日本語
僕には、自分が不器用な人間であるという揺るぎない自負があります。
そのような自負が生まれた背景は、小学校時代に遡ります。
僕が通っていた小学校での芸術系教科には、図工と音楽と書道がありましたが、僕が特に苦手だったのは図工と書道です。
教科内容もさることながら、液体を扱うという点が致命的でした。
水彩画を描く授業では、筆に付着した絵具を洗い落とすために、水飲み場でバケツに水を汲む必要がありましたが、教室に戻る前の時点で、このバケツを廊下でひっくり返し、水浸しになった廊下を雑巾で拭く羽目になったことは一度や二度ではありません。
絵具で染まったバケツの中の水を教室で派手にこぼして先生に怒られたこともありました。
木工用のボンドを使う授業では、チューブの腹の部分を思い切り押したところ、先端から勢いよく飛び出した白い液状のボンドが、仲の良かった同級生の服にかかってしまい、それが原因で友情にひびが入ったこともありました。
書道の授業でも硯に墨汁を垂らすつもりが、机にこぼしてしまい、雑巾で拭く羽目になったり、硯ごと床に落として割ったりしたこともありました。
給食の時間に牛乳をこぼして憂き目に遭った回数も、一桁には収まらなかったと思います。
そのような苦い経験をしたためか、さすがに鈍感な僕も液体に対して警戒心を抱くようになりました。
高校では、全ての芸術系教科が必須というわけではなく、音楽、美術、書道の中から一つだけ選択することになっていました。
僕は迷わず音楽を選択しました。
これは別に僕が音楽好きだからというわけではなく、音楽の授業に必要な持ち物はせいぜい縦笛だけだったので、固体である縦笛を音楽室への移動時に床に落としたところで、拾えばいいだけで、液体をこぼした時のような惨事には至らないという理由からでした。
このような生来の不器用さのため、ノートパソコンを持ち歩くのも苦手です。うっかり落として壊してしまったら、修理代が馬鹿にならないことを考えると、なるべく自宅以外の場所では使用を避けたいものです。
また、僕はコーヒーが好きでほぼ毎日飲むのですが、デスクトップパソコンが置いてある机の上にコーヒーカップを置いたことは一度もありません。
その理由はもう説明するまでもないですよね？
でも世の中にいるのは、僕みたいな不器用な人間ばかりではないようです。
スマホやノートパソコンを保護カバーなしで持ち歩いたり、精密機械のすぐ隣に飲み物を置いたりできる人は、僕の目には異星人のように映ります。
彼らが羨ましく思えることもありますが、急に器用な人間に変身できるわけでもないので、これからも僕は自衛策を取りながら生活していこうと思います。
©ondoku3.com
英語 (English)
I’m absolutely convinced that I’m a clumsy person.
This conviction stems from my days at primary school.
At the primary school I attended, the arts subjects were art, music, and calligraphy. I struggled most with art and calligraphy.
It wasn’t just the subject matter — handling liquids was my real downfall.
In watercolour painting lessons, we had to fill our buckets at the drinking fountain to clean our brushes. More than once, I’d knock the bucket over in the corridor before even getting back to the classroom, leaving me to mop up a soaked floor with a cloth.
I also once made a right mess spilling paint-stained water from the bucket in the classroom, which got me a telling-off from the teacher.
In woodworking lessons, I once pressed too hard on the glue tube, and a jet of white glue shot out, splattering onto a mate’s clothes. That incident put a bit of a dent in our friendship.
Calligraphy lessons were no better — I’d often miss the inkstone and spill ink all over the desk, forcing me to wipe it up, or I’d drop the inkstone itself on the floor, smashing it.
The number of times I got into trouble for spilling milk during lunch breaks definitely ran into double digits.
Maybe because of these bitter experiences, even someone as thick-skinned as me started to get wary of liquids.
At secondary school, we didn’t have to take all the arts subjects; we just picked one from music, art, and calligraphy.
I went for music without a second thought.
