日本語
僕にとって初めての海外旅行は、1989年初春のイギリス滞在でした。
日本からの多くの観光客が首都ロンドンの代表的な観光名所、バッキンガム宮殿、ビッグ・ベン、大英博物館、タワー・ブリッジやウェストミンスター寺院を訪れる中、僕は一路ノッティンガムに向かいました。
ノッティンガムは、イングランド中部にある都市で、ロンドンの北約200kmに位置しています。中世の伝説「ロビン・フッド」の舞台として知られており、歴史的建造物や大学都市としても有名です。
当時の僕はブリティッシュパンクにハマっていて、ノッティンガム在住のイギリス人のバンドマン、ジョンと手紙のやり取りをしていたので、彼に会ってその生活ぶりを覗いてみたり、現地のライブに足を運んだりすることしか頭になく、観光はどうでもいいと思っていました。
今思えば、もったいなかったです。
市の中心部にあるセレクタディスクというレコードショップに行ってレコードを物色していたところ、ディッキーという親切な店員が声をかけてきて、意気投合、その日の晩は、僕と彼とその彼女の三人でパブに繰り出すことになりました。
その帰り道、問題が起こりました。
その日の晩はディッキーの自宅に泊めてもらうことになり、僕らはタクシーを拾いました。
運転手はインド系またはパキスタン系と思われる初老の男性でした。
詳細は理解できませんでしたが、彼が自宅の住所をその運転手に告げ、値段を交渉していたようでした。交渉は多少難航していたようにも見えましたが、彼も彼女も最終的には納得したようで、僕らを乗せた車は約5分後に出発しました。
無事にディッキーの自宅付近に着いたところ、運転手と彼が激しい口論に……
交渉の末合意に達した金額よりも請求額が高かったみたいです。
口論の激しさが増していよいよヤバいと思った瞬間、ディッキーが「卓雄、車から降りろ！」と叫び、彼女と一緒に車の外に飛び出しました。
助手席に座っていた僕も彼らに続こうとしたのですが、それを察知した運転手は僕を逃すまいと、思い切りアクセルを踏んで車を急加速させました。
初めての海外旅行でこんな危険な目に遭うとは予想もしていませんでした。
僕は「分かった、分かった、俺が請求額を払うから、車を止めてくれ！」と、未だに激昂している運転手を宥めたところ、300メートルほど進んだところで車が止まり、「束の間の誘拐」から無事に解放されて自由の身になりました。
後ろから追いかけてきたディッキーたちに事情を話したところ、悔しそうにFワードを連発していました。
あれから90か国以上を訪れた僕ですが、この時以上に危険な体験はしたことがありませんし、これからもそのようなことがないことを切に願っています。
©ondoku3.com
英語 (English)
My first ever trip abroad was to Britain in early spring 1989.
While most Japanese tourists were heading for the usual London sights — Buckingham Palace, Big Ben, the British Museum, Tower Bridge, Westminster Abbey — I went straight up to Nottingham.
Nottingham’s a city in the Midlands, about 200 km north of London. It’s famous as the home of the Robin Hood legend, has some proper old buildings, and is a big university town.
At the time I was completely obsessed with British punk. I’d been writing letters to a bloke called John who played in a band there, so all I cared about was meeting him, seeing how he lived, and going to a few local gigs. Sightseeing wasn’t even on my radar.
I really wish I’d made a bit more effort, looking back.
I was digging through the racks at a record shop in the city centre called Selectadisc when a friendly member of staff called Dickey started chatting to me. We got on like a house on fire, and that same evening the three of us — me, Dickey, and his girlfriend — went out to a pub.
That’s when things went pear-shaped on the way home.
We were going to sleep at Dickey’s place that night, so we flagged down a taxi. The driver was a middle-aged Asian bloke — Indian or Pakistani, I couldn’t tell.
Dickey gave him the address and they haggled over the fare for a bit. It looked a bit tense, but eventually everyone seemed happy and off we went.
We got to the street where Dickey lived, and suddenly all hell broke loose — the driver was demanding a lot more money than they’d agreed.
The row got louder and louder. Just when I was thinking “this is properly kicking off”, Dickey shouted “Takuo, get out the bloody car!” and he and his girlfriend leapt out.
