日本語
皆さんは南米のペーニャをご存知ですか？
ペーニャは、主に音楽やダンス、詩などの文化活動が行われる集いの場です！
特にアルゼンチンやチリ、ペルーなどでは、フォルクローレ（伝統音楽）を楽しむ場所として知られています。ペーニャでは、地元のミュージシャンが演奏し、観客も一緒に歌ったり踊ったりすることが多いです。
僕は2009年11月の南米周遊旅行の最中に、ペルーの首都リマのミラフローレス地区にある「Sachun」というペーニャに足を運びました。
Sachunは、ペルーの音楽やフォルクローレを楽しめる伝統的な場所で、クリオージョ音楽やアフロペルー音楽のライブ演奏が行われることで知られています。また、ペルー料理を楽しみながら、ダンスや文化的なパフォーマンスを体験できる場でもあります。
店に入って席に案内された途端、ウェイターがやって来て、
ねえ、バンドと一緒に楽しめるプログラムがあるんだ。参加してみない？
と僕に尋ねました。
長時間のフライトによる時差ボケから回復しつつあった僕は、テンション高めで、そのプログラムとやらの内容に興味津々でした。
面白そうですね！もちろん、いいですよ。
と答えました。
バンドの演奏が始まって一時間ほど経った頃でしょうか……
音楽に聴き入っていたため、ウェイターとのやり取りを半ば忘れかけていたのですが、突然、僕にスポットライトが当たりました。
そして司会者のアナウンスが店内に響き渡りました。
今日はなんと日本から来たアミーゴがいるよ！ ステージに上げちゃおう！ みんな、盛大な拍手で！
そして店内に割れんばかりの拍手が沸き起こりました。
僕は「まいったなぁ、俺、目立つの苦手なタイプなんだけど」と当惑しながらも、南米の人々の熱い声援に押されて、まるで初めて歌番組「ザ・ベストテン」に出演する歌手になったかのような緊張した面持ちでステージに上がりました。
次の瞬間、ぶったまげたことに、坂本九の『上を向いて歩こう』のイントロが流れ始めました。
歌詞を知らない僕は慌てふためいて司会者に
でも歌詞がないんだけど！ どうすればいい？
と尋ねましたが、司会者から返ってきた反応は
大丈夫、適当にやってよ、アミーゴ！
と言わんばかりのジェスチャー！
ひどい話ですよね。
ブラジル人なら誰でも『イパネマの娘』を口ずさめるというわけでもなく、フランス人なら誰でも『ラ・ヴィ・アン・ローズ』をそらで歌えるわけでもないんだから……
「俺が日本人だからという理由だけで、『上を向いて歩こう』の歌詞を暗記していると思ったら、大間違いだぞ！」と言ってやりたかったけど、時すでに遅し。
幸い、出だしの部分「上を向いて歩こう 涙がこぼれないように」だけは知っていたので、ここは情感を込めてきちんと歌い上げ、その後は「ララララ～、フフフフ～、タリタリタリラララ－ン、トゥルットゥル～、ルルル～、ブンブンブンブン」というようにスキャットで誤魔化しました。
顔から火が出そうとはまさにこのことで「早く終わってくれねえかな」と思いつつも、音程だけは外さないように注意して歌いました。
ジャイアン（漫画『ドラえもん』に登場するキャラクター）にだけは負けたくないですからね。
ようやくバンドの演奏が終わり、ホッと胸を撫でおろしてステージを降りようとしたら、ステージに上がった時以上の熱い拍手がどっと湧き上がりました。そして何人もの観客に握手を求められました。
さすが、細かいことは気にしない南米人気質！ いいですねー！
あんな超テキトーな歌い方なのにスター扱い！
下を向いてトボトボと歩く必要がないどころか、堂々と胸を張って自分の席に戻ることができました。
©ondoku3.com
英語 (English)
Have you ever heard of a peña in South America?
A peña is a gathering spot where people come together for cultural activities, mainly music, dance, and poetry. They’re especially popular in countries like Argentina, Chile, and Peru, where they’re known for celebrating folkloric music. At a peña, local musicians play, and the crowd often joins in with singing or dancing.
Back in November 2009, during a trip around South America, I visited a peña called Sachun in the Miraflores district of Lima, Peru’s capital.
Sachun is a traditional venue for enjoying Peruvian music and folkloric performances, famous for live criollo and Afro-Peruvian music. It’s also a place where you can tuck into Peruvian food while taking in dance and cultural shows.
As soon as I walked in and was shown to my seat, a waiter came over and said,
“Mate, we’ve got a programme where you can join in with the band. Fancy giving it a go?”