It wasn’t that I loved music — it was just that the only thing you needed was a recorder. If I dropped a solid recorder on the way to the music room, I could just pick it up; it wouldn’t cause the kind of chaos that spilling liquids did.
My natural clumsiness also makes carrying a laptop a nightmare. The thought of dropping it and facing hefty repair costs means I avoid using it outside the house whenever possible.
I love my coffee and drink it nearly every day, but I’ve never once put a coffee cup on the desk where my desktop computer sits.
Do I really need to explain why?
Still, it seems not everyone is as clumsy as I am.
People who carry phones or laptops without cases, or set drinks right next to delicate equipment, seem like they’re from another planet to me.
I’ll admit I’m a bit jealous of them sometimes, but I can’t just turn into a nimble person overnight. So, I’ll keep taking precautions and carry on with life as best I can.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Ich bin fest davon überzeugt, dass ich ein ungeschickter Mensch bin.
Diese Überzeugung stammt aus meiner Grundschulzeit.
An der Grundschule, die ich besuchte, gab es die künstlerischen Fächer Kunst, Musik und Kalligraphie. Am meisten hatte ich mit Kunst und Kalligraphie zu kämpfen.
Es war nicht nur das Fach selbst — der Umgang mit Flüssigkeiten war mein eigentliches Problem.
Im Aquarellmalunterricht mussten wir unsere Eimer am Trinkbrunnen füllen, um unsere Pinsel zu reinigen. Mehr als einmal habe ich den Eimer im Flur umgeworfen, noch bevor ich zurück ins Klassenzimmer kam, und musste dann den durchnässten Boden mit einem Tuch aufwischen.
Einmal habe ich auch eine ziemliche Sauerei angerichtet, als ich mit Farbe verschmutztes Wasser aus dem Eimer im Klassenzimmer verschüttete, was mir eine Standpauke vom Lehrer einbrachte.
Im Holzwerkunterricht drückte ich einmal zu fest auf die Klebetube, sodass ein Strahl weißer Kleber herausspritzte und auf die Kleidung eines Freundes spritzte. Dieser Vorfall hat unsere Freundschaft ein wenig beschädigt.
Der Kalligraphieunterricht war auch nicht besser — oft verfehlte ich den Tintenstein und verschüttete Tinte über den ganzen Tisch, sodass ich sie aufwischen musste, oder ich ließ den Tintenstein selbst auf den Boden fallen und zerschmetterte ihn.
Die Anzahl der Male, die ich in der Mittagspause wegen verschütteter Milch Ärger bekam, ging definitiv in die zweistellige Zahl.
Vielleicht begann sogar jemand wie ich, der so dickhäutig ist, aufgrund dieser bitteren Erfahrungen, vorsichtig mit Flüssigkeiten umzugehen.
In der Sekundarschule mussten wir nicht alle Kunstfächer belegen, sondern wählten nur eines aus Musik, Kunst und Kalligraphie aus.
Ich entschied mich ohne zu zögern für Musik.
Es war nicht so, dass ich Musik liebte — es war einfach so, dass man dafür nur eine Blockflöte brauchte. Wenn ich auf dem Weg zum Musikraum eine solide Blockflöte fallen ließ, konnte ich sie einfach wieder aufheben; es verursachte nicht das Chaos, das verschüttete Flüssigkeiten auslösten.
Meine natürliche Ungeschicklichkeit macht auch das Tragen eines Laptops zu einem Albtraum. Der Gedanke, ihn fallen zu lassen und mit hohen Reparaturkosten konfrontiert zu werden, bedeutet, dass ich es vermeide, ihn außerhalb des Hauses zu benutzen, wann immer es möglich ist.
Ich liebe meinen Kaffee und trinke ihn fast jeden Tag, aber ich habe noch nie eine Kaffeetasse auf den Schreibtisch gestellt, auf dem mein Desktop-Computer steht.
Muss ich wirklich erklären, warum?
Dennoch scheint nicht jeder so ungeschickt zu sein wie ich.
Menschen, die Telefone oder Laptops ohne Hülle transportieren oder Getränke direkt neben empfindliche Geräte stellen, kommen mir vor wie von einem anderen Planeten.