I was in the front passenger seat and tried to follow, but the driver clocked it, slammed his foot down and shot off down the road to stop me escaping.
On my very first trip abroad. Unbelievable.
I started yelling “Alright, alright, I’ll pay whatever you want — just stop the car!” After about 300 metres he finally pulled over. That was the end of my thirty-second kidnapping.
Dickey and his girlfriend came running up, out of breath. When I told them what had happened, they were absolutely livid — the air was blue with swearing.
I’ve been to more than 90 countries since then, but I’ve never had a scarier experience, and I bloody well hope I never do again.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Meine allererste Reise ins Ausland führte mich im Frühjahr 1989 nach Großbritannien.
Während die meisten japanischen Touristen die klassischen Londoner Highlights abklapperten — Buckingham Palace, Big Ben, British Museum, Tower Bridge, Westminster Abbey —, bin ich direkt nach Nottingham gefahren.
Nottingham liegt in den Midlands, gut 200 km nördlich von London. Bekannt als Heimat der Robin-Hood-Legende, hat ein paar richtig alte Gebäude und ist eine große Uni-Stadt.
Damals war ich total verrückt nach britischem Punk. Ich hatte Briefe mit einem Typen namens John gewechselt, der dort in einer Band spielte — mir ging’s nur darum, ihn endlich zu treffen, zu sehen, wie er lebt, und ein paar lokale Gigs mitzunehmen. Sehenswürdigkeiten anschauen? Interessierte mich einen Scheiß.
Heute denke ich: verdammt, ein bisschen mehr Kultur hätte nicht geschadet.
Ich wühlte gerade in den Plattenregalen bei Selectadisc im Stadtzentrum, als ein freundlicher Verkäufer namens Dickey mich ansprach. Wir haben uns auf Anhieb super verstanden, und noch am selben Abend sind wir zu dritt — ich, Dickey und seine Freundin — in einen Pub gezogen.
Auf dem Heimweg ging dann alles den Bach runter.
An dem Abend wollten wir bei Dickey übernachten, deshalb hielten wir ein Taxi an. Der Fahrer war ein asiatischer Mann mittleren Alters — Inder oder Pakistaner, schwer zu sagen.
Dickey nannte die Adresse, sie haben ein bisschen um den Preis gefeilscht. Sah erst etwas angespannt aus, aber dann schienen alle einverstanden, und los ging’s.
Wir waren gerade in Dickeys Straße angekommen, da brach die Hölle los — der Typ wollte plötzlich viel mehr Kohle als vereinbart.
Der Streit wurde immer lauter. Als ich dachte „jetzt geht’s richtig ab“, brüllte Dickey: „Takuo, raus aus dem verdammten Auto!“ und sprang mit seiner Freundin raus.
Ich saß vorne rechts und wollte hinterher, aber der Fahrer hat’s gemerkt, Gas gegeben und ist abgehauen, damit ich nicht abhauen kann.
Auf meiner allerersten Auslandsreise. Unglaublich.
Ich hab gebrüllt: „Okay, okay, ich zahl alles — halt einfach an!“ Nach gut 300 Metern hat er endlich gehalten. Ende meines 30-Sekunden-Kidnappings.
Dickey und seine Freundin kamen angerannt, völlig außer Atem. Als ich erzählt habe, was los war, sind sie ausgerastet — die Luft war blau vor Flüchen.
Seitdem war ich in über 90 Ländern, aber so eine Scheiße hab ich nie wieder erlebt — und ich hoffe, das bleibt auch so.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Mon tout premier voyage à l’étranger, c’était la Grande-Bretagne, début printemps 1989.
Pendant que la plupart des Japonais faisaient le circuit classique à Londres — Buckingham, Big Ben, British Museum, Tower Bridge, Westminster Abbey —, moi j’ai filé direct à Nottingham.
Nottingham, c’est dans les Midlands, à 200 bornes au nord de Londres. Célèbre pour Robin des Bois, quelques vieux bâtiments bien cool et une grosse ville étudiante.
