日本語
皆さんは腎臓結石の痛みを経験したことがありますか？
僕は2005年8月から10年の間に三回経験しました！
幸いなことに、2015年の夏から現在に至るまで、この悪夢のような激痛とは無縁の日々を送っています。
腎臓結石の痛みは、しばしば陣痛に匹敵すると言われますが、僕は一度も妊娠したことがありませんし、これからも妊娠することはないと思うので、真偽のほどは確かめようがありません。
最初に腎臓結石を患ったのは、なんとモスクワのホテル滞在中のことでした。
昼間は赤の広場で出会ったスペイン人の観光客と意気投合、一緒にクレムリンを観光して気分は最高潮、ホテルに戻って夕食をとって入浴を済ませ、フカフカのベッドで快適な眠りを貪っていたところで、背中から脇腹にかけて、「ギャー！」と叫びたくなるレベルの痛みに襲われて目が覚めました。
「これはヤバいぞ！」と思い、ドアの近くにあるテーブルまで這っていき、その上に置いてあった電話機に必死で手を伸ばして、フロントに電話しました。
開口一番、次のように用件を伝えました。
とても気分が悪いんです。医者を呼んでください！
まさか、ロシア語会話教本の「病気とトラブル」の章に載っている定番フレーズが役に立つとは思ってもいませんでした。
そして次の瞬間、僕の口から「吐き気がします。」という言葉が飛び出しました。
長い間記憶の底に埋もれていた「рвать」（吐く）という動詞をまだ覚えていたことに驚きました。
とにかく状況が切迫していたので「ロシア語を正しく話せているか」などということはどうでもよかったのです。
これぞ火事場の馬鹿力ですね！
稼働率100％の潜在意識が「рвать」（吐く）という単語を僕の顕在意識に運んでくれました。
フロントの人は「すぐに対応します！」と言ってくれましたが、ロシアの医療事情は劣悪という先入観があったため、あまり期待していませんでした。
ところがどっこい、いやいやどうして、約5分後に初老の女医さんが僕の部屋に到着しました！
僕の背中を軽く触診して、「腎臓に石がある！」というこれまたスピーディーな診断を下し、痛み止めの注射を打ってくれました。
結局、この時の石は日本に帰国した後で自然排石しました。めでたしめでたし。思わず赤飯を炊きたくなりました。
ところがその後、国内で二度も同じ憂き目に遭いました。
救急車を呼んだら、ありがたいことにすぐ来てくれたのですが、「名前は？」「年齢は？」「生年月日は？」「住所は？」「電話番号は？」「血液型は？」と質問攻めにされ、なかなか出発してくれません。一刻も早く激痛から解放されたいのに……
まあ、「趣味は？」とか「好きな色は？」とか「自分を動物に例えると？」という質問がなかっただけマシですが……
そしてダメ押しとばかりに、丁寧すぎる体温と血圧の測定が、痛み止め投与までの時間を大幅に引き延ばしました。
最寄りの病院に到着した後も、「原因を慎重に見極める必要がある」という担当医の言葉にしたがって、CT検査が行われ、ようやくボルタレンという鎮痛薬を処方してもらいました。
この時のことを思うと、あのモスクワのホテルの対応がいかに神対応だったかを実感します。
©ondoku3.com
英語 (English)
Have any of you ever experienced the pain of kidney stones?
I went through it three times between August 2005 and 2015!
Thankfully, since the summer of 2015, I’ve been free from that nightmarish, excruciating pain.
They say the pain of kidney stones can rival labour pains, but I’ve never been pregnant and don’t plan to be, so I can’t say if that’s true.
The first time I had kidney stones was, of all places, while staying at a hotel in Moscow.
During the day, I hit it off with some Spanish tourists I met at Red Square. We toured the Kremlin together, and I was absolutely chuffed. Back at the hotel, I had dinner, took a bath, and was sleeping soundly in a comfy bed when I was suddenly woken by a searing pain from my back to my side — the kind that makes you want to yell ‘Bloody hell!’
‘This is serious!’ I thought, dragging myself to the table by the door. I desperately grabbed the phone and rang reception.
The first thing I blurted out was: ‘I’m really unwell. Please get me a doctor!’
I never thought a stock phrase from the ‘Illness and Trouble’ section of my Russian phrasebook would actually come in useful.
