日本語
僕が六歳だった頃、明治製菓のキャンディー「チェルシー」のコマーシャルが盛んに流れていました。いくつかのバージョンがあるようですが、僕が記憶しているのは、金髪の女の子が小川の脇で花をつんでいて、その花で花輪を作り頭にかぶってチェルシーを取り出し口に入れ、片言の日本語で「アナタニモ、チェルシー、アゲタイ」と言うものです。
もちろん、『仮面ライダー』でテレビが一方向メディアであることを学んだ僕は、その女の子が本当に僕にチェルシーをあげたがっているとは露も思いませんでした。
大人への階段を着実に登っていたということですね。笑
さて、当時の内閣総理大臣は三木武夫氏でした。
テレビからは「三木総理大臣は、本日、全国知事会議に出席し、地方自治の拡充を約束しました。『地域の声が国の政策に直結する仕組みが必要』と強調し、地方交付税の増額や行政の簡素化を柱とする新たな地方振興策を提案しています。」というようなニュースを読み上げるキャスターの声が聞こえていました。
僕は既に日本語を流暢に操ってはいたものの、このような難解な内容には理解が及びませんでした。
子供ながらに「三木総理大臣」というのが国を治める重要な役割を担う人物であるということは何となく分かったのですが、僕は彼を『仮面ライダー』や『ウルトラマン』や『月光仮面』（1972年にリバイバルブーム到来）のようなヒーローと同列に捉えていました。
そしてこともあろうか自分の父親に「お父さんも、三木総理大臣になろうと思えばなれるの？」と尋ねました。
つまり、僕には「三木」が名字であるという認識がなく、「三木総理大臣」という役職があると思っていたのでした。
ですから仮に僕の父親がこの役職に就いたら「中村三木総理大臣」の誕生というなんとも滑稽な事態になります。
「三木」という名字が存在するという発想に至らなかったのは、母親の実家の近くにある洗濯屋さんに僕と同い年のミキちゃんという女の子がいて、僕は母親が実家に帰省するたびにこのミキちゃんと一緒に遊んだからだと思います。
もし「三木美紀」とか「三木実希」という女性が存在していたら、「三木総理大臣」の「三木」はもしかして名字？と思ったかもしれません。
とは言ってもこのような名前を初めて耳にしたら、きっと僕は筋肉隆々の男性を連想させる「ムキムキ」という擬態語、あるいは木の板を割る時の「バキバキ」という擬音語のようなニュアンスで捉えたことでしょう。
小学校の授業で先生の「みんなはどんな天気を知ってるかな？」という質問に対し、同級生たちは「晴れ」「雨」「雪」などと答えたのに対し、僕は「強風波浪注意報」と答えました！
そしてカッターナイフを使って紙の切り方を習う図工の授業（今では危険な香りがしすぎてあり得ませんね）では、クラスでただ一人、ナイフの背の側を紙に当てて「先生、どう頑張っても切れません！」と先生に助けを求めました。
やはり僕はどこかズレていたのでしょうね。
あれから約半世紀が経ち、世の中は大きく変わりました。
個性や多様性という概念が広く受け入れられ、僕のような人間でも、こうして言葉を生業にできているのですから、本当にありがたいことです。
©ondoku3.com
英語 (English)
When I was six, Meiji Seika’s Chelsea candy adverts were all over the telly. There were a few versions, but the one that sticks in my mind is a blonde girl picking flowers by a stream, weaving them into a wreath, placing it on her head, taking out a Chelsea candy, popping it in her mouth, and saying in halting Japanese, “I want to give you a Chelsea too.”
Having learned from Kamen Rider that telly is a one-way medium, I didn’t for a moment think that girl actually wanted to share her Chelsea with me.
I was steadily growing up, I reckon. Ha.
Back then, the Prime Minister was Takeo Miki.
The news on the telly had presenters saying things like: “Prime Minister Miki attended the National Governors’ Conference today, pledging to boost local autonomy. He stressed the need for a system where local voices directly shape national policy, proposing new measures for regional revitalisation, focusing on increased local government grants and simpler administrative processes.”
