日本語
僕は1975年4月に、埼玉県和光市にある広沢小学校に入学しました。
僕が幼稚園に通っていた頃にこの小学校の校舎の建設工事が始まり、僕は竣工と同時に入学、つまり一期生でした。
テレビからは「ピカピカの一年生」というキャッチフレーズのランドセルのコマーシャルが流れていましたが、僕は特に何の感慨も湧きませんでした。
そもそも僕は幼稚園と学校との違いが理解できておらず、両親に「学校は勉強するところだよ。」と教えてもらったものの、何のことだかさっぱり分かりませんでした。
ただ、バス通園だった幼稚園に比べて、当時住んでいた自宅からわずか徒歩5分の距離にあるこの小学校はアクセス抜群なのが、子供心に嬉しかったのを覚えています。
校内に入ると予め電話で約束していた通り、教頭先生が僕を案内してくれました。
校舎は竣工以来一度も改装されておらず、僕がそこで過ごした頃の思い出が脳裏に甦ってきました。
持参した当時の通知表を教頭先生に見せたところ、先生はとても珍しがって、表紙のコピーをとらせてほしいと言われました。もちろん僕は快諾しました。
職員室では、他の先生方も、この小学校の開校当時の通知表のデザインを興味深く眺めていました。
僕のクラスの担任だった木暮先生はとうの昔に退職されたそうですが、教頭先生に彼女の電話番号を教えてもらい、電話をかけてみました。
40年ぶりの再会は叶いませんでしたが、受話器越しに懐かしい先生の声を聞けて嬉しかったです。
©ondoku3.com
英語 (English)
I started at Hirosawa Primary School in Wako, Saitama Prefecture, in April 1975.
The school building’s construction began while I was at kindergarten, and I joined as part of its very first intake when it was completed.
There was a telly advert for school bags with the catchphrase “Shiny First Year,” but it didn’t really stir any feelings in me.
To be honest, I didn’t even grasp the difference between kindergarten and school. My parents told me, “School is where you study,” but I hadn’t a clue what they meant.
Still, compared to the kindergarten where we went by bus, this primary school was just a five-minute walk from our house, which I remember being chuffed about as a kid.
When I visited the school, the deputy head teacher gave me a tour, as we’d arranged over the phone.
The building hadn’t been renovated since it was built, and memories of my time there came flooding back.
When I showed the deputy head my old report card, she was really intrigued and asked if she could copy the cover. I was happy to let her.
In the staff room, other teachers were also fascinated by the design of the report card from the school’s opening year.
Ms Kogure, my class teacher back then, had long since retired, but the deputy head gave me her phone number, so I gave her a call.
I couldn’t meet her in person after 40 years, but hearing her familiar voice over the phone was a real joy.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Ich begann im April 1975 an der Hirosawa-Grundschule in Wako, Präfektur Saitama.
Der Bau des Schulgebäudes startete, als ich noch im Kindergarten war, und ich gehörte zu den ersten Schülern, die nach der Fertigstellung eingeschult wurden.
Es gab eine Fernsehwerbung für Schultaschen mit dem Slogan „Glänzendes erstes Jahr“, aber sie hat mich nicht wirklich berührt.
Ehrlich gesagt verstand ich nicht einmal den Unterschied zwischen Kindergarten und Schule. Meine Eltern sagten: „In der Schule lernst du“, aber ich hatte keine Ahnung, was das bedeutete.
Im Vergleich zum Kindergarten, zu dem wir mit dem Bus fuhren, war die Grundschule nur fünf Minuten zu Fuß von unserem Haus entfernt, worüber ich mich als Kind sehr freute.
Bei meinem Besuch führte mich die stellvertretende Schulleiterin durch das Gebäude, wie wir es telefonisch vereinbart hatten.
Das Gebäude war seit seiner Errichtung nicht renoviert worden, und die Erinnerungen an meine Zeit dort kamen wieder hoch.
Als ich der stellvertretenden Schulleiterin mein altes Zeugnis zeigte, war sie sehr interessiert und fragte, ob sie das Deckblatt kopieren dürfe. Das erlaubte ich ihr gerne.
Im Lehrerzimmer waren auch andere Lehrer vom Design des Zeugnisses aus dem Eröffnungsjahr der Schule begeistert.
Frau Kogure, meine damalige Klassenlehrerin, war schon lange im Ruhestand, aber die stellvertretende Schulleiterin gab mir ihre Telefonnummer, und so rief ich sie an.