Still shaking off jet lag from a long flight, I was buzzing and keen to find out more about this programme.
“Sounds like fun! Count me in,” I replied.
About an hour into the band’s set, I reckon…
I was so caught up in the music that I’d nearly forgotten my chat with the waiter when, out of nowhere, a spotlight landed on me.
Then the host’s voice boomed across the venue.
“We’ve got a special amigo from Japan with us tonight! Let’s get him up on stage! Give him a massive round of applause, everyone!”
The place erupted with thunderous clapping.
I was thrown, thinking, “Blimey, I’m not one for the limelight,” but the South American crowd’s wild enthusiasm swept me along. I climbed onto the stage, feeling as nervous as a singer stepping onto The Best Ten, the once-popular Japanese music show, for the first time.
Then, to my utter shock, the intro to Kyu Sakamoto’s Sukiyaki (Ue wo Muite Arukou) started playing.
Not knowing the lyrics, I panicked and blurted out to the host,
“I don’t know the words! What do I do?”
The host just gestured back, as if to say,
“No worries, amigo, just wing it!”
Talk about a stitch-up!
It’s not like every Brazilian can belt out The Girl from Ipanema on cue, or every Frenchman can recite La Vie en Rose by heart. I wanted to shout, “Just because I’m Japanese doesn’t mean I’ve got Sukiyaki memorised!” But it was too late.
Luckily, I knew the opening line — “Let’s walk with our heads up, so tears don’t fall” — so I sang that bit with feeling. After that, I just improvised with “La la la, fufu fu, tari tari tara, toot toot, lu lu lu, bum bum bum” and some scat singing to muddle through.
I was mortified, thinking, “Please, let this end soon,” but I made sure to stay on pitch.
No way was I going to sound worse than Gian from Doraemon!
When the band finally wrapped up, I breathed a sigh of relief and started to leave the stage. But then came an even louder wave of applause — louder than when I’d gone up! Several people in the crowd even came over to shake my hand.
That’s South American spirit for you — big-hearted and unfussed by the details! Brilliant stuff.
To think, I’d sung so haphazardly, yet they treated me like a proper star!
No need to slink back to my seat with my head down. I strode back, chest puffed out, feeling on top of the world.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Haben Sie schon einmal von einer Peña in Südamerika gehört?
Eine Peña ist ein Treffpunkt, an dem Menschen für kulturelle Aktivitäten wie Musik, Tanz und Poesie zusammenkommen. Sie sind besonders in Ländern wie Argentinien, Chile und Peru beliebt, wo sie für die Pflege folkloristischer Musik bekannt sind. Bei einer Peña spielen lokale Musiker, und das Publikum singt oder tanzt oft mit.
Im November 2009, während einer Reise durch Südamerika, besuchte ich eine Peña namens Sachun im Stadtteil Miraflores in Lima, der Hauptstadt Perus.
Sachun ist ein traditioneller Ort, um peruanische Musik und folkloristische Darbietungen zu genießen, bekannt für Live-Auftritte von Criollo- und afro-peruanischer Musik. Es ist auch ein Ort, an dem man peruanische Speisen genießen kann, während man Tanz- und Kulturvorführungen erlebt.
Kaum war ich eingetreten und zu meinem Platz geführt worden, kam ein Kellner zu mir und sagte,
„Kumpel, wir haben ein Programm, bei dem du mit der Band mitmachen kannst. Lust, es auszuprobieren?“
Noch dabei, den Jetlag von einem langen Flug abzuschütteln, war ich voller Energie und neugierig auf dieses Programm.
„Klingt nach Spaß! Ich bin dabei“, antwortete ich.
Etwa eine Stunde nach Beginn des Bandauftritts, schätze ich…
Ich war so in die Musik vertieft, dass ich mein Gespräch mit dem Kellner fast vergessen hatte, als plötzlich ein Scheinwerfer auf mich gerichtet wurde.
Dann hallte die Stimme des Moderators durch den Raum.
„Heute Abend haben wir einen besonderen Amigo aus Japan bei uns! Lasst ihn auf die Bühne kommen! Gebt ihm kräftigen Applaus, Leute!“
Der Saal brach in tosenden Applaus aus.
Ich war völlig überrumpelt und dachte: „Verdammt, ich mag es nicht, im Mittelpunkt zu stehen“, doch die Begeisterung des südamerikanischen Publikums riss mich mit. Ich stieg auf die Bühne, so nervös wie ein Sänger, der zum ersten Mal bei The Best Ten, der einst beliebten japanischen Musikshow, auftritt.
Dann, zu meinem Entsetzen, begann das Intro von Kyu Sakamotos Sukiyaki (Ue wo Muite Arukou).
