日本語
僕は幼少期から現在に至るまで、東京が大好きです。
大阪も好きですが、やはりどう転んでも東京に軍配が上がります。
「大阪の人は温かいけど、東京の人は冷たい」という言説を時々耳にしますが、僕には全く当てはまらないような気がします。
全身から「東京大好き！」オーラが出ているので、僕が東京で道を尋ねたりすると、きっと皆が親切にしてくれるのでしょう。
さて、最近も一泊二日で東京に行ったのですが、今回は浅草に宿をとりました。
浅草寺や雷門といった観光名所には既に何度か足を運んだので、もう少しマイナーな、知る人ぞ知るお勧めスポットはないか、ホテルの従業員の人に訊いてみました。
そこで勧められたのが「かっぱ橋本通り」でした。
かっぱ橋本通りは、浅草の国際通りから上野方面へ約1.2kmにわたって伸びる商店街で、かつては「御成道」として高僧が浅草寺へ向かうために整備された由緒ある道です。
明治時代には馬車鉄道が走っていたこともあり、江戸から昭和にかけての下町の風情が今も残っています。
早速、かっぱ橋本通りを目指して歩き出したのですが、なんせ極度の方向音痴であるため、ホテルのスタッフの人に教えてもらった通りに進んでいるつもりでも、「自分が全く見当違いの方向に進んでいるのではないか？」という懸念を拭いきれません。
案の定、歩いても歩いても、目印として教えてもらったコンビニが視界に入らないので、諦めて、次の目的地である新宿に向かうため、東京メトロの田原町駅に向かって歩き出しました。
すると、不思議なことに、「かっぱ橋本通り」と書かれた看板が目に入りました。
「あの従業員さんの説明と全然違うぞ！」と思いましたが、結果オーライ！
地元グルメや専門店が並ぶ通りを散策し、昭和レトロな雰囲気を満喫しました。
通りにはたくさんの河童の像が置いてあって、まるで河童たちが住んでいるようでした。
きっと、頭頂部が薄くなった僕を仲間だと思って呼び寄せたのでしょう。
スカイツリーが一直線に見えるスポットもあって、写真好きの僕にはたまりませんでした。
©ondoku3.com
英語 (English)
From my childhood right up to now, I’ve always loved Tokyo.
I like Osaka as well, but no matter how you slice it, Tokyo comes out on top.
I sometimes hear people say that “Osaka folk are warm but Tokyoites are cold,” yet that doesn’t ring true for me at all.
I must give off a full-on “Tokyo mad about it” vibe, so whenever I ask for directions in the city, everyone ends up being helpful.
Recently I popped up to Tokyo again for an overnight stay, this time basing myself in Asakusa.
I’d already done the big sights like Sensoji Temple and Kaminarimon Gate a few times, so I asked the hotel staff if they knew any lesser-known spots worth a look.
They suggested Kappabashi Hondori.
Kappabashi Hondori is a shopping street that runs for about 1.2 km from Asakusa’s Kokusai-dori towards Ueno. It’s a historic route, originally called the “Onarimichi” and laid out for high-ranking priests on their way to Sensoji Temple.
Horse-drawn trams used to run along it in the Meiji era, and the old downtown feel from Edo through to Showa still lingers.
I set off straight away for Kappabashi Hondori, but being completely useless with directions, I couldn’t shake the nagging doubt that I was heading in entirely the wrong direction despite following the staff’s instructions.
No matter how far I walked, the convenience store they’d mentioned as a landmark was nowhere to be seen. I gave up and started walking towards Tawaramachi Station on the Tokyo Metro to get to my next stop, Shinjuku.
Then, oddly enough, a sign for “Kappabashi Hondori” appeared in front of me.
“That’s nothing like what the staff member said!” I thought, but it turned out fine in the end!
I wandered along the street lined with local eateries and specialist shops, soaking up the retro Showa atmosphere.
There were kappa statues all over the place, as if the creatures actually lived there.
They must have clocked my thinning hair and reckoned I was one of them, beckoning me over.
There was even a spot with a perfect straight-on view of the Tokyo Skytree — pure bliss for a keen photographer like me.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Seit meiner Kindheit bis heute liebe ich Tokyo über alles.
Ich mag auch Osaka, aber wie man’s auch dreht und wendet — Tokyo liegt vorn.
Manchmal hört man: „Osaka-Menschen sind herzlich, Tokioter kalt“, aber das trifft bei mir überhaupt nicht zu.