Then, out of nowhere, I said, ‘I feel like throwing up.’
I was amazed I still remembered the Russian verb ‘рвать’ (to throw up), buried deep in my memory for years. In that moment, I couldn’t care less if my Russian was correct — I was in too much pain to worry about grammar.
Talk about adrenaline kicking in!
My subconscious, firing on all cylinders, dredged up the word ‘рвать’ and shoved it into my conscious mind.
The receptionist replied, ‘We’ll sort it out right away!’ but I wasn’t hopeful, given my assumption that Russian healthcare was subpar.
But, to my surprise, about five minutes later, a middle-aged female doctor turned up at my room!
She gave my back a quick check, swiftly diagnosed ‘kidney stones’, and gave me a painkilling jab.
In the end, that stone passed naturally after I got back to Japan. All’s well that ends well. I was tempted to celebrate with some red rice!
But then, back in Japan, I went through the same ordeal twice more.
When I called an ambulance, it arrived quickly, thank goodness. But then I was hit with a barrage of questions: ‘Name?’ ‘Age?’ ‘Date of birth?’ ‘Address?’ ‘Phone number?’ ‘Blood type?’ They kept asking, and we weren’t going anywhere. All I wanted was relief from the agonising pain as soon as possible…
At least they didn’t ask, ‘What’s your hobby?’ or ‘Favourite colour?’ or ‘If you were an animal, what would you be?’
And to top it off, they took ages meticulously checking my temperature and blood pressure, delaying the pain relief even further.
Even after we arrived at the nearest hospital, the doctor insisted on ‘carefully identifying the cause’, so they performed a CT scan before finally prescribing Voltaren, a painkiller.
Looking back, it really makes me appreciate how brilliant the response was at that Moscow hotel.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Hat jemand von euch schon einmal die Schmerzen von Nierensteinen erlebt?
Ich habe das zwischen August 2005 und 2015 dreimal durchgemacht!
Glücklicherweise bin ich seit dem Sommer 2015 frei von diesen albtraumhaften, qualvollen Schmerzen.
Man sagt, dass die Schmerzen von Nierensteinen mit Wehen vergleichbar sind, aber ich war nie schwanger und habe das auch nicht vor, also kann ich nicht sagen, ob das stimmt.
Das erste Mal hatte ich Nierensteine ausgerechnet während eines Hotelaufenthalts in Moskau.
Tagsüber hatte ich mich mit ein paar spanischen Touristen angefreundet, die ich auf dem Roten Platz getroffen hatte. Wir haben zusammen den Kreml besichtigt, und ich war völlig begeistert. Zurück im Hotel habe ich zu Abend gegessen, ein Bad genommen und schlief tief und fest in einem bequemen Bett, als ich plötzlich von einem stechenden Schmerz vom Rücken bis zur Seite geweckt wurde — der Typ Schmerz, bei dem man „Verdammt!“ schreien möchte.
„Das ist ernst!“, dachte ich und schleppte mich zum Tisch neben der Tür. Verzweifelt griff ich nach dem Telefon und rief die Rezeption an.
Das Erste, was ich herausbrachte, war: „Mir geht’s echt schlecht. Bitte rufen Sie einen Arzt!“
Ich hätte nie gedacht, dass eine Standardphrase aus dem Kapitel „Krankheit und Probleme“ meines Russisch-Sprachführers tatsächlich nützlich sein würde.
Dann sagte ich aus heiterem Himmel: „Ich muss mich übergeben.“
Ich war erstaunt, dass ich mich noch an das russische Verb „рвать“ (sich übergeben) erinnerte, das seit Jahren tief in meinem Gedächtnis vergraben war. In dem Moment war es mir egal, ob mein Russisch korrekt war — die Schmerzen waren zu stark, um an Grammatik zu denken.
Das war ein echter Adrenalinschub!
Mein Unterbewusstsein lief auf Hochtouren und holte das Wort „рвать“ hervor, das es in mein Bewusstsein schob.
Die Rezeptionistin antwortete: „Wir kümmern uns sofort darum!“, aber ich hatte wenig Hoffnung, da ich dachte, die russische Gesundheitsversorgung sei nicht besonders gut.