Da ich den Text nicht kannte, geriet ich in Panik und fragte den Moderator,
„Ich kenne den Text nicht! Was soll ich tun?“
Der Moderator winkte nur ab, als wollte er sagen,
„Kein Problem, Amigo, improvisier einfach!“
Was für ein Reinfall!
Es ist ja nicht so, als könnte jeder Brasilianer The Girl from Ipanema auf Kommando singen oder jeder Franzose La Vie en Rose auswendig. Ich wollte rufen: „Nur weil ich Japaner bin, heißt das nicht, dass ich Sukiyaki auswendig kann!“ Aber es war zu spät.
Zum Glück kannte ich die erste Zeile — „Lasst uns mit erhobenem Kopf gehen, damit die Tränen nicht fallen“ — und sang diesen Teil mit Gefühl. Danach improvisierte ich mit „La la la, fufu fu, tari tari tara, toot toot, lu lu lu, bum bum bum“ und etwas Scat-Gesang, um durchzukommen.
Ich war peinlich berührt und dachte: „Bitte, lass das bald vorbei sein“, aber ich achtete darauf, den Ton zu halten.
Auf keinen Fall wollte ich schlechter klingen als Gian aus Doraemon!
Als die Band endlich fertig war, atmete ich erleichtert auf und wollte die Bühne verlassen. Doch dann brandete noch lauterer Applaus auf — lauter als beim Betreten! Einige Zuschauer kamen sogar, um mir die Hand zu schütteln.
Das ist der südamerikanische Geist — großherzig und unbekümmert um Kleinigkeiten! Einfach klasse.
Dass ich so planlos gesungen hatte und trotzdem wie ein Star behandelt wurde!
Ich musste nicht mit gesenktem Kopf zu meinem Platz schleichen. Mit stolzgeschwellter Brust ging ich zurück und fühlte mich wie auf dem Gipfel der Welt.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Avez-vous déjà entendu parler d’une peña en Amérique du Sud ?
Une peña est un lieu de rencontre où l’on se réunit pour des activités culturelles, principalement la musique, la danse et la poésie. Elles sont particulièrement prisées dans des pays comme l’Argentine, le Chili et le Pérou, où elles sont réputées pour célébrer la musique folklorique. Dans une peña, des musiciens locaux jouent, et le public participe souvent en chantant ou en dansant.
En novembre 2009, lors d’un voyage à travers l’Amérique du Sud, j’ai visité une peña appelée Sachun dans le quartier de Miraflores à Lima, la capitale du Pérou.
Sachun est un lieu traditionnel pour profiter de la musique péruvienne et des spectacles folkloriques, connu pour ses performances live de musique criollo et afro-péruvienne. C’est aussi un endroit où l’on peut savourer des plats péruviens tout en assistant à des spectacles de danse et de culture.
À peine entré et conduit à ma place, un serveur s’est approché et m’a dit,
« Mon pote, on a un programme où tu peux rejoindre le groupe. Ça te tente d’essayer ? »
Encore en train de me remettre du décalage horaire après un long vol, j’étais plein d’énergie et curieux d’en savoir plus sur ce programme.
« Ça a l’air sympa ! Je suis partant », ai-je répondu.
Environ une heure après le début du concert, je dirais…
J’étais tellement absorbé par la musique que j’avais presque oublié ma conversation avec le serveur quand, tout à coup, un projecteur s’est braqué sur moi.
Puis la voix de l’animateur a résonné dans la salle.
« Ce soir, nous avons un amigo spécial venu du Japon ! Faisons-le monter sur scène ! Applaudissez-le fort, tout le monde ! »
La salle a explosé en applaudissements retentissants.
J’étais déstabilisé, pensant : « Zut, je ne suis pas du genre à aimer les projecteurs », mais l’enthousiasme débordant du public sud-américain m’a entraîné. Je suis monté sur scène, aussi nerveux qu’un chanteur participant pour la première fois à The Best Ten, l’émission musicale japonaise autrefois très populaire.
Puis, à ma grande stupéfaction, l’intro de Sukiyaki (Ue wo Muite Arukou) de Kyu Sakamoto a commencé.
Ne connaissant pas les paroles, j’ai paniqué et lancé à l’animateur,
« Je ne connais pas les paroles ! Qu’est-ce que je fais ? »
L’animateur m’a juste fait un geste, comme pour dire,
« Pas de panique, amigo, improvise ! »
Quel coup monté !
Ce n’est pas comme si tous les Brésiliens pouvaient chanter La Fille d’Ipanema sur commande, ou tous les Français réciter La Vie en Rose par cœur. J’avais envie de crier : « Ce n’est pas parce que je suis japonais que je connais Sukiyaki par cœur ! » Mais il était trop tard.