Ich gebe zu, dass ich manchmal ein bisschen neidisch auf sie bin, aber ich kann mich nicht einfach über Nacht in eine geschickte Person verwandeln. Also werde ich weiterhin Vorsichtsmaßnahmen treffen und mein Leben so gut wie möglich weiterleben.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Je suis absolument convaincu que je suis une personne maladroite.
Cette conviction remonte à mes années à l’école primaire.
À l’école primaire où j’étais inscrit, les matières artistiques étaient l’art, la musique et la calligraphie. J’avais le plus de mal avec l’art et la calligraphie.
Ce n’était pas seulement la matière en soi — manipuler des liquides était mon vrai point faible.
Pendant les cours de peinture à l’aquarelle, nous devions remplir nos seaux à la fontaine à eau pour nettoyer nos pinceaux. Plus d’une fois, j’ai renversé le seau dans le couloir avant même de retourner en classe, et j’ai dû essuyer le sol trempé avec un chiffon.
J’ai aussi fait un sacré désordre une fois en renversant de l’eau teintée de peinture du seau dans la classe, ce qui m’a valu une réprimande du professeur.
En cours de menuiserie, j’ai un jour appuyé trop fort sur le tube de colle, et un jet de colle blanche a jailli, éclaboussant les vêtements d’un camarade. Cet incident a un peu abîmé notre amitié.
Les cours de calligraphie n’étaient pas mieux — je ratais souvent la pierre à encre et renversais de l’encre partout sur le bureau, ce qui m’obligeait à l’essuyer, ou je faisais tomber la pierre à encre sur le sol, la brisant en morceaux.
Le nombre de fois où j’ai eu des ennuis pour avoir renversé du lait pendant la pause déjeuner dépassait certainement la dizaine.
C’est peut-être à cause de ces expériences amères que même quelqu’un d’aussi endurci que moi a commencé à se méfier des liquides.
Au collège, nous n’étions pas obligés de suivre tous les cours artistiques ; nous devions simplement choisir entre la musique, l’art et la calligraphie.
J’ai choisi la musique sans hésiter.
Ce n’était pas que j’aimais la musique — c’était simplement parce que la seule chose nécessaire était une flûte à bec. Si je faisais tomber une flûte à bec solide en allant à la salle de musique, je pouvais simplement la ramasser ; cela ne causait pas le chaos qu’entraînait un déversement de liquide.
Ma maladresse naturelle rend aussi le transport d’un ordinateur portable cauchemardesque. L’idée de le faire tomber et de devoir payer des frais de réparation élevés fait que j’évite de l’utiliser hors de chez moi autant que possible.
J’adore le café et j’en bois presque tous les jours, mais je n’ai jamais posé une tasse de café sur le bureau où se trouve mon ordinateur de bureau.
Ai-je vraiment besoin d’expliquer pourquoi ?
Pourtant, tout le monde ne semble pas être aussi maladroit que moi.
Les personnes qui transportent leur téléphone ou leur ordinateur portable sans étui, ou qui posent des boissons juste à côté d’appareils délicats, me semblent venir d’une autre planète.
J’avoue que je suis parfois un peu jaloux d’eux, mais je ne peux pas devenir une personne agile du jour au lendemain. Je vais donc continuer à prendre des précautions et vivre ma vie du mieux que je peux.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
Estoy absolutamente convencido de que soy una persona torpe.
Esta convicción proviene de mis días en la escuela primaria.
En la escuela primaria a la que asistí, las asignaturas artísticas eran arte, música y caligrafía. Las que más me costaban eran el arte y la caligrafía.
No era solo la asignatura en sí — manejar líquidos era mi verdadero punto débil.
En las clases de pintura con acuarelas, teníamos que llenar nuestros cubos en la fuente de agua para limpiar los pinceles. Más de una vez, volqué el cubo en el pasillo antes incluso de llegar al aula, lo que me obligó a limpiar el suelo empapado con un trapo.