Doch zu meiner Überraschung kam etwa fünf Minuten später eine Ärztin mittleren Alters in mein Zimmer!
Sie untersuchte kurz meinen Rücken, diagnostizierte schnell „Nierensteine“ und gab mir eine schmerzstillende Spritze.
Am Ende wurde der Stein nach meiner Rückkehr nach Japan auf natürliche Weise ausgeschieden. Ende gut, alles gut. Ich war fast versucht, roten Reis zu kochen, um zu feiern!
Aber dann musste ich in Japan noch zweimal dieselbe Tortur durchmachen.
Als ich einen Krankenwagen rief, kam er zum Glück schnell. Doch dann wurde ich mit Fragen bombardiert: „Name?“ „Alter?“ „Geburtsdatum?“ „Adresse?“ „Telefonnummer?“ „Blutgruppe?“ Sie fragten weiter, und wir kamen nicht vom Fleck. Ich wollte nur so schnell wie möglich von den höllischen Schmerzen erlöst werden…
Wenigstens fragten sie nicht: „Was ist Ihr Hobby?“ oder „Welche Farbe mögen Sie?“ oder „Wenn Sie ein Tier wären, welches wären Sie?“
Und zu allem Überfluss nahmen sie sich ewig Zeit, um meine Temperatur und meinen Blutdruck genau zu messen, was die Schmerzlinderung noch weiter verzögerte.
Selbst nachdem wir im nächstgelegenen Krankenhaus angekommen waren, bestand der Arzt darauf, „die Ursache sorgfältig zu ermitteln“, also führten sie eine CT durch, bevor sie mir endlich Voltaren, ein Schmerzmittel, verschrieben.
Rückblickend schätze ich wirklich, wie hervorragend die Reaktion in diesem Moskauer Hotel war.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Est-ce que l’un de vous a déjà ressenti la douleur des calculs rénaux ?
J’en ai souffert trois fois entre août 2005 et 2015 !
Heureusement, depuis l’été 2015, je suis libéré de cette douleur atroce et cauchemardesque.
On dit que la douleur des calculs rénaux peut égaler celle de l’accouchement, mais je n’ai jamais été enceint et je ne compte pas l’être, donc je ne peux pas confirmer si c’est vrai.
La première fois que j’ai eu des calculs rénaux, c’était, figurez-vous, dans un hôtel à Moscou.
Dans la journée, j’avais sympathisé avec des touristes espagnols rencontrés sur la Place Rouge. On a visité le Kremlin ensemble, et j’étais aux anges. De retour à l’hôtel, j’ai dîné, pris un bain et je dormais profondément dans un lit confortable quand une douleur fulgurante, du dos jusqu’au flanc, m’a réveillé en sursaut — le genre de douleur qui donne envie de crier « Nom de Dieu ! »
« C’est grave ! », me suis-je dit en me traînant jusqu’à la table près de la porte. J’ai attrapé le téléphone en panique et appelé la réception.
La première chose que j’ai lâchée, c’est : « Je me sens vraiment mal. Appelez un médecin, s’il vous plaît ! »
Je n’aurais jamais cru qu’une phrase toute faite du chapitre « Maladies et problèmes » de mon guide de conversation russe me servirait un jour.
Et puis, d’un coup, j’ai dit : « J’ai envie de vomir. »
J’étais sidéré de me souvenir encore du verbe russe « рвать » (vomir), enfoui dans ma mémoire depuis des années. À ce moment-là, peu m’importait si mon russe était correct — j’avais trop mal pour penser à la grammaire.
Quelle montée d’adrénaline !
Mon subconscient, à plein régime, a ressorti le mot « рвать » et l’a poussé dans mon esprit conscient.
La réceptionniste a répondu : « On s’en occupe tout de suite ! », mais je n’étais pas très optimiste, vu que je pensais que le système de santé russe était médiocre.
Mais, à ma grande surprise, cinq minutes plus tard, une médecin d’âge mûr est arrivée dans ma chambre !
Elle a rapidement examiné mon dos, diagnostiqué en un clin d’œil « calculs rénaux » et m’a fait une piqûre antidouleur.
Finalement, le calcul est sorti tout seul après mon retour au Japon. Tout est bien qui finit bien. J’ai même eu envie de fêter ça avec du riz rouge !