Heureusement, je connaissais la première ligne — « Marchons la tête haute, pour que les larmes ne coulent pas » — alors j’ai chanté ce passage avec émotion. Ensuite, j’ai improvisé avec « La la la, fufu fu, tari tari tara, toot toot, lu lu lu, bum bum bum » et un peu de scat pour m’en sortir.
J’étais mortifié, pensant : « Pitié, que ça se termine vite », mais je me suis assuré de rester juste.
Pas question de chanter plus mal que Gian dans Doraemon !
Quand le groupe a enfin fini, j’ai poussé un soupir de soulagement et commencé à quitter la scène. Mais une vague d’applaudissements encore plus forte a retenti — plus forte que lorsque j’étais monté ! Plusieurs personnes dans le public sont même venues me serrer la main.
C’est ça, l’esprit sud-américain — généreux et insouciant des détails ! Génial, vraiment.
Dire que j’avais chanté si n’importe comment, et pourtant ils m’ont traité comme une vraie star !
Pas besoin de regagner ma place tête baissée. Je suis retourné à ma chaise, la poitrine gonflée, me sentant au sommet du monde.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
¿Has oído hablar alguna vez de una peña en Sudamérica?
Una peña es un lugar de encuentro donde la gente se reúne para actividades culturales, principalmente música, danza y poesía. Son especialmente populares en países como Argentina, Chile y Perú, donde se conocen por celebrar la música folclórica. En una peña, los músicos locales tocan, y el público suele participar cantando o bailando.
En noviembre de 2009, durante un viaje por Sudamérica, visité una peña llamada Sachun en el distrito de Miraflores, en Lima, la capital de Perú.
Sachun es un local tradicional para disfrutar de la música y el folclore peruanos, famoso por sus actuaciones en vivo de música criolla y afroperuana. También es un lugar donde se puede degustar comida peruana mientras se asiste a espectáculos de danza y cultura.
Nada más entrar y ser conducido a mi asiento, un camarero se acercó y me dijo,
«Compañero, tenemos un programa en el que puedes participar con la banda. ¿Te animas a probar?»
Todavía recuperándome del jet lag de un largo vuelo, estaba lleno de energía y con ganas de saber más sobre el programa.
«Suena divertido. Cuenta conmigo», respondí.
Aproximadamente una hora después de que empezara la actuación de la banda, diría…
Estaba tan inmerso en la música que casi había olvidado mi charla con el camarero cuando, de repente, un foco me iluminó.
La voz del presentador resonó en el local.
«¡Esta noche tenemos con nosotros a un amigo especial de Japón! ¡Que suba al escenario! ¡Un fuerte aplauso para él, por favor!»
El lugar estalló en aplausos ensordecedores.
Me quedé descolocado, pensando: «Vaya, no me gusta ser el centro de atención», pero el entusiasmo desbordante del público sudamericano me arrastró. Subí al escenario, tan nervioso como un cantante que actúa por primera vez en The Best Ten, el famoso programa musical japonés de antaño.
Entonces, para mi asombro, empezó a sonar la introducción de Sukiyaki (Ue wo Muite Arukou), de Kyu Sakamoto.
Sin conocer la letra, entré en pánico y le dije al presentador,
«¡No me sé la letra! ¿Qué hago?»
El presentador simplemente hizo un gesto, como diciendo,
«Tranquilo, amigo, ¡improvisa!»
¡Menudo embolado!
No es que todos los brasileños puedan cantar La chica de Ipanema al momento, ni que todos los franceses se sepan La Vie en Rose de memoria. Quise gritar: «¡Que sea japonés no significa que me sepa Sukiyaki de memoria!» Pero ya era demasiado tarde.
Por suerte, conocía la primera línea — «Caminemos con la cabeza alta para que no caigan las lágrimas» — y la canté con sentimiento. Luego improvisé con «La la la, fufu fu, tari tari tara, toot toot, lu lu lu, bum bum bum» y algo de scat para salir del paso.
Estaba abochornado, pensando: «Por favor, que esto acabe pronto», pero me aseguré de no desafinar.
¡De ninguna manera iba a sonar peor que Gian de Doraemon!
Cuando la banda terminó por fin, suspiré aliviado y comencé a bajar del escenario. Pero entonces llegó una oleada de aplausos aún más fuerte — ¡más fuerte que cuando subí! Varias personas del público incluso se acercaron a darme la mano.
Ese es el espíritu sudamericano: generoso y sin preocuparse por los detalles. ¡Fantástico!