También causé un gran desastre una vez al derramar agua manchada de pintura del cubo en el aula, lo que me valió una regañina del profesor.
En las clases de carpintería, una vez apreté demasiado el tubo de pegamento, y un chorro de pegamento blanco salió disparado, salpicando la ropa de un amigo. Ese incidente dañó un poco nuestra amistad.
Las clases de caligrafía no fueron mejores — a menudo fallaba al apuntar al tintero y derramaba tinta por todo el escritorio, lo que me obligaba a limpiarla, o dejaba caer el tintero al suelo, rompiéndolo.
El número de veces que me metí en problemas por derramar leche durante los descansos para comer superó sin duda los dos dígitos.
Quizás debido a estas amargas experiencias, incluso alguien tan curtido como yo empezó a desconfiar de los líquidos.
En la escuela secundaria, no teníamos que cursar todas las asignaturas artísticas; solo elegíamos una entre música, arte y caligrafía.
Me decidí por la música sin pensarlo dos veces.
No es que me gustara la música — era solo que lo único que se necesitaba era una flauta dulce. Si se me caía una flauta dulce sólida de camino a la sala de música, solo tenía que recogerla; no causaba el caos que provocaba derramar líquidos.
Mi torpeza natural también hace que llevar un ordenador portátil sea una pesadilla. La idea de que se me caiga y tener que enfrentarme a altos costes de reparación hace que evite usarlo fuera de casa siempre que pueda.
Me encanta el café y lo bebo casi todos los días, pero nunca he puesto una taza de café en el escritorio donde está mi ordenador de sobremesa.
¿De verdad tengo que explicar por qué?
Sin embargo, parece que no todo el mundo es tan torpe como yo.
Las personas que llevan teléfonos o portátiles sin fundas, o que colocan bebidas justo al lado de equipos delicados, me parecen de otro planeta.
Admito que a veces les tengo un poco de envidia, pero no puedo convertirme en una persona ágil de la noche a la mañana. Así que seguiré tomando precauciones y continuaré con mi vida lo mejor que pueda.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Sono assolutamente convinto di essere una persona maldestra.
Questa convinzione risale ai tempi della scuola elementare.
Nella scuola elementare che frequentavo, le materie artistiche erano arte, musica e calligrafia. Le più difficili per me erano arte e calligrafia.
Non era solo la materia in sé — il mio vero punto debole era maneggiare i liquidi.
Durante le lezioni di pittura ad acquerello, dovevamo riempire i nostri secchielli alla fontanella per pulire i pennelli. Più di una volta ho rovesciato il secchiello nel corridoio prima ancora di tornare in classe, costringendomi ad asciugare il pavimento bagnato con uno straccio.
Una volta ho anche combinato un bel disastro rovesciando acqua macchiata di vernice dal secchiello in classe, il che mi ha fatto guadagnare una sgridata dal professore.
Durante le lezioni di falegnameria, una volta ho premuto troppo forte il tubetto della colla, e un getto di colla bianca è schizzato sui vestiti di un amico. Quell’incidente ha incrinato un po’ la nostra amicizia.
Le lezioni di calligrafia non erano migliori — spesso mancavo il calamaio e rovesciavo l’inchiostro su tutto il banco, costringendomi a pulirlo, oppure facevo cadere il calamaio stesso sul pavimento, rompendolo.
Il numero di volte in cui mi sono messo nei guai per aver versato il latte durante la pausa pranzo è sicuramente a doppia cifra.
Forse a causa di queste esperienze amare, anche una persona dalla pelle dura come me ha iniziato a diffidare dei liquidi.
Alle scuole medie non dovevamo seguire tutte le materie artistiche, ma potevamo sceglierne solo una tra musica, arte e calligrafia.
Ho scelto la musica senza pensarci due volte.
Non era che amassi la musica — era solo che l’unica cosa necessaria era un flauto dolce. Se mi cadeva un flauto dolce solido mentre andavo in sala musica, potevo semplicemente raccoglierlo; non avrebbe causato il caos che provocava versare liquidi.