Mais ensuite, de retour au Japon, j’ai vécu la même épreuve deux autres fois.
Quand j’ai appelé une ambulance, elle est arrivée vite, heureusement. Mais après, j’ai été submergé de questions : « Nom ? Âge ? Date de naissance ? Adresse ? Numéro de téléphone ? Groupe sanguin ? » Ils n’arrêtaient pas de poser des questions, et on ne bougeait pas. Tout ce que je voulais, c’était être soulagé de cette douleur atroce au plus vite…
Au moins, ils ne m’ont pas demandé : « Quel est votre passe-temps ? », « Quelle est votre couleur préférée ? » ou « Si vous étiez un animal, lequel seriez-vous ? »
Et pour couronner le tout, ils ont pris un temps fou à mesurer ma température et ma tension, ce qui a encore retardé l’antidouleur.
Même après que nous sommes arrivés à l’hôpital le plus proche, le médecin a insisté pour « identifier précisément la cause », alors ils ont effectué un scanner avant de me prescrire du Voltaren, un analgésique.
Avec le recul, je réalise à quel point la réaction de l’hôtel à Moscou était remarquable.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
¿Alguno de vosotros ha sentido alguna vez el dolor de los cálculos renales?
Lo sufrí tres veces entre agosto de 2005 y 2015.
Por suerte, desde el verano de 2015, me he librado de ese dolor insoportable y angustioso.
Dicen que el dolor de los cálculos renales puede equipararse al de un parto, pero nunca he estado embarazado y no pienso estarlo, así que no puedo decir si es verdad.
La primera vez que tuve cálculos renales fue, nada menos, mientras estaba en un hotel en Moscú.
Durante el día, había congeniado con unos turistas españoles que conocí en la Plaza Roja. Visitamos juntos el Kremlin y estaba pletórico. De vuelta en el hotel, cené, me di un baño y estaba durmiendo a pierna suelta en una cama cómoda cuando, de repente, me despertó un dolor agudo desde la espalda hasta el costado, de esos que te hacen querer gritar «¡Joder!»
«¡Esto es grave!», pensé, arrastrándome hasta la mesa junto a la puerta. Agarré el teléfono con desesperación y llamé a recepción.
Lo primero que solté fue: «Me encuentro muy mal. ¡Por favor, llamad a un médico!»
Nunca imaginé que una frase hecha del apartado «Enfermedades y problemas» de mi libro de frases en ruso me sería útil.
Y entonces, de repente, dije: «Tengo ganas de vomitar.»
Me sorprendió recordar el verbo ruso «рвать» (vomitar), escondido en lo más profundo de mi memoria durante años. En ese momento, me daba igual si mi ruso era correcto; el dolor era demasiado fuerte para preocuparme por la gramática.
¡Menuda descarga de adrenalina!
Mi subconsciente, a pleno rendimiento, rescató la palabra «рвать» y la metió en mi mente consciente.
La recepcionista respondió: «¡Lo arreglamos ahora mismo!», pero no tenía muchas esperanzas, porque creía que la sanidad rusa dejaba mucho que desear.
Pero, para mi sorpresa, unos cinco minutos después, ¡una doctora de mediana edad apareció en mi habitación!
Me examinó rápidamente la espalda, diagnosticó al instante «cálculos renales» y me puso una inyección analgésica.
Al final, el cálculo se expulsó de forma natural tras volver a Japón. Todo acabó bien. ¡Estuve tentado de celebrarlo con un poco de arroz rojo!
Pero luego, en Japón, pasé por el mismo calvario dos veces más.
Cuando llamé a una ambulancia, llegó rápido, menos mal. Pero entonces me acribillaron a preguntas: «¿Nombre? ¿Edad? ¿Fecha de nacimiento? ¿Dirección? ¿Teléfono? ¿Grupo sanguíneo?» Seguían preguntando y no nos movíamos. Lo único que quería era aliviar ese dolor insoportable lo antes posible…
Al menos no me preguntaron: «¿Cuál es su afición? ¿Su color favorito? ¿Si fuera un animal, cuál sería?»
Y, para colmo, tardaron una eternidad en tomarme la temperatura y la tensión, retrasando aún más el alivio.