À l’époque j’étais complètement accro au punk britannique. J’échangeais des lettres avec un mec qui s’appelait John et jouait dans un groupe là-bas, donc je ne pensais qu’à une chose : le rencontrer, voir comment il vivait et aller à quelques concerts locaux. Le tourisme, très peu pour moi.
Avec le recul, j’aurais quand même pu faire un effort.
Je fouillais les bacs chez Selectadisc en centre-ville quand un vendeur sympa, Dickey, m’a branché. On s’est tout de suite super bien entendus, et le soir même on est sortis tous les trois — lui, sa copine et moi — dans un pub.
Et c’est sur le trajet du retour que tout a merdé.
On devait dormir chez Dickey cette nuit-là, donc on a pris un taxi. Le chauffeur était un Asiatique d’une petite cinquantaine d’années — indien ou pakistanais, impossible à dire.
Dickey lui a donné l’adresse, ils ont négocié le prix un moment. Ça avait l’air un peu tendu, mais bon, tout le monde semblait OK et on est partis.
On arrive dans la rue de Dickey et là, c’est le bordel total — le mec voulait soudain beaucoup plus que ce qui était convenu.
La dispute a monté d’un cran. Au moment où je me dis « ça va vraiment partir en vrille », Dickey hurle : « Takuo, sors de cette putain de voiture ! » et ils sautent tous les deux dehors.
J’étais à l’avant et j’ai essayé de suivre, mais le chauffeur a vu le coup, a écrasé l’accélérateur et a filé pour m’empêcher de descendre.
Pour mon premier voyage à l’étranger. Hallucinant.
J’ai gueulé : « OK, OK, je paie ce que tu veux, arrête-toi ! » Au bout de 300 mètres il a enfin freiné. Fin de mon enlèvement éclair de trente secondes.
Dickey et sa copine sont arrivés en courant, essoufflés. Quand je leur ai raconté ce qui venait de m’arriver, ils étaient fous furieux — ça jurait dans tous les sens.
Depuis j’ai fait plus de 90 pays, mais je n’ai jamais revécu un truc aussi flippant, et j’espère bien que ça n’arrivera plus jamais.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
Mi primer viaje al extranjero fue a Gran Bretaña a principios de primavera de 1989.
Mientras la mayoría de japoneses se iban a los sitios típicos de Londres — Buckingham, Big Ben, British Museum, Tower Bridge, Westminster Abbey —, yo me fui directo a Nottingham.
Nottingham está en los Midlands, a unos 200 km al norte de Londres. Famosa por ser la tierra de Robin Hood, tiene edificios antiguos cojonudos y es una ciudad universitaria grande.
En aquella época estaba obsesionado con el punk británico. Llevaba meses escribiendo cartas a un tío que se llamaba John y tocaba en un grupo allí, así que lo único que me importaba era conocerlo, ver cómo vivía e ir a algún bolo local. El turismo me la traía floja.
Mirando atrás, ojalá me hubiera molestado un poco más.
Estaba rebuscando en los discos de Selectadisc, en pleno centro, cuando un dependiente majo, Dickey, se puso a hablar conmigo. Conectamos al instante y esa misma noche salimos los tres — él, su novia y yo — a tomar unas pintas.
Ahí fue cuando la cosa se torció de camino a casa.
Esa noche nos quedábamos a dormir en casa de Dickey, así que cogimos un taxi. El conductor era un hombre asiático de mediana edad — indio o pakistaní, no sé.
Dickey le dio la dirección y regatearon un rato el precio. Parecía tenso, pero al final todos parecían conformes y arrancamos.
Llegamos a la calle de Dickey y de repente se arma la de Dios es Cristo — el tío pedía mucho más dinero del acordado.
La bronca subió de tono. Justo cuando pensaba «esto se está poniendo muy feo», Dickey gritó: «¡Takuo, sal del puto coche!» y saltaron los dos.
Yo iba delante e intenté bajar, pero el taxista se dio cuenta, pisó a fondo y salió disparado para que no escapara.
En mi primer viaje al extranjero. De locos.Empecé a gritar: «¡Vale, vale, pago lo que sea, para el coche!». A los 300 metros paró por fin. Fin de mi secuestro exprés de treinta segundos.
Dickey y su novia llegaron corriendo, sin aliento. Cuando se lo conté se pusieron negros — no paraban de soltar tacos.