Pensar que canté tan a lo loco y, aun así, me trataron como a una auténtica estrella.
No tuve que volver a mi asiento cabizbajo. Regresé con el pecho henchido, sintiéndome en la cima del mundo.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Avete mai sentito parlare di una peña in Sud America?
Una peña è un punto di ritrovo dove le persone si riuniscono per attività culturali, soprattutto musica, danza e poesia. Sono particolarmente popolari in paesi come Argentina, Cile e Perù, dove sono note per celebrare la musica folkloristica. In una peña, i musicisti locali suonano e il pubblico spesso si unisce cantando o ballando.
Nel novembre 2009, durante un viaggio in Sud America, ho visitato una peña chiamata Sachun nel quartiere Miraflores di Lima, la capitale del Perù.
Sachun è un locale tradizionale per godersi la musica e gli spettacoli folkloristici peruviani, famoso per le esibizioni dal vivo di musica criollo e afro-peruviana. È anche un luogo dove si può gustare cibo peruviano mentre si assistono a spettacoli di danza e cultura.
Appena entrato e accompagnato al mio posto, un cameriere mi si è avvicinato e ha detto,
«Amico, abbiamo un programma in cui puoi unirti alla band. Ti va di provarci?»
Ancora stordito dal jet lag di un lungo volo, ero pieno di energia e curioso di saperne di più su questo programma.
«Sembra divertente! Ci sto», ho risposto.
Dopo circa un’ora dall’inizio dell’esibizione della band, credo…
Ero così preso dalla musica che avevo quasi dimenticato la chiacchierata con il cameriere quando, all’improvviso, un riflettore mi ha illuminato.
Poi la voce del presentatore è rimbombata nel locale.
«Stasera abbiamo con noi un amigo speciale dal Giappone! Facciamolo salire sul palco! Un grande applauso per lui, tutti!»
Il locale è esploso in un applauso fragoroso.
Mi sono sentito spiazzato, pensando: «Cavolo, non sono uno che ama stare sotto i riflettori», ma l’entusiasmo travolgente del pubblico sudamericano mi ha trascinato. Sono salito sul palco, nervoso come un cantante che si esibisce per la prima volta a The Best Ten, il famoso programma musicale giapponese di un tempo.
Poi, con mio grande shock, è partita l’introduzione di Sukiyaki (Ue wo Muite Arukou) di Kyu Sakamoto.
Non conoscendo il testo, sono andato nel panico e ho detto al conduttore,
«Non so le parole! Che faccio?»
Il conduttore ha solo fatto un gesto, come a dire,
«Tranquillo, amigo, improvvisa!»
Che fregatura!
Non è che ogni brasiliano possa cantare La ragazza di Ipanema a comando, o ogni francese recitare La Vie en Rose a memoria. Avrei voluto gridare: «Solo perché sono giapponese non significa che so Sukiyaki a memoria!» Ma era troppo tardi.
Per fortuna, conoscevo la prima strofa — «Camminiamo a testa alta, così le lacrime non cadono» — e l’ho cantata con emozione. Poi ho improvvisato con «La la la, fufu fu, tari tari tara, toot toot, lu lu lu, bum bum bum» e un po’ di scat per cavarmela.
Ero imbarazzato, pensando: «Ti prego, fa’ che finisca presto», ma mi sono assicurato di rimanere intonato.
Non volevo assolutamente sembrare peggio di Gian di Doraemon!
Quando la band ha finalmente finito, ho tirato un sospiro di sollievo e ho iniziato a scendere dal palco. Ma è arrivata un’ondata di applausi ancora più forte — più forte di quando ero salito! Diverse persone tra il pubblico sono venute a stringermi la mano.
Questo è lo spirito sudamericano: cuore grande e poco attento ai dettagli! Fantastico.
Pensare che ho cantato in modo così improvvisato e mi hanno trattato come una vera star!
Non ho dovuto tornare al mio posto a testa bassa. Sono tornato con il petto gonfio, sentendomi al settimo cielo.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Você já ouviu falar de uma peña na América do Sul?
Uma peña é um ponto de encontro onde as pessoas se reúnem para atividades culturais, principalmente música, dança e poesia. Elas são muito populares em países como Argentina, Chile e Peru, onde são conhecidas por celebrar a música folclórica. Numa peña, músicos locais tocam, e o público muitas vezes se junta cantando ou dançando.
Em novembro de 2009, durante uma viagem pela América do Sul, visitei uma peña chamada Sachun no bairro de Miraflores, em Lima, a capital do Peru.
Sachun é um local tradicional para curtir música peruana e apresentações folclóricas, famoso por shows ao vivo de música crioula e afro-peruana. É também um lugar onde dá pra aproveitar comida peruana enquanto se assiste a espetáculos de dança e cultura.