Ich strahle wohl eine richtige „Tokio-Verrücktheit“ aus, denn wenn ich in der Stadt nach dem Weg frage, helfen mir immer alle.
Kürzlich war ich wieder für eine Nacht in Tokio, diesmal mit Unterkunft in Asakusa.
Die großen Sehenswürdigkeiten wie Sensoji-Tempel und Kaminarimon-Tor hatte ich schon mehrmals besucht, deshalb fragte ich das Hotelpersonal nach weniger bekannten Orten, die sich lohnen.
Sie empfahlen mir Kappabashi Hondori.
Kappabashi Hondori ist eine Einkaufsstraße, die sich etwa 1,2 km von Asakusas Kokusai-dori Richtung Ueno zieht. Früher hieß sie „Onarimichi“ und wurde für hochrangige Priester angelegt, die zum Sensoji-Tempel wollten.
In der Meiji-Zeit fuhren hier Pferdebahnen, und das alte Innenstadt-Flair von Edo bis Showa ist noch spürbar.
Ich machte mich gleich auf zu Kappabashi Hondori, aber da ich ein absoluter Orientierungsmuffel bin, hatte ich trotz der Wegbeschreibung des Personals ständig das Gefühl, komplett falsch zu laufen.
Egal wie weit ich ging — der Convenience-Store, den sie als Orientierungspunkt genannt hatten, war nirgends zu sehen. Ich gab auf und steuerte die Tawaramachi-Station der Tokyo Metro an, um nach Shinjuku weiterzufahren.
Dann stand plötzlich ein Schild mit „Kappabashi Hondori“ vor mir.
„So hatte der Mitarbeiter das aber nicht beschrieben!“, dachte ich — aber am Ende klappte alles.
Ich schlenderte die Straße mit ihren lokalen Imbissen und Fachgeschäften entlang und sog die Retro-Showa-Atmosphäre auf.
Überall standen Kappa-Statuen, als lebten die Wesen wirklich dort.
Die müssen mein schütteres Haar gesehen und gedacht haben, ich gehöre dazu — und mich hergewunken haben.
Es gab sogar einen Punkt mit perfekt geradem Blick auf den Tokyo Skytree — für einen leidenschaftlichen Fotografen wie mich das reine Glück.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Depuis l’enfance jusqu’à aujourd’hui, j’ai toujours adoré Tokyo.
J’aime bien Osaka aussi, mais quoi qu’on dise, Tokyo reste en tête.
On entend parfois que « les gens d’Osaka sont chaleureux, ceux de Tokyo froids », mais moi, ça ne me parle pas du tout.
Je dois dégager une vraie vibe « Tokyo à fond », parce que dès que je demande mon chemin, tout le monde m’aide.
Récemment, j’ai refait un saut d’une nuit à Tokyo, cette fois basé à Asakusa.
J’avais déjà vu plusieurs fois les grands sites comme le temple Sensoji et la porte Kaminarimon, alors j’ai demandé au personnel de l’hôtel s’ils connaissaient des coins moins connus qui valent le coup.
Ils m’ont parlé de Kappabashi Hondori.
Kappabashi Hondori, c’est une rue commerçante qui fait environ 1,2 km depuis Kokusai-dori à Asakusa vers Ueno. C’est une ancienne voie, à l’origine appelée « Onarimichi », tracée pour les hauts dignitaires bouddhistes qui allaient au temple Sensoji.
À l’époque Meiji, des tramways à chevaux y passaient, et l’ambiance du vieux centre-ville, d’Edo à Showa, est toujours là.
Je me suis tout de suite mis en route pour Kappabashi Hondori, mais comme je suis nul en orientation, j’avais beau suivre les indications, je n’arrivais pas à me défaire du doute que j’allais complètement à l’opposé.
J’ai marché, marché, mais la supérette qu’ils m’avaient donné comme repère restait invisible. J’ai lâché l’affaire et j’ai filé vers la station Tawaramachi du métro pour rejoindre Shinjuku.
Et là, comme par hasard, un panneau « Kappabashi Hondori » s’est dressé devant moi.
« Ça colle pas du tout avec ce que m’a dit le gars ! », ai-je pensé, mais au final tout s’est bien goupillé.
Je me suis baladé dans la rue bordée de bouis-bouis et de boutiques spécialisées, en me gorgeant de l’ambiance rétro Showa.
Des statues de kappa partout, comme si les bestioles habitaient vraiment là.