Incluso después de que llegamos al hospital más cercano, el médico insistió en «identificar cuidadosamente la causa», así que realizaron un TAC antes de recetarme Voltaren, un analgésico.
Mirando atrás, valoro de verdad lo increíble que fue la respuesta en ese hotel de Moscú.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Qualcuno di voi ha mai provato il dolore dei calcoli renali?
L’ho sofferto tre volte tra agosto 2005 e il 2015!
Per fortuna, dall’estate del 2015, sono libero da quel dolore lancinante e terribile.
Dicono che il dolore dei calcoli renali sia paragonabile a quello del parto, ma non sono mai stato incinto e non ho intenzione di esserlo, quindi non so se sia vero.
La prima volta che ho avuto i calcoli renali è stato, pensate un po’, in un hotel a Mosca.
Durante il giorno avevo legato con alcuni turisti spagnoli incontrati in Piazza Rossa. Abbiamo visitato insieme il Cremlino e io ero al settimo cielo. Tornato in hotel, ho cenato, fatto un bagno e stavo dormendo profondamente in un letto comodo, quando un dolore acuto dalla schiena al fianco mi ha svegliato di colpo — il tipo di dolore che ti fa venir voglia di urlare «Porca vacca!»
«Questo è grave!», ho pensato, trascinandomi fino al tavolo vicino alla porta. Ho afferrato il telefono con disperazione e chiamato la reception.
La prima cosa che ho detto è stata: «Sto malissimo. Per favore, chiamate un medico!»
Non avrei mai pensato che una frase standard del capitolo «Malattie e problemi» del mio frasario russo potesse essermi utile.
E poi, all’improvviso, ho detto: «Ho voglia di vomitare.»
Ero sbalordito di ricordare ancora il verbo russo «рвать» (vomitare), sepolto nella mia memoria da anni. In quel momento, non mi importava se il mio russo fosse corretto — il dolore era troppo forte per preoccuparmi della grammatica.
Che scarica di adrenalina!
Il mio subconscio, a pieno ritmo, ha ripescato la parola «рвать» e me l’ha ficcata in testa.
La receptionist ha risposto: «Ce ne occupiamo subito!», ma non ero molto fiducioso, visto che pensavo che l’assistenza sanitaria russa fosse scadente.
Invece, con mia grande sorpresa, circa cinque minuti dopo, una dottoressa di mezza età è arrivata nella mia stanza!
Mi ha controllato rapidamente la schiena, ha diagnosticato in un attimo «calcoli renali» e mi ha fatto un’iniezione antidolorifica.
Alla fine, quel calcolo è uscito naturalmente dopo il mio ritorno in Giappone. Tutto bene quel che finisce bene. Ero quasi tentato di festeggiare con del riso rosso!
Ma poi, tornato in Giappone, ho passato lo stesso calvario altre due volte.
Quando ho chiamato un’ambulanza, è arrivata velocemente, per fortuna. Ma poi mi hanno sommerso di domande: «Nome? Età? Data di nascita? Indirizzo? Numero di telefono? Gruppo sanguigno?» Continuavano a chiedere, e non ci muovevamo. Volevo solo liberarmi di quel dolore atroce il prima possibile…
Almeno non mi hanno chiesto: «Qual è il vostro hobby? Il vostro colore preferito? Se foste un animale, quale sareste?»
E, ciliegina sulla torta, ci hanno messo un’eternità a misurarmi la temperatura e la pressione, ritardando ancora di più il sollievo.
Anche dopo che siamo arrivati all’ospedale più vicino, il medico ha insistito per «identificare con cura la causa», quindi hanno eseguito una TAC prima di prescrivermi finalmente Voltaren, un antidolorifico.
Ripensandoci, apprezzo davvero quanto sia stata straordinaria la risposta di quell’hotel a Mosca.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Algum de vocês já sentiu a dor de pedras nos rins?
Eu passei por isso três vezes entre agosto de 2005 e 2015!
Por sorte, desde o verão de 2015, estou livre dessa dor horrível e insuportável.
Dizem que a dor das pedras nos rins pode ser comparada às dores do parto, mas nunca estive grávido e não pretendo estar, então não sei se é verdade.
A primeira vez que tive pedras nos rins foi, acreditem, enquanto estava hospedado num hotel em Moscou.