La mia naturale goffaggine rende anche il trasporto di un laptop un incubo. Il pensiero di farlo cadere e dover affrontare costi di riparazione elevati mi porta a evitare di usarlo fuori casa quando possibile.
Adoro il caffè e lo bevo quasi ogni giorno, ma non ho mai messo una tazza di caffè sulla scrivania dove si trova il mio computer fisso.
Devo davvero spiegare perché?
Tuttavia, sembra che non tutti siano maldestri come me.
Le persone che trasportano telefoni o computer portatili senza custodia, o che mettono bevande proprio accanto ad apparecchiature delicate, mi sembrano provenire da un altro pianeta.
Ammetto che a volte sono un po’ invidioso di loro, ma non posso trasformarmi in una persona agile dall’oggi al domani. Quindi continuerò a prendere precauzioni e ad andare avanti con la mia vita nel miglior modo possibile.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Estou absolutamente convencido de que sou uma pessoa desajeitada.
Essa convicção vem dos meus tempos de escola primária.
Na escola primária que frequentei, as disciplinas artísticas eram arte, música e caligrafia. Eu tinha mais dificuldade com arte e caligrafia.
Não era apenas o conteúdo em si — lidar com líquidos era meu verdadeiro ponto fraco.
Nas aulas de pintura em aquarela, tínhamos que encher nossos baldes na fonte de água para limpar os pincéis. Mais de uma vez, derrubei o balde no corredor antes mesmo de voltar para a sala de aula, e tive que limpar o chão encharcado com um pano.
Uma vez, também causei uma grande bagunça ao derramar água manchada de tinta do balde na sala de aula, o que me rendeu uma bronca do professor.
Nas aulas de marcenaria, uma vez pressionei com muita força o tubo de cola, e um jato de cola branca saiu, espirrando na roupa de um amigo. Esse incidente abalou um pouco nossa amizade.
As aulas de caligrafia não eram melhores — muitas vezes eu errava o tinteiro e derramava tinta por toda a mesa, obrigando-me a limpar, ou deixava o tinteiro cair no chão, quebrando-o.
O número de vezes que me meti em apuros por derramar leite durante o intervalo do almoço com certeza chegou a dois dígitos.
Talvez por causa dessas experiências amargas, até alguém tão insensível como eu começou a ter cuidado com líquidos.
No ensino médio, não precisávamos cursar todas as disciplinas de artes; apenas escolhíamos uma entre música, arte e caligrafia.
Escolhi música sem pensar duas vezes.
Não era que eu amasse música — era apenas que a única coisa necessária era uma flauta doce. Se eu deixasse cair uma flauta doce sólida no caminho para a sala de música, poderia simplesmente pegá-la; isso não causava o caos que derramar líquidos provocava.
Minha falta de jeito natural também torna carregar um laptop um pesadelo. A ideia de deixá-lo cair e enfrentar altos custos de reparo faz com que eu evite usá-lo fora de casa sempre que possível.
Adoro café e bebo quase todos os dias, mas nunca coloquei uma xícara de café na mesa onde fica meu computador de mesa.
Preciso mesmo explicar o motivo?
Ainda assim, parece que nem todo mundo é tão desajeitado quanto eu.
Pessoas que carregam celulares ou laptops sem capas, ou colocam bebidas bem ao lado de equipamentos delicados, parecem ser de outro planeta para mim.
Admito que às vezes sinto um pouco de inveja delas, mas não posso simplesmente me tornar uma pessoa ágil da noite para o dia. Então, continuarei tomando precauções e levando a vida da melhor maneira possível.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Я абсолютно убеждён, что я неуклюжий человек.
Это убеждение зародилось в мои школьные годы в начальной школе.
В начальной школе, которую я посещал, предметами искусства были рисование, музыка и каллиграфия. Больше всего мне давались рисование и каллиграфия.
Дело было не только в самих предметах — настоящей проблемой для меня было обращение с жидкостями.