Though I spoke Japanese fluently by then, this sort of complex stuff went right over my head.
As a kid, I vaguely grasped that “Prime Minister Miki” was a big deal, someone who ran the country, but I lumped him in with heroes like Kamen Rider, Ultraman, and Moonlight Mask (which saw a revival craze in 1972).
And then, you may scarcely believe it, I asked my dad, “Could you become Prime Minister Miki if you wanted to?”
Basically, I didn’t twig that “Miki” was a surname and thought it was part of the job title.
So, if my dad had taken that role, we’d have ended up with the absurd “Prime Minister Miki Nakamura.”
I didn’t think of “Miki” as a surname because there was a girl my age called Miki at the launderette near my mum’s parents’ house, and I’d play with her whenever we visited.
If I’d come across someone named Miki Miki, I might’ve wondered if “Miki” in “Prime Minister Miki” was a surname.
Mind you, if I’d heard that name first, I’d probably have linked it to something like “muki-muki” (meaning “muscly”) or “baki-baki” (the sound of snapping wood).
At primary school, when the teacher asked, “What kinds of weather do you know?”, my mates said “sunny,” “rainy,” or “snowy,” but I piped up with “Gale and high wave warning”!
And in an art class where we were taught to cut paper with a craft knife (far too risky for today’s classrooms), I was the only one who pressed the back of the blade to the paper and said to the teacher, “No matter how hard I try, it won’t cut!”
I guess I was always a bit out of step.
Nearly half a century has passed since then, and the world’s changed massively.
Individuality and diversity are now widely embraced, and even someone like me can earn a living through language, which is truly something to be grateful for.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Als ich sechs Jahre alt war, waren Werbespots für Chelsea-Bonbons von Meiji Seika überall im Fernsehen zu sehen. Es gab verschiedene Versionen, aber die, die mir im Gedächtnis geblieben ist, zeigt ein blondes Mädchen, das am Bach Blumen pflückt, sie zu einem Kranz flechtet, ihn sich auf den Kopf setzt, ein Chelsea-Bonbon herausnimmt, es in den Mund steckt und in gebrochenem Japanisch sagt: „Ich will dir auch ein Chelsea geben.“
Nachdem ich durch Kamen Rider gelernt hatte, dass Fernsehen ein einseitiges Medium ist, dachte ich keinen Augenblick, dass das Mädchen mir wirklich ein Chelsea geben wollte.
Ich wurde wohl langsam erwachsen, was? Haha.
Damals war Takeo Miki der Premierminister.
In den Nachrichten im Fernsehen sagten die Sprecher Dinge wie: „Premierminister Miki hat heute an der Nationalen Gouverneurskonferenz teilgenommen und versprochen, die lokale Autonomie zu stärken. Er betonte die Notwendigkeit eines Systems, in dem die Stimmen der Regionen direkt die nationale Politik beeinflussen, und schlug neue Maßnahmen zur Förderung der Regionen vor, mit Fokus auf höhere Zuschüsse für Kommunen und einfachere Verwaltungsabläufe.
Obwohl ich damals schon fließend Japanisch sprach, verstand ich solche komplexen Themen überhaupt nicht.
Als Kind begriff ich vage, dass „Premierminister Miki“ eine wichtige Person war, jemand, der das Land leitete, aber ich stellte ihn auf eine Stufe mit Helden wie Kamen Rider, Ultraman und Moonlight Mask (die 1972 einen Revival-Boom erlebten).
Und dann, Sie werden es kaum glauben, fragte ich meinen Vater: „Könntest du Premierminister Miki werden, wenn du wolltest?“
Im Grunde hatte ich nicht geschnallt, dass „Miki“ ein Nachname war, und dachte, es sei Teil des Titels.
Hätte mein Vater diese Rolle übernommen, wären wir bei dem absurden „Premierminister Miki Nakamura“ gelandet.