Ils ont dû repérer mes cheveux qui se barrent et se dire que j’étais des leurs, en me faisant signe.
Il y avait même un spot avec une vue parfaitement alignée sur la Tokyo Skytree — le pied total pour un photographe passionné comme moi.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
Desde pequeño hasta hoy, siempre me ha encantado Tokio.
Osaka también me gusta, pero mires por donde mires, Tokio se lleva la palma.
A veces oigo que « los de Osaka son cálidos y los de Tokio fríos », pero a mí no me cuadra nada.
Seguro que desprendo una vibra de « tokiota hasta la médula », porque cada vez que pido indicaciones, todo el mundo me echa una mano.
Hace poco volví a Tokio para una noche, esta vez con base en Asakusa.
Ya había visto varias veces los sitios grandes como el templo Sensoji y la puerta Kaminarimon, así que le pregunté al personal del hotel si conocían algún rincón menos famoso que mereciera la pena.
Me recomendaron Kappabashi Hondori.
Kappabashi Hondori es una calle comercial que va unos 1,2 km desde Kokusai-dori en Asakusa hacia Ueno. Es una ruta histórica, antes conocida como « Onarimichi », hecha para los monjes de alto rango que iban al templo Sensoji.
En la era Meiji circulaban tranvías de caballos, y todavía queda ese aire de casco antiguo desde Edo hasta Showa.
Salí disparado hacia Kappabashi Hondori, pero como soy un desastre con las direcciones, aunque seguía las indicaciones, no me quitaba de la cabeza que iba en dirección totalmente contraria.
Por mucho que anduve, la tienda de conveniencia que me habían dicho como referencia no aparecía por ningún lado. Tiré la toalla y me puse a caminar hacia la estación Tawaramachi del metro para ir a Shinjuku.
Y de repente, un cartel de « Kappabashi Hondori » se plantó delante de mí.
« ¡Esto no tiene nada que ver con lo que me dijo el empleado! », pensé, pero al final todo salió bien.
Paseé por la calle llena de bares de barrio y tiendas especializadas, empapándome del rollo retro de la era Showa.
Había estatuas de kappa por todas partes, como si los bichos vivieran de verdad allí.
Seguro que vieron mi pelo cada vez más ralo y pensaron que era uno de los suyos, haciéndome señas.
Hasta había un punto con vista perfecta al Tokyo Skytree — una gozada para un fotógrafo entregado como yo.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Da bambino fino a oggi, ho sempre amato Tokyo.
Mi piace anche Osaka, ma comunque la giri, Tokyo vince sempre.
Qualche volta sento dire che « quelli di Osaka sono calorosi, i tokyoti freddi », ma a me non sembra proprio.
Devo emanare una vibrazione da « tokyota pazzo per la città », perché ogni volta che chiedo indicazioni, tutti mi aiutano.
Di recente sono tornato a Tokyo per una notte, stavolta con base ad Asakusa.
Avevo già visto più volte i posti grossi come il tempio Sensoji e il portale Kaminarimon, così ho chiesto al personale dell’hotel se conoscevano angoli meno noti che valesse la pena visitare.
Mi hanno indicato Kappabashi Hondori.
Kappabashi Hondori è una via commerciale che si snoda per circa 1,2 km da Kokusai-dori ad Asakusa verso Ueno. È un percorso storico, un tempo chiamato « Onarimichi », creato per i monaci di alto rango diretti al tempio Sensoji.
Nell’era Meiji ci passavano i tram a cavalli, e l’atmosfera del centro storico da Edo a Showa è ancora viva.
Mi sono diretto subito verso Kappabashi Hondori, ma dato che sono un disastro con le direzioni, pur seguendo le istruzioni, non riuscivo a togliermi il dubbio di andare nella direzione sbagliata.
Ho camminato un sacco, ma il minimarket che mi avevano indicato come riferimento non si vedeva da nessuna parte. Ho mollato e mi sono avviato verso la stazione Tawaramachi della metro per raggiungere Shinjuku.
Poi, come per magia, mi è comparso davanti un cartello con « Kappabashi Hondori ».
« Non c’entra niente con quello che mi ha detto il tizio! », ho pensato, ma alla fine è andato tutto liscio.
Ho gironzolato per la via piena di localini e negozi specializzati, assorbendo l’atmosfera retrò Showa.
C’erano statue di kappa ovunque, come se ci vivessero davvero.