Mal entrei e fui levado ao meu lugar, um garçom chegou e disse,
«Mano, temos um programa em que você pode tocar com a banda. Topa tentar?»
Ainda me recuperando do jet lag de um voo longo, eu estava empolgado e querendo saber mais sobre esse programa.
«Parece maneiro! Tô dentro», respondi.
Umas uma hora depois que a banda começou a tocar, acho…
Eu tava tão vidrado na música que quase esqueci a conversa com o garçom quando, do nada, um holofote caiu em cima de mim.
Aí a voz do apresentador ecoou pelo lugar.
«Temos um amigo especial do Japão com a gente hoje! Vamos chamar ele pro palco! Uma salva de palmas bem forte, galera!»
O lugar explodiu em aplausos ensurdecedores.
Fiquei desnorteado, pensando: «Nossa, eu não curto ficar no centro das atenções», mas o entusiasmo louco do público sul-americano me levou junto. Subi no palco, tão nervoso quanto um cantor entrando no The Best Ten, aquele programa musical japonês que fez sucesso antigamente, pela primeira vez.
Então, pra minha surpresa total, começou a introdução de Sukiyaki (Ue wo Muite Arukou), do Kyu Sakamoto.
Sem saber a letra, entrei em pânico e falei pro apresentador,
«Eu não sei a letra! O que eu faço?»
O apresentador só fez um gesto, como quem diz,
«Relaxa, amigo, manda ver!»
Que furada!
Não é como se todo brasileiro soubesse cantar Garota de Ipanema na hora, ou todo francês recitar La Vie en Rose de cor. Eu queria gritar: «Só porque sou japonês não quer dizer que decorei Sukiyaki!» Mas já era tarde.
Por sorte, eu sabia a primeira frase — «Vamos caminhar com a cabeça erguida, pra não deixar as lágrimas caírem» — então cantei essa parte com emoção. Depois, improvisei com «La la la, fufu fu, tari tari tara, toot toot, lu lu lu, bum bum bum» e um pouco de scat pra me virar.
Eu tava morrendo de vergonha, pensando: «Por favor, que isso acabe logo», mas me esforcei pra não desafinar.
De jeito nenhum eu ia soar pior que o Gian do Doraemon!
Quando a banda finalmente terminou, dei um suspiro de alívio e comecei a sair do palco. Mas aí veio uma onda de aplausos ainda mais forte — mais alta do que quando subi! Várias pessoas da plateia até vieram apertar minha mão.
Esse é o espírito sul-americano — coração grande e sem se preocupar com detalhes! Demais.
Pensar que cantei tão na base do improviso e, mesmo assim, me trataram como uma estrela de verdade!
Não precisei voltar pro meu lugar com a cabeça baixa. Voltei com o peito estufado, me sentindo o cara.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Слышали ли вы когда-нибудь о пенье в Южной Америке?
Пенья — это место, где люди собираются для культурных мероприятий, в основном музыки, танцев и поэзии. Они особенно популярны в таких странах, как Аргентина, Чили и Перу, где славятся празднованием фольклорной музыки. На пенье играют местные музыканты, а публика часто подпевает или танцует.
В ноябре 2009 года, во время путешествия по Южной Америке, я посетил пенью под названием Сачун в районе Мирафлорес в Лиме, столице Перу.
Сачун — это традиционное место, где можно насладиться перуанской музыкой и фольклорными выступлениями, известное живыми концертами музыки криольо и афро-перуанской музыки. Это также место, где можно попробовать перуанскую еду, наслаждаясь танцами и культурными шоу.
Как только я вошел и меня проводили к моему месту, подошел официант и сказал,
«Друг, у нас есть программа, где ты можешь выступить с группой. Хочешь попробовать?»
Еще не отошедший от джетлага после долгого перелета, я был полон энергии и хотел узнать больше об этой программе.
«Звучит круто! Я в деле», — ответил я.
Примерно через час после начала выступления группы, кажется…
Я так увлекся музыкой, что почти забыл о разговоре с официантом, когда внезапно на меня упал луч прожектора.
Затем голос ведущего громко разнесся по залу.
«Сегодня с нами особый амиго из Японии! Давайте выведем его на сцену! Бурные аплодисменты, друзья!»
Зал взорвался громкими овациями.
Я растерялся, думая: «Черт, я не люблю быть в центре внимания», но бешеный энтузиазм южноамериканской публики подхватил меня. Я поднялся на сцену, нервничая, как певец, впервые выступающий на The Best Ten, некогда популярном японском музыкальном шоу.