Ich dachte nicht daran, dass „Miki“ ein Nachname sein könnte, weil es ein Mädchen in meinem Alter gab, das Miki hieß, in der Wäscherei nahe dem Haus meiner Großeltern mütterlicherseits, und ich spielte immer mit ihr, wenn wir dort waren.
Hätte ich jemanden namens Miki Miki getroffen, hätte ich vielleicht überlegt, ob „Miki“ in „Premierminister Miki“ ein Nachname ist.
Allerdings hätte ich den Namen, wenn ich ihn zuerst gehört hätte, wohl mit etwas wie „muki-muki“ (was „muskulös“ bedeutet) oder „baki-baki“ (das Geräusch von brechendem Holz) verknüpft.
In der Grundschule fragte die Lehrerin: „Welche Wetterarten kennt ihr?“ Meine Mitschüler antworteten „sonnig“, „regnerisch“ oder „verschneit“, aber ich rief: „Sturm- und Hochwellenwarnung!“
Und im Kunstunterricht, wo wir lernten, mit einem Cuttermesser Papier zu schneiden (heute viel zu gefährlich für Klassenzimmer), war ich der Einzige, der die Rückseite der Klinge aufs Papier drückte und zur Lehrerin sagte: „Egal wie sehr ich’s versuche, es schneidet nicht!“
Ich war wohl immer ein bisschen anders.
Seitdem ist fast ein halbes Jahrhundert vergangen, und die Welt hat sich gewaltig verändert.
Individualität und Vielfalt werden heute weithin akzeptiert, und selbst jemand wie ich kann seinen Lebensunterhalt mit Sprache verdienen, wofür ich wirklich dankbar bin.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Quand j’avais six ans, les publicités pour les bonbons Chelsea de Meiji Seika passaient sans arrêt à la télé. Il y en avait plusieurs versions, mais celle qui m’a marqué montre une fille blonde cueillant des fleurs au bord d’un ruisseau, tressant une couronne, la posant sur sa tête, sortant un bonbon Chelsea, le mettant dans sa bouche et disant en japonais hésitant : « Je veux t’offrir un Chelsea aussi. »
Ayant appris grâce à Kamen Rider que la télé est un média à sens unique, je n’ai pas cru un instant que cette fille voulait vraiment partager son Chelsea avec moi.
Je grandissais peu à peu, je dirais. Haha.
À l’époque, le Premier ministre était Takeo Miki.
À la télé, les présentateurs disaient des choses comme : « Le Premier ministre Miki a participé aujourd’hui à la Conférence nationale des gouverneurs, s’engageant à renforcer l’autonomie locale. Il a insisté sur la nécessité d’un système où les voix des régions influencent directement les politiques nationales, et a proposé de nouvelles mesures pour revitaliser les régions, centrées sur l’augmentation des subventions aux collectivités et la simplification des démarches administratives. »
Bien que je parlais japonais couramment à l’époque, ce genre de sujets compliqués m’échappait totalement.
Enfant, je comprenais vaguement que le « Premier ministre Miki » était une figure importante, quelqu’un qui dirigeait le pays, mais je le mettais au même niveau que des héros comme Kamen Rider, Ultraman et Moonlight Mask (qui a connu un regain de popularité en 1972).
Et puis, vous n’allez pas le croire, j’ai demandé à mon père : « Est-ce que tu pourrais devenir Premier ministre Miki si tu voulais ? »
En gros, je n’avais pas capté que « Miki » était un nom de famille et je pensais que c’était une partie du titre.
Si mon père avait pris ce poste, on aurait eu l’absurde « Premier ministre Miki Nakamura ».
Je ne voyais pas « Miki » comme un nom de famille, car il y avait une fille de mon âge appelée Miki à la laverie près de la maison de mes grands-parents maternels, et je jouais avec elle à chaque visite.
Si j’avais croisé quelqu’un nommé Miki Miki, j’aurais peut-être songé que « Miki » dans « Premier ministre Miki » était un nom de famille.
Cela dit, si j’avais entendu ce nom en premier, je l’aurais sans doute associé à quelque chose comme « muki-muki » (qui veut dire « musclé ») ou « baki-baki » (le bruit du bois qui se casse).