Durante o dia, me dei super bem com uns turistas espanhóis que conheci na Praça Vermelha. Visitamos o Kremlin juntos, e eu estava nas nuvens. De volta ao hotel, jantei, tomei um banho e estava dormindo profundamente numa cama confortável quando, de repente, acordei com uma dor lancinante nas costas e no lado — daquele tipo que dá vontade de gritar «Puta merda!»
«Isso é sério!», pensei, me arrastando até a mesa perto da porta. Peguei o telefone desesperado e liguei pra recepção.
A primeira coisa que falei foi: «Estou muito mal. Por favor, chamem um médico!»
Nunca imaginei que uma frase padrão da seção «Doenças e problemas» do meu livro de frases em russo seria útil.
Aí, do nada, falei: «Estou com vontade de vomitar.»
Fiquei surpreso por ainda lembrar do verbo russo «рвать» (vomitar), guardado no fundo da minha memória há anos. Naquele momento, eu não estava nem aí se meu russo estava certo — a dor era forte demais pra me preocupar com gramática.
Que onda de adrenalina!
Meu subconsciente, funcionando a mil, resgatou a palavra «рвать» e jogou ela na minha cabeça.
A recepcionista respondeu: «Vamos resolver agora mesmo!», mas eu não estava muito confiante, porque achava que o sistema de saúde russo era fraco.
Mas, pra minha surpresa, uns cinco minutos depois, uma médica de meia-idade apareceu no meu quarto!
Ela examinou rápido minhas costas, diagnosticou na hora «pedras nos rins» e me deu uma injeção analgésica.
No fim, a pedra saiu naturalmente depois que voltei pro Japão. Tudo certo no final. Até pensei em comemorar com um arroz vermelho!
Mas aí, de volta ao Japão, passei pelo mesmo sofrimento mais duas vezes.
Quando chamei a ambulância, ela chegou rápido, ainda bem. Mas depois me encheram de perguntas: «Nome? Idade? Data de nascimento? Endereço? Telefone? Tipo sanguíneo?» Ficavam perguntando, e a gente não saía do lugar. Eu só queria aliviar aquela dor insuportável o mais rápido possível…
Pelo menos não perguntaram: «Qual é seu hobby? Sua cor favorita? Se fosse um animal, qual seria?»
E, pra piorar, demoraram uma eternidade pra medir minha temperatura e pressão, atrasando ainda mais o alívio.
Mesmo depois que chegamos ao hospital mais próximo, o médico insistiu em «identificar a causa com cuidado», então realizaram uma tomografia antes de finalmente me receitarem Voltaren, um analgésico.
Olhando pra trás, eu realmente valorizo o quanto foi incrível a resposta naquele hotel em Moscou.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Кто-нибудь из вас испытывал боль от почечных камней?
Я пережил это трижды с августа 2005 по 2015 год!
К счастью, с лета 2015 года я свободен от этой кошмарной, мучительной боли.
Говорят, что боль от почечных камней сравнима с родовыми схватками, но я никогда не был беременным и не собираюсь, так что не могу подтвердить, правда ли это.
Впервые у меня появились почечные камни, как ни странно, во время пребывания в отеле в Москве.
Днём я подружился с испанскими туристами, которых встретил на Красной площади. Мы вместе осмотрели Кремль, и я был на седьмом небе. Вернувшись в отель, я поужинал, принял ванну и крепко спал в удобной кровати, когда меня внезапно разбудила острая боль от спины до бока — такая, что хотелось заорать «Чёрт!»
«Это серьёзно!» — подумал я, дотащившись до столика у двери. Я в отчаянии схватил телефон и позвонил на ресепшен.
Первое, что я выпалил: «Мне очень плохо! Пожалуйста, вызовите врача!»
Я и представить не мог, что фраза из раздела «Болезни и неприятности» моего разговорника по русскому языку мне пригодится.
А потом, неожиданно, я сказал: «Мне хочется рвать.»
Я был поражён, что всё ещё помню глагол «рвать», зарытый глубоко в моей памяти годами. В тот момент мне было плевать, правильно ли я говорю по-русски — боль была слишком сильной, чтобы думать о грамматике.
Вот это адреналин!
Моё подсознание, работая на полную, вытащило слово «рвать» и засунуло его в моё сознание.