И тут, к моему полному шоку, заиграло вступление к Sukiyaki (Ue wo Muite Arukou) Кю Сакамото.
Не зная слов, я запаниковал и выпалил ведущему,
«Я не знаю слов! Что мне делать?»
Ведущий только махнул рукой, как будто говоря,
«Не парься, амиго, просто импровизируй!»
Вот это подстава!
Не то чтобы каждый бразилец мог спеть The Girl from Ipanema по щелчку, или каждый француз знал наизусть La Vie en Rose. Я хотел крикнуть: «То, что я японец, не значит, что я выучил Sukiyaki наизусть!» Но было уже поздно.
К счастью, я знал первую строчку — «Идем с поднятой головой, чтобы слезы не лились» — и спел ее с чувством. Потом я просто импровизировал с «Ла ла ла, фуфу фу, тари тари тара, тут тут, лу лу лу, бум бум бум» и немного скэта, чтобы выкрутиться.
Я был в ужасе, думая: «Пожалуйста, пусть это быстрее закончится», но старался не фальшивить.
Ни за что не хотел звучать хуже, чем Джиан из Дораэмона!
Когда группа наконец закончила, я с облегчением выдохнул и начал спускаться со сцены. Но тут раздалась еще более громкая волна аплодисментов — громче, чем когда я выходил! Несколько человек из толпы даже подошли пожать мне руку.
Вот это южноамериканский дух — открытый и не заморачивающийся мелочами! Классно.
Подумать только, я пел так наобум, а меня приняли за настоящую звезду!
Не пришлось возвращаться на место с опущенной головой. Я шел назад, расправив грудь, чувствуя себя на вершине мира.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Heb je ooit gehoord van een peña in Zuid-Amerika?
Een peña is een ontmoetingsplek waar mensen samenkomen voor culturele activiteiten, vooral muziek, dans en poëzie. Ze zijn vooral populair in landen als Argentinië, Chili en Peru, waar ze bekendstaan om het vieren van folkloristische muziek. In een peña spelen lokale muzikanten, en het publiek zingt of danst vaak mee.
In november 2009, tijdens een reis door Zuid-Amerika, bezocht ik een peña genaamd Sachun in de wijk Miraflores in Lima, de hoofdstad van Peru.
Sachun is een traditionele plek om te genieten van Peruaanse muziek en folkloristische optredens, beroemd om liveoptredens van criollo- en Afro-Peruaanse muziek. Het is ook een plek waar je Peruaans eten kunt proeven terwijl je kijkt naar dans- en culturele voorstellingen.
Zodra ik binnenkwam en naar mijn plek werd gebracht, kwam een ober naar me toe en zei,
«Maestro, we hebben een programma waarbij je mee kunt doen met de band. Zin om het te proberen?»
Nog aan het bijkomen van de jetlag na een lange vlucht, was ik bruisend van energie en nieuwsgierig naar dat programma.
«Klinkt tof! Ik doe mee», antwoordde ik.
Ongeveer een uur na het begin van de set van de band, denk ik…
Ik was zo opgeslokt door de muziek dat ik mijn praatje met de ober bijna vergeten was, toen ineens een schijnwerper op mij gericht werd.
Toen galmde de stem van de presentator door de zaal.
«We hebben vanavond een speciale amigo uit Japan bij ons! Laten we hem op het podium roepen! Geef hem een daverend applaus, allemaal!»
De zaal barstte los in bulderend geklap.
Ik was van mijn stuk gebracht en dacht: «Verdorie, ik hou niet van in de schijnwerpers staan», maar het wilde enthousiasme van het Zuid-Amerikaanse publiek sleepte me mee. Ik klom op het podium, zo nerveus als een zanger die voor het eerst optreedt in The Best Ten, de ooit populaire Japanse muziekshow.
Tot mijn grote schrik begon toen de intro van Sukiyaki (Ue wo Muite Arukou) van Kyu Sakamoto.
Omdat ik de tekst niet kende, raakte ik in paniek en flapte tegen de presentator,
«Ik ken de woorden niet! Wat moet ik doen?»
De presentator gebaarde alleen maar, alsof hij zei,
«Geen zorgen, amigo, doe maar wat!»
Wat een streek!
Het is niet zo dat elke Braziliaan zomaar The Girl from Ipanema kan zingen, of elke Fransman La Vie en Rose uit zijn hoofd kent. Ik wilde schreeuwen: «Dat ik Japans ben, betekent niet dat ik Sukiyaki uit mijn hoofd ken!» Maar het was te laat.