À l’école primaire, quand l’institutrice a demandé : « Quels types de temps connaissez-vous ? » mes camarades ont répondu « ensoleillé », « pluvieux » ou « neigeux », mais moi, j’ai lancé : « Alerte tempête et vagues hautes ! »
Et dans un cours d’arts plastiques où on nous apprenait à découper du papier avec un cutter (trop dangereux pour les classes d’aujourd’hui), j’étais le seul à appuyer le dos de la lame sur le papier et à dire à l’institutrice : « Peu importe mes efforts, ça ne coupe pas ! »
Je crois que j’ai toujours été un peu à côté de la plaque.
Près d’un demi-siècle s’est écoulé depuis, et le monde a énormément changé.
L’individualité et la diversité sont aujourd’hui largement acceptées, et même quelqu’un comme moi peut gagner sa vie grâce aux langues, ce dont je suis vraiment reconnaissant.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
Cuando tenía seis años, los anuncios de los caramelos Chelsea de Meiji Seika estaban por todas partes en la tele. Había varias versiones, pero la que se me quedó grabada es la de una niña rubia recogiendo flores junto a un arroyo, tejiendo una corona, poniéndosela en la cabeza, sacando un caramelo Chelsea, metiéndoselo en la boca y diciendo en japonés entrecortado: «Yo también quiero darte un Chelsea.»
Tras haber aprendido con Kamen Rider que la tele es un medio unidireccional, no pensé ni por un momento que esa niña quisiera compartir su Chelsea conmigo.
Supongo que estaba creciendo poco a poco. Jaja.
Por entonces, el primer ministro era Takeo Miki.
En las noticias de la tele, los presentadores decían cosas como: «El primer ministro Miki asistió hoy a la Conferencia Nacional de Gobernadores, comprometiéndose a impulsar la autonomía local. Destacó la necesidad de un sistema donde las voces locales influyan directamente en la política nacional y propuso nuevas medidas para la revitalización regional, centradas en aumentar las subvenciones a los gobiernos locales y simplificar los procesos administrativos.»
Aunque ya hablaba japonés con fluidez, este tipo de temas complicados se me escapaban por completo.
De pequeño, entendía vagamente que el «primer ministro Miki» era alguien importante, alguien que dirigía el país, pero lo ponía al mismo nivel que héroes como Kamen Rider, Ultraman y Moonlight Mask (que vivió un auge de popularidad en 1972).
Y entonces, apenas lo podrán creer, le pregunté a mi padre: «¿Podrías ser primer ministro Miki si quisieras?»
Básicamente, no pillé que «Miki» era un apellido y pensé que formaba parte del cargo.
Así que, si mi padre hubiera asumido ese puesto, habríamos tenido el absurdo «primer ministro Miki Nakamura».
No se me ocurrió que «Miki» fuera un apellido porque había una niña de mi edad llamada Miki en la lavandería cerca de la casa de los padres de mi madre, y jugaba con ella cada vez que íbamos de visita.
Si me hubiera topado con alguien llamado Miki Miki, quizá me habría preguntado si «Miki» en «primer ministro Miki» era un apellido.
Dicho esto, si hubiera oído ese nombre primero, probablemente lo habría relacionado con algo como «muki-muki» (que significa «musculoso») o «baki-baki» (el sonido de la madera al romperse).
En la escuela primaria, cuando la maestra preguntó: «¿Qué tipos de tiempo conocéis?» mis compañeros respondieron «soleado», «lluvioso» o «nevado», pero yo solté: «¡Alerta de vendaval y olas altas!»
Y en una clase de plástica donde nos enseñaban a cortar papel con un cúter (demasiado peligroso para las aulas de hoy), yo era el único que apretaba el dorso de la cuchilla contra el papel y le decía a la maestra: «Por más que lo intento, ¡no corta!»
Supongo que siempre he sido un poco distinto.
Han pasado casi cincuenta años desde entonces, y el mundo ha cambiado muchísimo.