Desde entonces he estado en más de 90 países, pero nunca he pasado más miedo, y ojalá nunca vuelva a pasar.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Il mio primissimo viaggio all’estero è stato in Gran Bretagna, inizio primavera 1989.
Mentre la maggior parte dei turisti giapponesi si fiondava sui soliti posti di Londra — Buckingham Palace, Big Ben, British Museum, Tower Bridge, Westminster Abbey —, io sono andato dritto a Nottingham.
Nottingham è una città nelle Midlands, a circa 200 km a nord di Londra. Famosa per la leggenda di Robin Hood, ha palazzi antichi fighissimi ed è una grande città universitaria.
All’epoca ero completamente fissato col punk britannico. Scrivevo lettere a un tipo che si chiamava John e suonava in una band lì, quindi pensavo solo a incontrarlo, vedere come viveva e andare a qualche concerto locale. Il turismo non mi interessava per niente.
Col senno di poi, un po’ di cultura in più non avrebbe guastato.
Stavo frugando tra i dischi da Selectadisc in centro quando un commesso simpatico, Dickey, attacca bottone. Ci intendiamo al volo e quella stessa sera usciamo in tre — io, lui e la sua ragazza — in un pub.
Ed è sulla strada di casa che è successo il casino.
Quella notte dovevamo dormire da Dickey, quindi abbiamo fermato un taxi. L’autista era un asiatico sulla cinquantina — indiano o pakistano, non ho capito.
Dickey gli dà l’indirizzo e trattano un po’ sul prezzo. Sembra un po’ teso, ma alla fine tutti contenti e si parte.
Arriviamo nella via di Dickey e scoppia il pandemonio — il tassista vuole improvvisamente molti più soldi di quelli pattuiti.
La discussione si scalda sempre di più. Proprio mentre penso «adesso si mette male sul serio», Dickey urla: «Takuo, scendi da questa cazzo di macchina!» e saltano giù tutti e due.
Io ero davanti e provo a seguirli, ma il tassista se ne accorge, schiaccia l’acceleratore e parte a razzo per non farmi scendere.
Al mio primo viaggio all’estero. Incredibile.
Comincio a urlare: «Ok, ok, pago quello che vuoi, ferma ‘sta macchina!». Dopo circa 300 metri finalmente accosta. Fine del mio rapimento-lampo di trenta secondi.
Dickey e la ragazza arrivano di corsa, senza fiato. Gli racconto tutto e si incazzano nero — volavano parolacce da tutte le parti.
Da allora ho girato più di 90 paesi, ma una roba così spaventosa non mi è più capitata, e spero proprio di no.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Minha primeira viagem internacional foi para a Grã-Bretanha, no comecinho da primavera de 1989.
Enquanto a maioria dos japoneses ia direto para os pontos turísticos clássicos de Londres — Palácio de Buckingham, Big Ben, Museu Britânico, Tower Bridge, Abadia de Westminster —, eu fui direto para Nottingham.
Nottingham fica na região dos Midlands, uns 200 km ao norte de Londres. É famosa por ser o cenário da lenda do Robin Hood, tem prédios antigos bem legais e é uma cidade universitária grande.
Naquela época eu era louco por punk britânico. Trocava cartas com um cara chamado John que tocava numa banda lá, então a única coisa que eu queria era conhecê-lo, ver como ele vivia e ir a alguns shows locais. Turismo? Nem passava pela minha cabeça.
Olhando para trás, eu bem que podia ter me esforçado um pouco mais.
Estava fuçando as prateleiras da Selectadisc, no centro, quando um funcionário gente boa chamado Dickey puxou conversa. A gente se deu super bem e, naquela mesma noite, saímos os três — eu, ele e a namorada dele — para um pub.
Foi aí que a coisa desandou no caminho de volta.
A gente ia dormir na casa do Dickey naquela noite, então pegamos um táxi. O motorista era um asiático de meia-idade — indiano ou paquistanês, não deu para saber.
Dickey passou o endereço e eles ficaram discutindo o preço um tempo. Parecia meio tenso, mas no final todo mundo pareceu satisfeito e seguimos viagem.
