutligen gjorde Guys frieri till Madeleine mig mållös.
[Madeleine] Bara lite… du vet. Har du glömt Geneviève? Älskar du mig på riktigt? Jag vill ha ärlighet, inte desperation.[Guy] Nej, du har fel. Geneviève är borta. Hon finns inte ens i bakhuvudet. Jag vill vara lycklig med dig, Madeleine. Gråt inte. Jag är inte ambitiös, men har en dröm: leva med kvinnan jag älskar.
Vänta nu!
« Inte ens i bakhuvudet »?
Lovade inte Guy Geneviève att älska henne tills han dog?
Och själva frieriet — även för fransmän — är proppfullt av beröring.
En film som får mig att gråta varje gång börjar visa sina egenheter vid 17:e titt.
Omvänt är berättelsen så stark att dessa småsaker flyger förbi de första gångerna. Det är nog därför den är en odiskutabel klassiker.
©ondoku3.com