Nach 40 Jahren konnte ich sie nicht persönlich treffen, aber ihre vertraute Stimme am Telefon zu hören, war eine echte Freude.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
J’ai commencé à l’école primaire Hirosawa à Wako, dans la préfecture de Saitama, en avril 1975.
La construction du bâtiment a débuté quand j’étais à l’école maternelle, et j’ai intégré la toute première promotion une fois l’école terminée.
Il y avait une publicité télévisée pour des cartables avec le slogan « Première année brillante », mais ça ne m’a pas vraiment touché.
Pour être honnête, je ne comprenais même pas la différence entre l’école maternelle et l’école. Mes parents me disaient : « À l’école, on étudie », mais je n’avais aucune idée de ce que ça voulait dire.
Cela dit, comparée à l’école maternelle où nous allions en bus, cette école primaire était à seulement cinq minutes à pied de chez nous, ce qui me rendait heureux quand j’étais petit.
Lors de ma visite, la directrice adjointe m’a fait visiter l’école, comme convenu par téléphone.
Le bâtiment n’avait pas été rénové depuis sa construction, et les souvenirs de cette époque me sont revenus en mémoire.
Quand j’ai montré mon ancien bulletin à la directrice adjointe, elle l’a trouvé très intéressant et m’a demandé si elle pouvait en copier la couverture. J’ai accepté avec plaisir.
Dans la salle des professeurs, d’autres enseignants étaient aussi captivés par le design du bulletin de l’année d’ouverture de l’école.
Mme Kogure, mon ancienne professeure, était retraitée depuis longtemps, mais la directrice adjointe m’a donné son numéro de téléphone, et je l’ai appelée.
Je n’ai pas pu la rencontrer en personne après 40 ans, mais entendre sa voix familière au téléphone m’a vraiment fait plaisir.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
Empecé en la Escuela Primaria Hirosawa en Wako, prefectura de Saitama, en abril de 1975.
La construcción del edificio comenzó cuando estaba en el parvulario, y me uní al primer grupo de alumnos cuando se terminó.
Había un anuncio en televisión de mochilas escolares con el eslogan «Primer año brillante», pero no me emocionó mucho.
Para ser honesto, ni siquiera entendía la diferencia entre el parvulario y la escuela. Mis padres me decían: «La escuela es donde estudias», pero no tenía ni idea de qué querían decir.
Aun así, en comparación con el parvulario, al que íbamos en autobús, esta escuela primaria estaba a solo cinco minutos a pie de casa, algo que me alegraba mucho de niño.
Cuando visité la escuela, la subdirectora me hizo un recorrido, tal como habíamos acordado por teléfono.
El edificio no se había renovado desde su construcción, y los recuerdos de mi tiempo allí volvieron de golpe.
Cuando le mostré mi antiguo boletín de notas a la subdirectora, le pareció muy interesante y me preguntó si podía copiar la portada. Lo permití con gusto.
En la sala de profesores, otros docentes también quedaron impresionados por el diseño del boletín del primer año de la escuela.
La señora Kogure, mi profesora de entonces, se había jubilado hacía tiempo, pero la subdirectora me dio su número de teléfono, así que la llamé.
No pude verla en persona después de 40 años, pero escuchar su voz familiar por teléfono fue una verdadera alegría.
©ondoku3.com
中国語（中文）
我于1975年4月进入埼玉县和光市的广泽小学就读。
校舍在我上幼儿园时开始建造，建成后我成为了第一批入学的学生。
电视上有个书包广告，标语是“闪亮的一年级”，但这对我没什么触动。
老实说，我甚至不清楚幼儿园和学校有什么不同。父母告诉我：“学校是学习的地方”，但我完全不明白他们的意思。
不过，相比需要坐校车去的幼儿园，这所小学离我家只有五分钟步行距离，我记得小时候对此感到很开心。
我去参观学校时，副校长按照电话里的约定带我四处看了看。
校舍自建成以来从未翻修过，我在那里的回忆一下子涌上心头。
当我给副校长看我的旧成绩单时，她很感兴趣，问能不能复印封面。 我欣然同意了。
在教师办公室，其他老师也对学校开办第一年的成绩单设计很着迷。
我当年的班主任木暮老师早已退休，但副校长给了我她的电话号码，于是我给她打了电话。
40年后我没能亲自见到她，但听到电话里她熟悉的声音，真让我感到高兴。
©ondoku3.com
韓国語（한국어）
저는 1975년 4월 사이타마현 와코시에 있는 히로사와 초등학교에 입학했어요.