Chegamos na rua do Dickey e, de repente, virou um inferno — o cara queria muito mais dinheiro do que tinha sido combinado.
A briga foi esquentando. Quando eu pensei “agora vai dar ruim de verdade”, o Dickey gritou: “Takuo, sai desse carro do caralho!” e os dois pularam fora.
Eu estava no banco da frente e tentei ir atrás, mas o motorista sacou, pisou fundo e saiu acelerando para eu não conseguir descer.
Na minha primeira viagem ao exterior. Inacreditável.
Comecei a berrar: “Tá bom, tá bom, eu pago o que você quiser — só para esse carro!” Depois de uns 300 metros ele finalmente encostou. Fim do meu sequestro-relâmpago de trinta segundos.
Dickey e a namorada vieram correndo, ofegantes. Quando contei o que tinha rolado, eles ficaram putos da vida — o ar ficou pesado de tanto palavrão.
Desde então já rodei mais de 90 países, mas nunca passei por algo tão assustador, e tomara que nunca mais passe.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Моя самая первая поездка за границу была в Британию в начале весны 1989-го.
Пока большинство японских туристов ехали по стандартным лондонским достопримечательностям — Букингемский дворец, Биг-Бен, Британский музей, Тауэрский мост, Вестминстерское аббатство —, я сразу рванул в Ноттингем.
Ноттингем — город в Мидлендсе, примерно 200 км к северу от Лондона. Известен как родина легенды о Робин Гуде, там куча старых зданий и большой университетский центр.
Тогда я был полностью помешан на британском панке. Переписывался с парнем по имени Джон, который играл в местной группе, поэтому мне было плевать на всё — лишь бы встретиться с ним, посмотреть, как он живёт, и сходить на пару концертов. Достопримечательности меня вообще не волновали.
Сейчас думаю: зря я так всё просрал.
Я копался в пластинках в магазине Selectadisc в центре, когда ко мне подошёл дружелюбный продавец по имени Дики. Мы сразу нашли общий язык, и в тот же вечер втроём — я, Дики и его девчонка — пошли в паб.
И вот на обратной дороге всё пошло по пизде.
В ту ночь мы собирались ночевать у Дики, поэтому поймали такси. Водитель — азиат лет пятидесяти, то ли индус, то ли пакистанец.
Дики назвал адрес, они немного поторговались. Сначала напряжённо, но потом вроде договорились и поехали.
Подъехали к его улице — и тут начался полный пиздец: таксист потребовал намного больше, чем было оговорено.
Скандал разгорался. Когда я подумал «ну всё, сейчас будет жёстко», Дики заорал: «Такуо, вылезай из этой чёртовой тачки!» — и они с девчонкой выпрыгнули.
Я сидел спереди и тоже попытался выскочить, но водитель заметил, вдавил газ и погнал дальше, чтобы я не смог убежать.
На моей первой в жизни поездке за границу. Пиздец просто.
Я начал орать: «Ладно, ладно, сколько скажешь — заплачу, только тормози!» Метров через 300 он всё-таки остановился. Конец моего тридцатисекундного похищения.
Дики с подругой подбежали запыхавшиеся. Я рассказал, что только что случилось — они взбесились, мат стоял трёхэтажный.
С тех пор объездил больше 90 стран, но такого страшного дерьма больше не было, и, надеюсь, никогда не будет.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Mijn allereerste reis naar het buitenland was naar Groot-Brittannië, begin lente 1989.
Terwijl de meeste Japanse toeristen de standaard-Londen-route deden — Buckingham Palace, Big Ben, British Museum, Tower Bridge, Westminster Abbey —, ging ik rechtstreeks naar Nottingham.
Nottingham ligt in de Midlands, zo’n 200 km boven Londen. Bekend van Robin Hood, heeft een paar mooie oude panden en is een flinke studentenstad.
Toen was ik helemaal gek van Britse punk. Ik schreef brieven met een gast genaamd John die daar in een band zat, dus ik wilde maar één ding: hem ontmoeten, zien hoe hij leefde en naar een paar lokale optredens. Sightseeing kon me gestolen worden.
Achteraf had ik best wat meer moeite mogen doen.