La individualidad y la diversidad ahora son ampliamente aceptadas, e incluso alguien como yo puede ganarse la vida con los idiomas, algo por lo que estoy realmente agradecido.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Quando avevo sei anni, gli spot delle caramelle Chelsea di Meiji Seika erano ovunque in TV. Ce n’erano diverse versioni, ma quella che mi è rimasta in mente mostra una bambina bionda che raccoglie fiori vicino a un ruscello, li intreccia in una corona, se la mette in testa, tira fuori una caramella Chelsea, se la mette in bocca e dice in un giapponese stentato: «Voglio darti anch’io una Chelsea.»
Avendo imparato da Kamen Rider che la TV è un mezzo a senso unico, non ho pensato nemmeno per un attimo che quella bambina volesse davvero condividere la sua Chelsea con me.
Stavo crescendo piano piano, credo. Haha.
All’epoca il primo ministro era Takeo Miki.
In TV i presentatori dicevano cose come: «Il primo ministro Miki ha partecipato oggi alla Conferenza nazionale dei governatori, impegnandosi a rafforzare l’autonomia locale. Ha sottolineato la necessità di un sistema in cui le voci locali influenzino direttamente la politica nazionale, proponendo nuove misure per la rivitalizzazione regionale, incentrate sull’aumento dei fondi ai governi locali e sulla semplificazione dei processi amministrativi.»
Anche se allora parlavo giapponese fluentemente, questo tipo di argomenti complessi mi sfuggiva del tutto.
Da bambino, capivo vagamente che il «primo ministro Miki» era una persona importante, qualcuno che guidava il Paese, ma lo mettevo sullo stesso piano di eroi come Kamen Rider, Ultraman e Moonlight Mask (che nel 1972 ebbe un revival di popolarità).
E poi, difficilmente ci crederete, ho chiesto a mio padre: «Potresti diventare primo ministro Miki, se volessi?»
In pratica, non avevo capito che «Miki» era un cognome e pensavo facesse parte del titolo.
Se mio padre avesse assunto quel ruolo, ci saremmo ritrovati con l’assurdo «primo ministro Miki Nakamura».
Non pensavo che «Miki» fosse un cognome perché c’era una ragazza della mia età, chiamata Miki, nella lavanderia vicino alla casa dei miei nonni materni, e giocavo con lei ogni volta che andavamo a trovarli.
Se avessi incontrato qualcuno chiamato Miki Miki, forse mi sarei chiesto se «Miki» in «primo ministro Miki» fosse un cognome.
Detto ciò, se avessi sentito quel nome per primo, probabilmente lo avrei associato a qualcosa come «muki-muki» (che significa «muscoloso») o «baki-baki» (il suono del legno che si spezza).
Alle elementari, quando la maestra chiese: «Quali tipi di tempo conoscete?» i miei compagni risposero «soleggiato», «piovoso» o «nevoso», ma io esclamai: «Allerta vento forte e onde alte!»
E in una lezione di arte, dove ci insegnavano a tagliare carta con un taglierino (troppo pericoloso per le aule di oggi), ero l’unico a premere il dorso della lama sulla carta e a dire alla maestra: «Per quanto ci provi, non taglia!»
Credo di essere sempre stato un po’ fuori dagli schemi.
Da allora è passato quasi mezzo secolo, e il mondo è cambiato tantissimo.
L’individualità e la diversità sono ora ampiamente accettate, e anche uno come me può guadagnarsi da vivere con le lingue, qualcosa per cui sono davvero grato.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Quando eu tinha seis anos, os comerciais dos doces Chelsea da Meiji Seika estavam por toda parte na TV. Tinha várias versões, mas a que ficou na minha memória é uma menina loira colhendo flores à beira de um riacho, fazendo uma coroa com elas, colocando na cabeça, pegando um doce Chelsea, botando na boca e dizendo em japonês hesitante: «Quero te dar um Chelsea também.»