학교 건물은 제가 유치원에 다닐 때 지어지기 시작했고, 완공 후 첫 번째 입학생으로 들어갔어요.
‘빛나는 1학년’ 이라는 문구가 붙은 책가방 TV 광고가 있었지만, 그건 제게 별 감흥을 주지 않았어요.
솔직히 말해서 유치원과 학교의 차이도 잘 몰랐어요. 부모님께서 “학교는 공부하는 곳이야”라고 하셨지만, 그게 무슨 뜻인지 전혀 이해하지 못했어요.
그래도 버스를 타고 다니던 유치원과 달리 이 초등학교는 집에서 걸어서 5분 거리였고, 어린 시절 그 점이 정말 기뻤던 기억이 나요.
학교를 방문했을 때, 전화로 미리 약속한 대로 부교장 선생님이 저를 안내해 주셨어요.
건물은 지어진 이후로 전혀 리모델링되지 않아서 그곳에서의 추억이 생생히 떠올랐어요.
부교장 선생님께 제 옛 성적표를 보여드렸더니 매우 흥미로워하시며 표지를 복사해도 되겠냐고 물으셨어요. 저는 기꺼이 허락했어요.
교무실에서 다른 선생님들도 학교 개교 첫해의 성적표 디자인에 푹 빠져 있었어요.
당시 제 담임이셨던 고구레 선생님은 오래전에 은퇴하셨지만, 부교장 선생님이 전화번호를 주셔서 연락했어요.
40년 만에 직접 뵙지는 못했지만, 전화로 들은 익숙한 목소리가 정말 반가웠어요.
©ondoku3.com
ノルウェー語 (Norsk)
Jeg begynte på Hirosawa barneskole i Wako, Saitama prefektur, i april 1975.
Skolebygningen ble påbegynt mens jeg gikk i barnehagen, og jeg var med i det første kullet da den var ferdig.
Det var en reklame på TV for skolesekker med slagordet «Skinnende førsteklasse», men den vekket ingen spesielle følelser i meg.
For å være ærlig, skjønte jeg ikke engang forskjellen mellom barnehage og skole. Foreldrene mine sa: «Skolen er der du lærer», men jeg hadde ikke peiling på hva de mente.
Likevel, sammenlignet med barnehagen, der vi tok buss, var denne barneskolen bare fem minutters gange fra huset vårt, noe jeg husker jeg var glad for som barn.
Da jeg besøkte skolen, ga assisterende rektor meg en omvisning, som vi hadde avtalt over telefonen.
Bygningen var ikke pusset opp siden den ble bygget, og minnene fra tiden der kom strømmende tilbake.
Da jeg viste assisterende rektor det gamle karakterkortet mitt, syntes hun det var svært interessant og spurte om hun kunne kopiere forsiden. Jeg lot henne gjerne gjøre det.
På personalrommet var også andre lærere imponert over utformingen av karakterkortet fra skolens åpningsår.
Fru Kogure, min klasselærer den gang, hadde gått av med pensjon for lenge siden, men assisterende rektor ga meg telefonnummeret hennes, så jeg ringte henne.
Jeg kunne ikke møte henne personlig etter 40 år, men å høre den kjente stemmen hennes over telefonen var en ekte glede.
©ondoku3.com
デンマーク語 (Dansk)
Jeg startede på Hirosawa folkeskole i Wako, Saitama prefektur, i april 1975.
Skolebygningen begyndte at blive bygget, mens jeg gik i børnehave, og jeg var en del af det allerførste hold, da den var færdig.
Der var en tv-reklame for skoletasker med sloganet »Skinnende første år«, men den vækkede ikke rigtig nogen følelser i mig.
Helt ærligt forstod jeg ikke engang forskellen mellem børnehave og skole. Mine forældre sagde: »Skolen er der, hvor du lærer«, men jeg anede ikke, hvad de mente.
Men sammenlignet med børnehaven, hvor vi tog bussen, lå denne folkeskole kun fem minutters gang fra vores hus, og det husker jeg, at jeg var glad for som barn.
Da jeg besøgte skolen, gav viceskolelederen mig en rundvisning, som vi havde aftalt over telefonen.