Администратор ответила: «Сейчас всё организуем!», но я не особо надеялся, считая, что российская медицина оставляет желать лучшего.
Но, к моему удивлению, минут через пять в мой номер вошла женщина-врач средних лет!
Она быстро осмотрела мою спину, моментально поставила диагноз «камни в почках» и сделала мне укол обезболивающего.
В итоге этот камень вышел сам по себе, когда я вернулся в Японию. Всё хорошо, что хорошо кончается. Мне даже захотелось отпраздновать это красным рисом!
Но потом, вернувшись в Японию, я ещё дважды прошёл через те же мучения.
Когда я вызвал скорую, она, к счастью, приехала быстро. Но потом меня засыпали вопросами: «Имя? Возраст? Дата рождения? Адрес? Номер телефона? Группа крови?» Они всё спрашивали, а мы никуда не двигались. Я только хотел поскорее избавиться от этой адской боли…
Хорошо хоть не спросили: «Какое у вас хобби? Любимый цвет? Если бы вы были животным, кем бы были?»
И вдобавок они целую вечность тщательно измеряли мне температуру и давление, ещё больше задерживая обезболивание.
Даже после того, как мы прибыли в ближайшую больницу, врач настаивал на «тщательном выявлении причины», так что провели КТ, прежде чем наконец выписали Вольтарен — обезболивающее.
Оглядываясь назад, я по-настоящему ценю, насколько круто сработали в том московском отеле.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Heeft iemand van jullie ooit de pijn van nierstenen gevoeld?
Ik heb het drie keer meegemaakt tussen augustus 2005 en 2015!
Gelukkig ben ik sinds de zomer van 2015 verlost van die nachtmerrieachtige, ondraaglijke pijn.
Ze zeggen dat niersteenpijn te vergelijken is met weeën, maar ik ben nooit zwanger geweest en ben dat ook niet van plan, dus ik kan niet zeggen of dat klopt.
De eerste keer dat ik nierstenen kreeg, was nota bene in een hotel in Moskou.
Overdag had ik een klik met een paar Spaanse toeristen die ik op het Rode Plein ontmoette. Samen hebben we het Kremlin bezocht, en ik was door het dolle heen. Terug in het hotel at ik, nam een bad en lag lekker te slapen in een comfortabel bed, toen ik ineens werd gewekt door een stekende pijn van mijn rug naar mijn zij — het soort pijn waarbij je ‘Verdomme!’ wilt schreeuwen.
‘Dit is ernstig!’ dacht ik, terwijl ik mezelf naar de tafel bij de deur sleepte. In paniek greep ik de telefoon en belde de receptie.
Het eerste wat ik eruit flapte was: ‘Ik voel me echt beroerd. Haal alsjeblieft een dokter!’
Ik had nooit gedacht dat een standaardzin uit het hoofdstuk ‘Ziekte en problemen’ van mijn Russische taalgids van pas zou komen.
En toen zei ik ineens: ‘Ik moet kotsen.’
Ik was stomverbaasd dat ik het Russische werkwoord ‘рвать’ (kotsen) nog kende, dat jarenlang diep in mijn geheugen begraven lag. Op dat moment kon het me geen zier schelen of mijn Russisch klopte — de pijn was te erg om aan grammatica te denken.
Wat een adrenalinestoot!
Mijn onderbewuste, op volle kracht draaiend, groef het woord ‘рвать’ op en duwde het in mijn bewuste geest.
De receptioniste zei: ‘We regelen het meteen!’, maar ik had weinig hoop, omdat ik dacht dat de Russische gezondheidszorg niet veel voorstelde.
Maar tot mijn verbazing stond vijf minuten later een dokter van middelbare leeftijd in mijn kamer!
Ze controleerde snel mijn rug, stelde direct de diagnose ‘nierstenen’ en gaf me een pijnstillende injectie.
Uiteindelijk kwam die steen er na mijn terugkeer naar Japan vanzelf uit. Eind goed, al goed. Ik wilde bijna rode rijst koken om het te vieren!
Maar toen, terug in Japan, moest ik nog twee keer hetzelfde doorstaan.