Como eu tinha aprendido com Kamen Rider que a TV é um meio de mão única, não pensei nem por um segundo que aquela menina realmente quisesse dividir o Chelsea comigo.
Eu estava crescendo aos poucos, acho. Haha.
Naquela época, o primeiro-ministro era Takeo Miki.
No noticiário da TV, os apresentadores falavam coisas como: «O primeiro-ministro Miki participou hoje da Conferência Nacional de Governadores, prometendo fortalecer a autonomia local. Ele destacou a necessidade de um sistema onde as vozes locais moldem diretamente a política nacional, propondo novas medidas para revitalizar as regiões, com foco no aumento de verbas para governos locais e na simplificação de processos administrativos.»
Embora eu já falasse japonês fluentemente naquela época, esse tipo de assunto complicado passava batido por mim.
Quando criança, eu entendia vagamente que o «primeiro-ministro Miki» era alguém importante, alguém que governava o país, mas eu o colocava no mesmo patamar de heróis como Kamen Rider, Ultraman e Moonlight Mask (que teve um revival em 1972).
E então, mal poderão acreditar, perguntei pro meu pai: «Você poderia ser o primeiro-ministro Miki se quisesse?»
No fundo, eu não tinha sacado que «Miki» era um sobrenome e achava que fazia parte do cargo.
Se meu pai tivesse assumido esse papel, a gente teria acabado com o absurdo «primeiro-ministro Miki Nakamura».
Eu não pensava em «Miki» como sobrenome porque tinha uma menina da minha idade chamada Miki na lavanderia perto da casa dos meus avós por parte de mãe, e eu brincava com ela toda vez que íamos lá.
Se eu tivesse conhecido alguém chamado Miki Miki, talvez tivesse pensado se «Miki» em «primeiro-ministro Miki» era um sobrenome.
Dito isso, se eu tivesse ouvido esse nome primeiro, provavelmente teria ligado a algo como «muki-muki» (que significa «musculoso») ou «baki-baki» (o som de madeira quebrando).
Na escola primária, quando a professora perguntou: «Que tipos de clima vocês conhecem?» meus colegas responderam «ensolarado», «chuvoso» ou «nevado», mas eu falei: «Alerta de vendaval e ondas altas!»
E numa aula de artes, onde aprendíamos a cortar papel com uma faquinha (muito perigoso pras salas de aula de hoje), eu era o único que apertava o lado de trás da lâmina contra o papel e dizia pra professora: «Por mais que eu tente, não corta!»
Acho que eu sempre fui um pouco fora da curva.
Quase meio século se passou desde então, e o mundo mudou pra caramba.
A individualidade e a diversidade hoje são amplamente aceitas, e até alguém como eu pode ganhar a vida com línguas, algo pelo qual sou realmente grato.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Когда мне было шесть лет, реклама конфет Chelsea от Meiji Seika постоянно крутилась по телевизору. Было несколько версий, но мне запомнилась та, где блондинка собирает цветы у ручья, плетет из них венок, надевает его на голову, достает конфету Chelsea, кладет ее в рот и говорит на ломаном японском: «Я тоже хочу подарить тебе Chelsea.»
Узнав из Камен Райдера, что телевидение — это односторонний канал, я и на секунду не подумал, что эта девочка правда хочет поделиться со мной своей конфетой.
Я, похоже, потихоньку взрослел. Ха.
Тогда премьер-министром был Такео Мики.
В новостях по телевизору ведущие говорили что-то вроде: «Премьер-министр Мики сегодня посетил Национальную конференцию губернаторов, пообещав укрепить местную автономию. Он подчеркнул необходимость системы, при которой голоса регионов напрямую влияют на национальную политику, и предложил новые меры по оживлению регионов, сосредоточив внимание на увеличении субсидий местным властям и упрощении административных процессов.»
Хотя я уже свободно говорил по-японски, такие сложные темы были мне совсем не по зубам.
В детстве я смутно понимал, что «премьер-министр Мики» — это важный человек, который управляет страной, но я ставил его в один ряд с героями вроде Камен Райдера, Ультрамена и Лунной маски (которая пережила всплеск популярности в 1972 году).