Ik stond te neuzen bij Selectadisc in het centrum toen een aardige verkoper, Dickey, een praatje aanknoopte. We lagen meteen op één lijn en diezelfde avond gingen we met z’n drieën — Dickey, zijn vriendin en ik — naar de pub.
En toen ging het op de terugweg helemaal mis.
We zouden die nacht bij Dickey slapen, dus we hielden een taxi aan. De chauffeur was een Aziatische man van middelbare leeftijd — Indiaas of Pakistaans, geen idee.
Dickey gaf het adres en ze pingelden wat over de prijs. Het leek even spannend, maar uiteindelijk leek iedereen akkoord en we reden weg.
We kwamen in Dickeys straat en ineens brak de hel los — de chauffeur wilde ineens veel meer geld dan afgesproken.
Het geschreeuw werd harder en harder. Net toen ik dacht „nu gaat het echt uit de hand lopen”, riep Dickey: „Takuo, eruit, die klote-auto!” en ze sprongen eruit.
Ik zat voorin en probeerde mee te gaan, maar de chauffeur zag het, gaf vol gas en scheurde weg zodat ik niet kon ontsnappen.
Op mijn allereerste reis naar het buitenland. Ongelooflijk.
Ik begon te schreeuwen: „Oké, oké, ik betaal alles wat je wilt — stop verdomme!” Na een meter of 300 stopte hij eindelijk. Einde van mijn dertig-seconden-ontvoering.
Dickey en zijn vriendin kwamen hijgend aangerend. Toen ik vertelde wat er was gebeurd, waren ze laaiend — het vloeken vloog je om de oren.
Sindsdien ben ik in meer dan 90 landen geweest, maar zo’n eng avontuur heb ik nooit meer meegemaakt, en ik hoop verdomd dat dat zo blijft.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Min allra första utlandsresa gick till Storbritannien i början av våren 1989.
Medan de flesta japanska turister drog till de vanliga London-attraktionerna — Buckingham Palace, Big Ben, British Museum, Tower Bridge, Westminster Abbey — tog jag raka vägen till Nottingham.
Nottingham ligger i Midlands, ungefär 200 km norr om London. Känd som Robin Hoods hemstad, har en massa gamla coola byggnader och är en stor studentstad.
På den tiden var jag helt besatt av brittisk punk. Jag brevväxlade med en kille som hette John och spelade i ett band där, så jag brydde mig bara om att träffa honom, se hur han levde och gå på några lokala gig. Vanlig sightseeing — noll intresse.
När jag tänker tillbaka önskar jag fan att jag hade lagt ner lite mer krut på det.
Jag stod och grävde i skivbackarna på Selectadisc mitt i stan när en schysst anställd, Dickey, började snacka med mig. Vi klickade direkt och samma kväll drog vi tre — jag, Dickey och hans tjej — ut på pub.
Det var på vägen hem som allt spårade ur.
Vi skulle sova över hos Dickey den natten, så vi vinkade in en taxi. Föraren var en medelålders asiatisk kille — indier eller pakistanier, svårt att säga.
Dickey gav adressen och de snackade pris ett tag. Det såg lite spänt ut, men till slut verkade alla nöjda och vi rullade iväg.
Vi svänger in på Dickeys gata och plötsligt är helvetet löst — snubben kräver mycket mer pengar än vad de kommit överens om.
Bråket blir högre och högre. Precis när jag tänker „nu smäller det“, skriker Dickey: „Takuo, hoppa ur den jävla bilen!“ och han och tjejen kastar sig ut.
Jag satt fram och försökte följa efter, men föraren fattar, gasar på och drar iväg så jag inte ska hinna ut.
På min första utlandsresa någonsin. Helt sjukt.
Jag vrålar: „Okej, okej, jag betalar vad fan du vill — stanna bara!“ Efter typ 300 meter stannar han till slut. Slut på min trettio sekunder långa kidnappning.
Dickey och hans tjej kommer springande, helt andfådda. När jag berättar vad som hänt blir de skogstokiga — svordomarna haglade.
Sen dess har jag varit i över 90 länder, men jag har aldrig varit med om något så läskigt igen, och jag hoppas fan inte att jag någonsin behöver göra det heller.
©ondoku3.com