Devono aver notato i miei capelli che si diradano e pensato che fossi uno di loro, invitandomi ad avvicinarmi.
C’era persino un punto con vista perfetta sulla Tokyo Skytree — una goduria per un fotoamatore incallito come me.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Desde criança até hoje, sempre curti demais Tóquio.
Gosto de Osaka também, mas não importa o ângulo, Tóquio leva a melhor.
Às vezes escuto que « o povo de Osaka é caloroso, o de Tóquio é frio », mas comigo isso não cola.
Devo passar uma energia de « tokiota doente por aqui », porque toda vez que peço informação, o pessoal me ajuda.
Faz pouco tempo, voltei pra Tóquio pra dormir uma noite, dessa vez ficando em Asakusa.
Já tinha ido várias vezes nos points famosos como o templo Sensoji e o portão Kaminarimon, aí perguntei pros funcionários do hotel se conheciam algum lugar menos badalado que valesse a visita.
Eles indicaram Kappabashi Hondori.
Kappabashi Hondori é uma rua comercial que tem uns 1,2 km a partir da Kokusai-dori em Asakusa rumo a Ueno. É uma rota histórica, antigamente chamada « Onarimichi », feita pros monges graúdos que iam pro templo Sensoji.
Na era Meiji, passavam bondes puxados a cavalo, e o clima do centro antigo de Edo até Showa ainda está lá.
Saí na hora pra Kappabashi Hondori, mas como sou um zero à esquerda com direção, mesmo seguindo o que falaram, ficava com a pulga atrás da orelha achando que estava indo pro lado errado.
Andei pra caramba, mas a loja de conveniência que era pra ser referência não aparecia de jeito nenhum. Desisti e fui andando pra estação Tawaramachi do metrô pra pegar Shinjuku.
Aí, do nada, uma placa de « Kappabashi Hondori » surgiu na minha frente.
« Isso não bate com o que o cara falou! », pensei, mas no fim deu tudo certo.
Fui andando pela rua cheia de botecos e lojas especializadas, curtindo o clima retrô da era Showa.
Tinha estátuas de kappa pra todo lado, parecia que os bichos moravam ali mesmo.
Devem ter sacado meu cabelo rareando e acharam que eu era da turma, me chamando pra perto.
Tinha até um ponto com vista reta pra Tokyo Skytree — felicidade pura pra um fotógrafo viciado como eu.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
С детства и по сей день я обожаю Токио.
Мне тоже нравится Осака, но как ни крути — Токио впереди.
Иногда слышишь: «Осакцы тёплые, токийцы холодные», но у меня это совсем не так.
Я, наверное, излучаю полную «токийскую заряженность», поэтому, когда спрашиваю дорогу, все всегда помогают.
Недавно снова заехал в Токио на ночь, на этот раз остановился в Асакусе.
Крупные достопримечательности вроде храма Сэнсо-дзи и ворот Каминаримон я уже обошёл несколько раз, поэтому спросил у персонала отеля, знают ли они какие-то менее раскрученные места, которые стоит глянуть.
Они посоветовали Каппабаси-хондори.
Каппабаси-хондори — это торговая улица длиной около 1,2 км от Кокусай-дори в Асакусе к Уэно. Исторический путь, раньше назывался «Онаримити», проложен для высокопоставленных монахов к храму Сэнсо-дзи.
В эпоху Мэйдзи тут ходили конки, и атмосфера старого центра от Эдо до Сёва до сих пор жива.
Я сразу рванул на Каппабаси-хондори, но я полный ноль в ориентировании, поэтому, хоть и шёл по инструкциям, всё равно грызло сомнение, что иду не туда.
Шёл-шёл — магазина, который назвали ориентиром, как ни в одном глазу. Плюнул и пошёл к станции Тавараматё метро, чтобы доехать до Синдзюку.
И тут — бац! — передо мной вывеска «Каппабаси-хондори».
«Это ж совсем не то, что сказал сотрудник!», подумал я, но в итоге всё обошлось.
Я прогулялся по улице с местными забегаловками и спецмагазинами, впитывая ретро-атмосферу Сёва.
Статуи каппа везде, будто они тут и живут.
Наверное, заметили мою лысину и решили, что я свой, поманили.
Был даже ракурс с идеально прямым видом на Tokyo Skytree — кайф для такого фотолюбителя, как я.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Van kinds af aan tot nu toe ben ik gek op Tokio.
Osaka vind ik ook leuk, maar hoe je het ook wendt of keert, Tokio wint.