На уроках акварельной живописи нам приходилось наполнять вёдра водой из питьевого фонтанчика, чтобы чистить кисти. Не раз я опрокидывал ведро в коридоре, даже не дойдя до класса, и мне приходилось вытирать мокрый пол тряпкой.
Однажды я устроил настоящий беспорядок, пролив воду с краской из ведра в классе, за что получил нагоняй от учителя.
На уроках столярного дела я однажды слишком сильно нажал на тюбик с клеем, и струя белого клея выстрелила, забрызгав одежду друга. Этот случай немного испортил нашу дружбу.
Уроки каллиграфии были не лучше — я часто промахивался мимо чернильницы и проливал чернила по всему столу, что заставляло меня вытирать их, или ронял саму чернильницу на пол, разбивая её.
Количество раз, когда я попадал в неприятности за пролитое молоко во время обеденного перерыва, определённо исчислялось двузначным числом.
Возможно, из-за этих горьких опытов даже такой толстокожий человек, как я, начал с осторожностью относиться к жидкостям.
В средней школе нам не нужно было изучать все предметы искусства; мы просто выбирали один из музыки, рисования и каллиграфии.
Я без раздумий выбрал музыку.
Дело не в том, что я любил музыку — просто для неё нужна была только флейта. Если я ронял твёрдую флейту по дороге в музыкальный класс, я мог просто поднять её; это не вызывало хаоса, как пролитая жидкость.
Моя природная неуклюжесть также делает ношение ноутбука кошмаром. Мысль о том, что я могу его уронить и столкнуться с большими расходами на ремонт, заставляет меня избегать его использования вне дома, когда это возможно.
Я люблю кофе и пью его почти каждый день, но ни разу не ставил чашку с кофе на стол, где стоит мой настольный компьютер.
Неужели нужно объяснять, почему?
Тем не менее, похоже, не все такие неуклюжие, как я.
Люди, которые носят телефоны или ноутбуки без чехлов или ставят напитки прямо рядом с хрупким оборудованием, кажутся мне пришельцами с другой планеты.
Признаюсь, иногда я немного завидую им, но я не могу просто так за одну ночь стать ловким человеком. Поэтому я буду продолжать принимать меры предосторожности и жить так, как могу.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Ik ben er absoluut van overtuigd dat ik een onhandig persoon ben.
Deze overtuiging stamt uit mijn tijd op de basisschool.
Op de basisschool waar ik naartoe ging, waren de kunstvakken beeldende kunst, muziek en kalligrafie. Ik had het meeste moeite met beeldende kunst en kalligrafie.
Het was niet alleen het vak zelf — het omgaan met vloeistoffen was mijn echte probleem.
Tijdens de lessen aquarelleren moesten we onze emmers vullen bij de drinkfontein om onze penselen schoon te maken. Meer dan eens stootte ik de emmer om in de gang nog voordat ik terug was in de klas, waardoor ik de doorweekte vloer moest dweilen met een doek.
Ik heb ook eens een enorme troep gemaakt door verfwater uit de emmer in de klas te morsen, waarvoor ik een uitbrander kreeg van de leraar.
Tijdens de houtbewerkingslessen drukte ik eens te hard op de lijmtube, waardoor een straal witte lijm eruit spoot en op de kleren van een vriend terechtkwam. Dat incident heeft onze vriendschap een beetje geschaad.
De kalligrafielessen waren niet beter — ik miste vaak de inktsteen en morste inkt over het bureau, waardoor ik het moest opdweilen, of ik liet de inktsteen zelf op de grond vallen, waardoor hij kapot ging.
Het aantal keren dat ik in de problemen kwam omdat ik tijdens de lunchpauze melk morste, liep zeker in de tientallen.
Misschien begon zelfs iemand met een zo dikke huid als ik, door deze bittere ervaringen, op zijn hoede te zijn voor vloeistoffen.
Op de middelbare school hoefden we niet alle kunstvakken te volgen; we kozen er gewoon één uit muziek, kunst en kalligrafie.
Ik koos zonder aarzelen voor muziek.