Toen ik een ambulance belde, kwam die gelukkig snel. Maar daarna werd ik overladen met vragen: ‘Naam? Leeftijd? Geboortedatum? Adres? Telefoonnummer? Bloedgroep?’ Ze bleven maar vragen, en we kwamen geen stap verder. Ik wilde alleen maar zo snel mogelijk af van die helse pijn…
Ze vroegen gelukkig niet: ‘Wat is uw hobby? Uw lievelingskleur? Als u een dier was, wat zou u dan zijn?’
En tot overmaat van ramp duurde het eindeloos om mijn temperatuur en bloeddruk zorgvuldig te meten, wat de pijnstilling nog meer vertraagde.
Zelfs nadat we in het dichtstbijzijnde ziekenhuis waren aangekomen, bleef de dokter hameren op ‘de oorzaak zorgvuldig vaststellen’, dus voerden ze een CT-scan uit voordat ze eindelijk Voltaren, een pijnstiller, voorschreven.
Terugkijkend waardeer ik echt hoe fantastisch de reactie was in dat hotel in Moskou.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Har någon av er någonsin känt smärtan av njursten?
Jag gick igenom det tre gånger mellan augusti 2005 och 2015!
Tack och lov har jag sedan sommaren 2015 varit fri från den mardrömslika, outhärdliga smärtan.
Det sägs att njurstenssmärta kan liknas vid förlossningsvärkar, men jag har aldrig varit gravid och har inte tänkt bli det, så jag kan inte säga om det stämmer.
Första gången jag fick njursten var, tro det eller ej, på ett hotell i Moskva.
Under dagen hade jag klickat med några spanska turister som jag träffade på Röda torget. Vi besökte Kreml tillsammans, och jag var överlycklig. Tillbaka på hotellet åt jag middag, tog ett bad och sov djupt i en skön säng när jag plötsligt vaknade av en svidande smärta från ryggen till sidan — sån smärta att man vill skrika «Fan också!»
«Det här är illa!», tänkte jag och släpade mig till bordet vid dörren. Jag grep telefonen i panik och ringde receptionen.
Det första jag hasplade ur mig var: «Jag mår riktigt dåligt. Snälla, hämta en läkare!»
Jag hade aldrig trott att en standardfras från kapitlet «Sjukdom och problem» i min ryska parlör skulle komma till användning.
Och sen, pang på, sa jag: «Jag känner mig som om jag ska kräkas.»
Jag blev förvånad över att jag fortfarande mindes det ryska verbet «рвать» (kräkas), begravt djupt i mitt minne i åratal. I det ögonblicket brydde jag mig inte om min ryska var rätt — smärtan var för mycket för att tänka på grammatik.
Snacka om adrenalinkick!
Mitt undermedvetna, som gick på högvarv, fiskade upp ordet «рвать» och kastade in det i mitt medvetande.
Receptionisten svarade: «Vi fixar det direkt!», men jag var inte särskilt hoppfull, eftersom jag trodde att rysk sjukvård var under all kritik.
Men till min förvåning dök en medelålders kvinnlig läkare upp i mitt rum bara fem minuter senare!
Hon undersökte snabbt min rygg, ställde direkt diagnosen «njursten» och gav mig en smärtstillande spruta.
Till slut kom stenen ut av sig själv efter att jag återvänt till Japan. Allt gick bra till slut. Jag var sugen på att fira med lite rött ris!
Men sen, tillbaka i Japan, gick jag igenom samma plåga två gånger till.
När jag ringde ambulansen kom den snabbt, tack och lov. Men sen överöstes jag med frågor: «Namn? Ålder? Födelsedatum? Adress? Telefonnummer? Blodgrupp?» De fortsatte fråga, och vi kom ingenstans. Allt jag ville var att få lindring från den olidliga smärtan så fort som möjligt…
De frågade åtminstone inte: «Vad är din hobby? Favoritfärg? Om du var ett djur, vad skulle du vara?»
Och som grädde på moset tog det evigheter att noga mäta min temperatur och blodtryck, vilket fördröjde smärtlindringen ännu mer.
Även efter att vi hade anlänt till närmaste sjukhus insisterade läkaren på att «noggrant identifiera orsaken», så de utförde en datortomografi innan de till slut skrev ut Voltaren, ett smärtstillande medel.
När jag tänker tillbaka inser jag verkligen hur grym responsen var på det där hotellet i Moskva.
©ondoku3.com