Bygningen var ikke blevet renoveret siden opførelsen, og minderne fra min tid der væltede ind over mig.
Da jeg viste viceskolelederen mit gamle karakterblad, fandt hun det meget interessant og spurgte, om hun måtte kopiere forsiden. Jeg gav hende gerne lov.
På lærerværelset var andre lærere også imponerede over designet af karakterbogen fra skolens åbningsår.
Fru Kogure, min klasselærer dengang, var gået på pension for længst, men viceskolelederen gav mig hendes telefonnummer, så jeg ringede til hende.
Jeg kunne ikke møde hende personligt efter 40 år, men det var en ægte glæde at høre hendes velkendte stemme over telefonen.
©ondoku3.com
フィンランド語 (Suomi)
Aloitin Hirosawan ala-asteella Wakossa, Saitaman prefektuurissa, huhtikuussa 1975.
Koulurakennuksen rakentaminen alkoi, kun olin vielä päiväkodissa, ja olin mukana ensimmäisten oppilaiden joukossa, kun se valmistui.
Televisiossa pyöri koulureppumainos, jossa oli iskulause ”Kiiltävä ensimmäinen vuosi”, mutta se ei juuri herättänyt minussa tunteita.
Rehellisesti sanottuna en edes ymmärtänyt, mikä ero oli päiväkodin ja koulun välillä. Vanhempani sanoivat: ”Koulu on paikka, jossa opiskelet”, mutta en tajunnut, mitä he tarkoittivat.
Verrattuna päiväkotiin, jonne menimme bussilla, tämä ala-aste oli vain viiden minuutin kävelymatkan päässä kotoamme, ja muistan olleeni siitä innoissani lapsena.
Kun kävin koululla, apulaisrehtori näytti minulle paikkoja, kuten olimme sopineet puhelimessa.
Rakennusta ei ollut remontoitu sen rakentamisen jälkeen, ja muistot ajastani siellä tulvivat mieleen.
Kun näytin vanhan todistukseni apulaisrehtorille, hän oli todella kiinnostunut ja kysyi, saisiko hän kopioida kannen. Annoin luvan mielelläni.
Opettajainhuoneessa myös muut opettajat olivat vaikuttuneita koulun avajaisvuoden todistuksen ulkoasusta.
Neiti Kogure, silloinen luokanopettajani, oli jäänyt eläkkeelle jo kauan sitten, mutta apulaisrehtori antoi minulle hänen puhelinnumeronsa, joten soitin hänelle.
En voinut tavata häntä kasvokkain 40 vuoden jälkeen, mutta hänen tutun äänensä kuuleminen puhelimessa oli aitoa iloa.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Ho iniziato a frequentare la scuola elementare Hirosawa a Wako, nella prefettura di Saitama, nell’aprile 1975.
La costruzione dell’edificio scolastico è cominciata quando ero all’asilo, e sono stato tra i primi alunni quando è stata completata.
C’era una pubblicità in televisione per zaini scolastici con lo slogan “Primo anno brillante”, ma non mi ha suscitato nessuna emozione.
A dire il vero, non capivo nemmeno la differenza tra asilo e scuola. I miei genitori mi dicevano: “A scuola si studia”, ma non avevo idea di cosa intendessero.
Comunque, rispetto all’asilo, dove andavamo in autobus, questa scuola elementare era a soli cinque minuti a piedi da casa nostra, e ricordo che da bambino ne ero felice.
Quando ho visitato la scuola, la vicepreside mi ha accompagnato in un giro, come avevamo concordato per telefono.
L’edificio non era stato rinnovato dalla sua costruzione, e i ricordi di quel periodo sono tornati vividi.
Quando ho mostrato alla vicepreside la mia vecchia pagella, l’ha trovata molto interessante e mi ha chiesto se poteva copiarne la copertina. Ho acconsentito volentieri.
Nella sala insegnanti, anche altri docenti sono rimasti colpiti dal design della pagella dell’anno di apertura della scuola.
La signora Kogure, la mia insegnante di allora, era in pensione da tempo, ma la vicepreside mi ha dato il suo numero di telefono, così l’ho chiamata.
Non ho potuto incontrarla di persona dopo 40 anni, ma sentire la sua voce familiare al telefono è stato davvero un piacere.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Comecei a estudar na Escola Primária Hirosawa, em Wako, província de Saitama, em abril de 1975.