Soms hoor je dat « mensen uit Osaka warm zijn, Tokioters koud », maar bij mij klopt dat totaal niet.
Ik straal waarschijnlijk een enorme « Tokio-verslaving » uit, want als ik de weg vraag, helpt iedereen.
Onlangs ging ik weer een nachtje naar Tokio, ditmaal met Asakusa als uitvalsbasis.
De grote trekpleisters zoals de Sensoji-tempel en de Kaminarimon-poort had ik al een paar keer gezien, dus ik vroeg het hotelpersoneel naar minder bekende plekjes die de moeite waard zijn.
Ze tipten Kappabashi Hondori.
Kappabashi Hondori is een winkelstraat van zo’n 1,2 km van Kokusai-dori in Asakusa naar Ueno. Het is een historische route, vroeger « Onarimichi » geheten, aangelegd voor hooggeplaatste priesters op weg naar de Sensoji-tempel.
In het Meiji-tijdperk reden er paardentrams, en de oude binnenstadssfeer van Edo tot Showa hangt er nog.
Ik ging meteen op pad naar Kappabashi Hondori, maar omdat ik een ramp ben met richtingsgevoel, bleef ik twijfelen of ik, ondanks de aanwijzingen, niet volledig de verkeerde kant op liep.
Hoe ver ik ook liep, de supermarkt die als oriëntatiepunt was genoemd, was nergens te bekennen. Ik gaf het op en liep naar station Tawaramachi van de Tokyo Metro om naar Shinjuku te gaan.
Toen dook er ineens een bordje « Kappabashi Hondori » voor mijn neus op.
« Dat lijkt in de verste verte niet op wat die medewerker zei! », dacht ik, maar uiteindelijk kwam het goed.
Ik slenterde door de straat met lokale eettentjes en speciaalzaken en zoog de retro Showa-sfeer op.
Overal stonden kappa-beelden, alsof de wezentjes er echt woonden.
Ze moeten mijn dunner wordende haar hebben gespot en gedacht dat ik er een van hen was, en me hebben gewenkt.
Er was zelfs een plek met een perfect recht uitzicht op de Tokyo Skytree — puur genot voor een fervent fotograaf als ik.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Från barndomen ända fram till idag har jag alltid älskat Tokyo.
Jag gillar Osaka också, men hur man än vrider och vänder på det kommer Tokyo först.
Ibland hör man att « folk i Osaka är varma, Tokyobor kalla », men det stämmer inte på mig.
Jag utstrålar nog en rejäl « Tokyo-nörd »-vibb, för varje gång jag frågar efter vägen är alla hjälpsamma.
Nyligen åkte jag till Tokyo igen för en övernattning, den här gången med Asakusa som bas.
Jag hade redan kollat in de stora sevärdheterna som Sensoji-templet och Kaminarimon-porten några gånger, så jag frågade hotellpersonalen om de kände till några mindre kända ställen som var värda ett besök.
De tipsade om Kappabashi Hondori.
Kappabashi Hondori är en shoppinggata som sträcker sig cirka 1,2 km från Asakusas Kokusai-dori mot Ueno. Det är en historisk väg, ursprungligen kallad « Onarimichi », anlagd för högt uppsatta präster på väg till Sensoji-templet.
Under Meiji-eran gick hästdragna spårvagnar här, och den gamla stadskänslan från Edo till Showa lever kvar.
Jag gav mig iväg direkt till Kappabashi Hondori, men eftersom jag är helt värdelös på att hitta rätt kunde jag inte skaka av mig misstanken att jag, trots personalens instruktioner, var på väg åt helt fel håll.
Hur långt jag än gick syntes inte närbutiken de nämnt som landmärke till. Jag gav upp och började gå mot Tawaramachi station på Tokyo Metro för att ta mig till Shinjuku.
Sen dök plötsligt en skylt med « Kappabashi Hondori » upp framför mig.
« Det där stämmer inte alls med vad personalen sa! », tänkte jag, men det löste sig ändå.
Jag flanerade längs gatan med lokala matställen och specialbutiker och sög in den retroaktiga Showa-stämningen.
Det stod kappa-statyer överallt, som om varelserna verkligen bodde där.
De måste ha sett mitt tunnare hår och trott att jag var en av dem, och vinkat in mig.
Det fanns till och med en plats med perfekt rak sikt mot Tokyo Skytree — ren lycka för en ivrig fotograf som jag.
©ondoku3.com