И вот, вам трудно будет поверить, я спросил отца: «А ты мог бы стать премьер-министром Мики, если бы захотел?»
В общем, я не врубился, что «Мики» — это фамилия, и думал, что это часть должности.
Так что, если бы мой отец занял эту должность, у нас бы получился нелепый «премьер-министр Мики Накамура».
Я не считал «Мики» фамилией, потому что в прачечной рядом с домом моих бабушки и деда по маминой линии была девочка моего возраста по имени Мики, и я играл с ней каждый раз, когда мы приезжали.
Если бы я встретил кого-то по имени Мики Мики, я бы, может, задумался, не фамилия ли «Мики» в «премьер-министре Мики».
Но, если бы я услышал это имя первым, я бы, наверное, связал его с чем-то вроде «муки-муки» (то есть «мускулистый») или «баки-баки» (звук ломающегося дерева).
В начальной школе, когда учительница спросила: «Какие виды погоды вы знаете?» мои одноклассники отвечали «солнечная», «дождливая» или «снежная», а я выпалил: «Штормовое предупреждение и высокие волны!»
А на уроке труда, где нас учили резать бумагу ножом (слишком опасно для современных классов), я был единственным, кто прижимал обратную сторону лезвия к бумаге и говорил учительнице: «Как ни стараюсь, не режет!»
Похоже, я всегда был немного не в деле.
С тех пор прошло почти полвека, и мир сильно изменился.
Индивидуальность и разнообразие теперь широко принимаются, и даже такой, как я, может зарабатывать на жизнь языком, за что я по-настоящему благодарен.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Toen ik zes was, waren de reclames voor Chelsea-snoepjes van Meiji Seika overal op de televisie. Er waren verschillende versies, maar degene die me bijbleef is een blond meisje dat bloemen plukt bij een beek, er een krans van vlecht, die op haar hoofd zet, een Chelsea-snoepje pakt, het in haar mond stopt en in gebrekkig Japans zegt: «Ik wil je ook een Chelsea geven.»
Omdat ik van Kamen Rider had geleerd dat televisie een eenrichtingsmedium is, dacht ik geen seconde dat dat meisje echt haar Chelsea met me wilde delen.
Ik groeide langzaam op, denk ik. Haha.
In die tijd was Takeo Miki de premier.
Op het nieuws op televisie zeiden presentatoren dingen als: «Premier Miki was vandaag bij de Nationale Gouverneursconferentie en beloofde de lokale autonomie te versterken. Hij benadrukte de noodzaak van een systeem waarin lokale stemmen direct het nationale beleid beïnvloeden, en stelde nieuwe maatregelen voor om regio’s nieuw leven in te blazen, met nadruk op hogere subsidies voor lokale overheden en eenvoudigere administratieve processen.»
Hoewel ik toen al vloeiend Japans sprak, ging dit soort ingewikkelde stuff volledig aan me voorbij.
Als kind snapte ik vaag dat «premier Miki» een belangrijk iemand was, iemand die het land leidde, maar ik schaarde hem onder helden als Kamen Rider, Ultraman en Moonlight Mask (die in 1972 een revival beleefde).
En toen, u zult het nauwelijks geloven, vroeg ik mijn vader: «Zou jij premier Miki kunnen worden als je dat wilde?»
Ik had eigenlijk niet door dat «Miki» een achternaam was en dacht dat het bij de functie hoorde.
Dus als mijn vader die rol had aangenomen, hadden we de absurde «premier Miki Nakamura» gekregen.
Ik dacht niet aan «Miki» als achternaam omdat er een meisje van mijn leeftijd was, Miki, in de wasserette bij het huis van mijn moeders ouders, en ik speelde altijd met haar als we daar waren.
Als ik iemand had ontmoet die Miki Miki, had ik me misschien afgevraagd of «Miki» in «premier Miki» een achternaam was.
Maar goed, als ik die naam als eerste had gehoord, had ik hem waarschijnlijk gelinkt aan iets als «muki-muki» (wat «gespierd» betekent) of «baki-baki» (het geluid van krakend hout).