Het was niet dat ik van muziek hield — het enige wat je nodig had was een blokfluit. Als ik onderweg naar het muzieklokaal een stevige blokfluit liet vallen, kon ik hem gewoon oppakken; het veroorzaakte niet dezelfde chaos als het morsen van vloeistoffen.
Door mijn natuurlijke onhandigheid is het dragen van een laptop ook een nachtmerrie. De gedachte dat ik hem zou laten vallen en hoge reparatiekosten zou moeten betalen, zorgt ervoor dat ik hem zo min mogelijk buitenshuis gebruik.
Ik ben dol op koffie en drink het bijna elke dag, maar ik heb nog nooit een koffiekopje op het bureau gezet waar mijn desktopcomputer staat.
Moet ik echt uitleggen waarom?
Toch lijkt niet iedereen zo onhandig te zijn als ik.
Mensen die telefoons of laptops zonder hoesje meenemen, of drankjes vlak naast kwetsbare apparatuur zetten, lijken voor mij wel van een andere planeet te komen.
Ik geef toe dat ik soms een beetje jaloers op ze ben, maar ik kan niet van de ene op de andere dag een behendig persoon worden. Dus ik blijf voorzorgsmaatregelen nemen en ga zo goed mogelijk door met mijn leven.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Jag är helt övertygad om att jag är en klumpig person.
Denna övertygelse kommer från min tid i grundskolan.
I den grundskola jag gick i var konstämnena bild, musik och kalligrafi. Jag hade mest svårt med bild och kalligrafi.
Det var inte bara ämnet i sig — hanteringen av vätskor var mitt stora problem.
Under akvarellmålningslektionerna var vi tvungna att fylla våra hinkar vid dricksfontänen för att rengöra penslarna. Mer än en gång välte jag hinken i korridoren innan jag ens hann tillbaka till klassrummet, vilket ledde till att jag fick torka upp ett genomblött golv med en trasa.
En gång ställde jag också till med en ordentlig röra när jag spillde ut färgfläckigt vatten från hinken i klassrummet, vilket gav mig en utskällning från läraren.
Under slöjdlektionerna tryckte jag en gång för hårt på limtuben, så att en stråle vitt lim sprutade ut och stänkte på kläderna till en kompis. Den händelsen skadade vår vänskap lite grand.
Kalligrafilektionerna var inte bättre — jag missade ofta bläckstenen och spillde bläck över hela skrivbordet, vilket tvingade mig att torka upp det, eller så tappade jag bläckstenen på golvet och krossade den.
Antalet gånger jag hamnade i trubbel för att ha spillt mjölk under lunchrasten var definitivt över tio.
Kanske var det på grund av dessa bittra erfarenheter som även någon så tjockskinnad som jag började bli försiktig med vätskor.
I gymnasiet behövde vi inte läsa alla konstämnen; vi valde bara ett av musik, bild och kalligrafi.
Jag valde musik utan att tveka.
Det var inte för att jag älskade musik — det var bara för att det enda man behövde var en blockflöjt. Om jag tappade en blockflöjt på väg till musikrummet kunde jag bara plocka upp den; det skulle inte orsaka samma kaos som att spilla vätska.
Min naturliga klumpighet gör också att det är en mardröm att bära med sig en bärbar dator. Tanken på att tappa den och få höga reparationskostnader gör att jag undviker att använda den utanför hemmet så mycket som möjligt.
Jag älskar kaffe och dricker det nästan varje dag, men jag har aldrig ställt en kaffekopp på skrivbordet där min stationära dator står.
Behöver jag verkligen förklara varför?
Ändå verkar det som om inte alla är lika klumpiga som jag.
Människor som bär med sig telefoner eller bärbara datorer utan fodral, eller ställer drycker precis bredvid känslig utrustning, verkar för mig komma från en annan planet.
Jag erkänner att jag ibland är lite avundsjuk på dem, men jag kan inte bara förvandlas till en smidig person över en natt. Så jag kommer att fortsätta att vidta försiktighetsåtgärder och leva mitt liv så gott jag kan.
©ondoku3.com