A construção do prédio da escola começou quando eu estava no jardim de infância, e eu fiz parte do primeiro grupo de alunos quando ficou pronto.
Tinha um comercial na TV de mochilas escolares com o slogan “Primeiro Ano Brilhante”, mas isso não me despertou nenhum sentimento especial.
Para ser honesto, eu nem entendia a diferença entre o jardim de infância e a escola. Meus pais me diziam: “A escola é onde você estuda”, mas eu não fazia ideia do que isso significava.
Mesmo assim, comparada ao jardim de infância, aonde íamos de ônibus, essa escola primária ficava a apenas cinco minutos a pé de casa, o que me deixava bem feliz quando criança.
Quando visitei a escola, a vice-diretora me levou para um passeio pelo prédio, como combinamos por telefone.
O edifício não tinha sido reformado desde a construção, e as memórias do meu tempo lá voltaram com tudo.
Quando mostrei meu antigo boletim à vice-diretora, ela achou muito interessante e perguntou se podia tirar uma cópia da capa. Eu deixei, claro, com prazer.
Na sala dos professores, outros docentes também ficaram impressionados com o design do boletim do ano de inauguração da escola.
A dona Kogure, minha professora da época, já estava aposentada há muito tempo, mas a vice-diretora me deu o número de telefone dela, então liguei.
Não consegui encontrá-la pessoalmente depois de 40 anos, mas ouvir a voz familiar dela pelo telefone foi uma alegria de verdade.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Я начал учиться в начальной школе Хиросава в Вако, префектура Сайтама, в апреле 1975 года.
Здание школы начали строить, когда я ходил в детский сад, и я был в числе первых учеников, когда её достроили.
По телевизору показывали рекламу школьных рюкзаков со слоганом «Блестящий первый год», но она меня особо не тронула.
Честно говоря, я даже не понимал разницы между детским садом и школой. Родители говорили: «Школа — это место, где ты учишься», но я не имел понятия, что это значит.
Всё же, по сравнению с детским садом, куда мы ездили на автобусе, эта начальная школа была всего в пяти минутах ходьбы от дома, чему я, помню, очень радовался в детстве.
Когда я посетил школу, заместитель директора провела мне экскурсию, как мы договорились по телефону.
Здание не ремонтировали с момента постройки, и воспоминания о тех временах нахлынули на меня.
Когда я показал заместителю директора свой старый табель, она очень заинтересовалась и спросила, можно ли скопировать обложку. Я с радостью согласился.
В учительской другие преподаватели тоже были впечатлены дизайном табеля из первого года работы школы.
Госпожа Когуре, моя классная руководительница того времени, давно вышла на пенсию, но заместитель директора дала мне её номер телефона, и я ей позвонил.
Встретиться лично после 40 лет не удалось, но услышать её знакомый голос по телефону было настоящей радостью.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Ik begon in april 1975 op de Hirosawa-basisschool in Wako, prefectuur Saitama.
De bouw van het schoolgebouw begon toen ik nog op de kleuterschool zat, en ik was een van de eerste leerlingen toen de school klaar was.
Er was een tv-reclame voor schooltassen met de slogan “Stralend eerste jaar”, maar die raakte me niet echt.
Eerlijk gezegd snapte ik niet eens het verschil tussen de kleuterschool en de basisschool. Mijn ouders zeiden: “Op school ga je leren”, maar ik had geen flauw idee wat ze bedoelden.
Toch was deze basisschool, vergeleken met de kleuterschool waar we met de bus naartoe gingen, maar vijf minuten lopen van ons huis, en ik weet nog dat ik daar als kind blij mee was.
Toen ik de school bezocht, gaf de adjunct-directeur me een rondleiding, zoals we telefonisch hadden afgesproken.
Het gebouw was sinds de bouw niet gerenoveerd, en de herinneringen aan mijn tijd daar kwamen weer boven.
Toen ik mijn oude rapport aan de adjunct-directeur liet zien, vond zij het erg interessant en vroeg of zij de omslag mocht kopiëren. Dat vond ik prima.
In de lerarenkamer waren andere leraren ook onder de indruk van het ontwerp van het rapport uit het openingsjaar van de school.
Mevrouw Kogure, mijn klassenlerares van toen, was al lang met pensioen, maar de adjunct-directeur gaf me haar telefoonnummer, dus ik belde haar.