Op de basisschool vroeg de onderwijzeres: «Welke soorten weer kennen jullie?» Mijn klasgenoten zeiden «zonnig», «regenachtig» of «sneeuwachtig», maar ik riep: «Storm- en hoge golvenwaarschuwing!»
En in een knutselles, waar we leerden papier te snijden met een stanleymes (veel te riskant voor klassen nu), was ik de enige die de achterkant van het mes tegen het papier drukte en tegen de onderwijzeres zei: «Hoe hard ik ook probeer, het snijdt niet!»
Ik was denk ik altijd een beetje een buitenbeentje.
Sindsdien is bijna een halve eeuw voorbij, en de wereld is enorm veranderd.
Individualiteit en diversiteit worden nu breed omarmd, en zelfs iemand als ik kan zijn brood verdienen met taal, waar ik echt dankbaar voor ben.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
När jag var sex år var reklamen för Meiji Seikas Chelsea-godis överallt på TV. Det fanns flera versioner, men den som fastnat i mitt minne är en blond tjej som plockar blommor vid en bäck, flätar dem till en krans, sätter den på huvudet, tar fram ett Chelsea-godis, stoppar det i munnen och säger på knackig japanska: «Jag vill ge dig ett Chelsea också.»
Eftersom jag lärt mig av Kamen Rider att TV är ett enkelriktat medium, trodde jag inte för en sekund att tjejen verkligen ville dela sitt Chelsea med mig.
Jag växte upp sakta men säkert, antar jag. Haha.
På den tiden var Takeo Miki premiärminister.
I nyheterna på TV sa programledarna sånt som: «Premiärminister Miki deltog idag i den nationella guvernörskonferensen och lovade att stärka lokal självständighet. Han betonade behovet av ett system där lokala röster direkt formar nationell politik och föreslog nya åtgärder för regional utveckling, med fokus på ökade bidrag till lokala myndigheter och enklare administrativa processer.»
Även om jag talade flytande japanska då, gick såna här krångliga grejer helt över mitt huvud.
Som barn fattade jag vagt att «premiärminister Miki» var en viktig person, nån som styrde landet, men jag satte honom i samma fack som hjältar som Kamen Rider, Ultraman och Moonlight Mask (som fick en revival-våg 1972).
Och sen, ni kommer knappast att tro det, frågade jag min pappa: «Skulle du kunna bli premiärminister Miki om du ville?»
Jag hade alltså inte fattat att «Miki» var ett efternamn och trodde det var en del av titeln.
Så om min pappa hade tagit den rollen, hade vi fått den absurda titeln «premiärminister Miki Nakamura».
Jag tänkte inte på «Miki» som ett efternamn för det fanns en tjej i min ålder som hette Miki på tvätteriet nära min mammas föräldrars hus, och jag lekte med henne varje gång vi var där.
Om jag hade träffat nån som hette Miki Miki, hade jag kanske funderat på om «Miki» i «premiärminister Miki» var ett efternamn.
Men om jag hört namnet först, hade jag nog kopplat det till nåt som «muki-muki» (som betyder «muskulös») eller «baki-baki» (ljudet av trä som knäcks).
I grundskolan, när lärarinnan frågade: «Vilka sorters väder känner ni till?» svarade mina klasskompisar «soligt», «regnigt» eller «snöigt», men jag hojtade: «storm- och högvågsvarning!»
Och på en bildlektion där vi lärde oss skära papper med en hobbykniv (alldeles för farligt för dagens klassrum), var jag den enda som tryckte knivens baksida mot papperet och sa till lärarinnan: «Hur mycket jag än försöker, det går inte att skära!»
Jag var nog alltid lite udda.
Nästan ett halvt sekel har gått sen dess, och världen har förändrats rejält.
Individualitet och mångfald är nu allmänt accepterade, och även nån som jag kan försörja sig på språk, vilket jag verkligen är tacksam för.
©ondoku3.com