Gelukkig kende ik de openingszin — «Laten we met opgeheven hoofd lopen, zodat tranen niet vallen» — dus die zong ik met gevoel. Daarna improviseerde ik met «La la la, fufu fu, tari tari tara, toot toot, lu lu lu, bum bum bum» en wat scat-zang om erdoorheen te komen.
Ik schaamde me kapot en dacht: «Alsjeblieft, laat dit snel afgelopen zijn», maar ik lette erop om zuiver te blijven.
Ik ging echt niet slechter klinken dan Gian uit Doraemon!
Toen de band eindelijk klaar was, slaakte ik een zucht van opluchting en begon ik van het podium te stappen. Maar toen kwam er een nog luidere golf van applaus — luider dan toen ik opkwam! Verschillende mensen uit het publiek kwamen zelfs naar me toe om mijn hand te schudden.
Dat is de Zuid-Amerikaanse geest — grootmoedig en niet moeilijk over details! Geweldig.
Dat ik zo’n rommeltje had gezongen en toch als een echte ster werd behandeld!
Ik hoefde niet met gebogen hoofd terug naar mijn plek. Ik liep terug, borst vooruit, en voelde me op de top van de wereld.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Har du någonsin hört talas om en peña i Sydamerika?
En peña är en samlingsplats där folk träffas för kulturella aktiviteter, främst musik, dans och poesi. De är särskilt populära i länder som Argentina, Chile och Peru, där de är kända för att hylla folkloristisk musik. På en peña spelar lokala musiker, och publiken sjunger eller dansar ofta med.
I november 2009, under en resa genom Sydamerika, besökte jag en peña som heter Sachun i Miraflores-distriktet i Lima, Perus huvudstad.
Sachun är en traditionell plats för att njuta av peruansk musik och folkloristiska framträdanden, känd för livemusik med criollo- och afro-peruanska toner. Det är också ett ställe där man kan äta peruansk mat medan man ser på dans- och kulturuppvisningar.
Så fort jag kom in och blev visad till min plats kom en servitör fram och sa,
«Kompis, vi har ett program där du kan hänga med bandet. Sugen på att testa?»
Jag höll på att skaka av mig jetlag efter en lång flygning, men var full av energi och nyfiken på programmet.
«Låter kul! Jag är med», svarade jag.
Ungefär en timme in i bandets spelning, skulle jag gissa…
Jag var så inne i musiken att jag nästan glömde mitt snack med servitören när en strålkastare plötsligt träffade mig.
Sen ekade värdens röst genom lokalen.
«Ikväll har vi en speciell amigo från Japan med oss! Låt oss få upp honom på scenen! Ge honom en rejäl applåd, allihop!»
Platsen exploderade i dundrande applåder.
Jag blev helt paff och tänkte: «Herregud, jag gillar inte att stå i centrum», men den sydamerikanska publikens vilda entusiasm drog med mig. Jag klev upp på scenen, lika nervös som en sångare som uppträder för första gången i The Best Ten, det en gång så populära japanska musikprogrammet.
Sen, till min stora chock, började introt till Sukiyaki (Ue wo Muite Arukou) av Kyu Sakamoto.
Eftersom jag inte kunde texten fick jag panik och sa till programledaren,
«Jag kan inte texten! Vad ska jag göra?»
Värden bara viftade med handen, som för att säga,
«Ingen fara, amigo, kör på!»
Snacka om att bli lurad!
Det är ju inte så att varje brasilianare kan sjunga Flickan från Ipanema på kommando, eller att varje fransman kan La Vie en Rose utantill. Jag ville skrika: «Bara för att jag är japan betyder det inte att jag kan Sukiyaki utantill!» Men det var för sent.
Som tur var kunde jag första raden — «Låt oss gå med huvudet högt, så tårarna inte faller» — så den sjöng jag med känsla. Sen improviserade jag med «La la la, fufu fu, tari tari tara, toot toot, lu lu lu, bum bum bum» och lite scatsång för att ta mig igenom.
Jag skämdes ihjäl och tänkte: «Snälla, låt det här vara över snart», men jag såg till att hålla tonen.
Inte en chans att jag skulle låta värre än Gian från Doraemon!
När bandet äntligen var klara andades jag ut och började gå av scenen. Men då kom en ännu starkare applådvåg — starkare än när jag gick upp! Flera i publiken kom fram och ville skaka hand.
Det är sydamerikansk anda — storhjärtad och utan krångel om detaljer! Helt fantastiskt.
Tänkt att jag sjöng så på måfå, och ändå behandlades jag som en riktig stjärna!
Jag behövde inte smyga tillbaka till min plats med sänkt huvud. Jag gick tillbaka med rak rygg och kände mig på toppen av världen.
©ondoku3.com