Na 40 jaar kon ik haar niet persoonlijk ontmoeten, maar haar vertrouwde stem aan de telefoon horen was echt een plezier.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Jag började på Hirosawa grundskola i Wako, Saitama prefektur, i april 1975.
Byggandet av skolbyggnaden startade när jag gick på förskolan, och jag var en av de första eleverna när den var klar.
Det fanns en tv-reklam för skolväskor med slagordet ”Glänsande första år”, men den väckte inga särskilda känslor hos mig.
Ärligt talat förstod jag inte ens skillnaden mellan förskola och skola. Mina föräldrar sa: ”I skolan lär man sig”, men jag hade ingen aning om vad de menade.
Jämfört med förskolan, dit vi åkte med buss, låg denna grundskola bara fem minuters promenad från vårt hus, vilket jag minns att jag var glad över som barn.
När jag besökte skolan gav biträdande rektorn mig en rundtur, som vi hade kommit överens om per telefon.
Byggnaden hade inte renoverats sedan den byggdes, och minnena från min tid där kom tillbaka.
När jag visade mitt gamla betygskort för biträdande rektorn blev hon väldigt intresserad och frågade om hon fick kopiera omslaget. Jag lät henne gärna göra det.
I personalrummet var andra lärare också imponerade av designen på betygskortet från skolans första år.
Fru Kogure, min klasslärare på den tiden, hade gått i pension för länge sedan, men biträdande rektorn gav mig hennes telefonnummer, så jag ringde henne.
Jag kunde inte träffas personligen efter 40 år, men att höra hennes välbekanta röst i telefonen var en riktig glädje.
©ondoku3.com
ポーランド語 (Polski)
Rozpocząłem naukę w szkole podstawowej Hirosawa w Wako, w prefekturze Saitama, w kwietniu 1975 roku.
Budowa gmachu szkoły zaczęła się, gdy chodziłem do przedszkola, a ja dołączyłem do pierwszej grupy uczniów po jej ukończeniu.
W telewizji była reklama tornistrów z hasłem „Błyszczący pierwszy rok”, ale nie wzbudziła we mnie żadnych emocji.
Szczerze mówiąc, nie rozumiałem nawet różnicy między przedszkolem a szkołą. Rodzice mówili mi: „Szkoła to miejsce, gdzie się uczysz”, ale nie miałem pojęcia, o co im chodzi.
Mimo to, w porównaniu z przedszkolem, do którego jeździliśmy autobusem, ta szkoła podstawowa była tylko pięć minut spacerem od naszego domu, co pamiętam, że bardzo mnie cieszyło jako dziecko.
Kiedy odwiedziłem szkołę, wicedyrektorka oprowadziła mnie po budynku, zgodnie z naszą telefoniczną umową.
Budynek nie był remontowany od czasu budowy, a wspomnienia z tamtego okresu wróciły do mnie jak żywe.
Kiedy pokazałem wicedyrektorce moje stare świadectwo, bardzo ją to zainteresowało i zapytała, czy może skopiować okładkę. Chętnie się zgodziłem.
W pokoju nauczycielskim inni nauczyciele też byli pod wrażeniem projektu świadectwa z roku otwarcia szkoły.
Pani Kogure, moja ówczesna wychowawczyni, dawno przeszła na emeryturę, ale wicedyrektorka dała mi jej numer telefonu, więc do niej zadzwoniłem.
Nie mogłem się z nią spotkać osobiście po 40 latach, ale usłyszenie jej znajomego głosu przez telefon było prawdziwą radością.
©ondoku3.com
チェコ語 (Čeština)
V dubnu 1975 jsem nastoupil na základní školu Hirosawa ve městě Wako v prefektuře Saitama.
Budova školy se začala stavět, když jsem chodil do školky, a já jsem se připojil k prvnímu ročníku, když byla dokončena.
V televizi běžela reklama na školní tašky s heslem „Zářivý první ročník“, ale ve mně to žádné emoce nevyvolalo.
Upřímně řečeno, ani jsem nechápal rozdíl mezi školkou a školou. Rodiče mi říkali: „Škola je místo, kde se učíš,“ ale neměl jsem tušení, co tím myslí.
Přesto, ve srovnání se školkou, kam jsme jezdili autobusem, byla tato základní škola jen pět minut chůze od našeho domu, a pamatuji si, že mě to jako dítě těšilo.
Když jsem školu navštívil, zástupkyně ředitele mě provedla, jak jsme se domluvili po telefonu.
Budova nebyla od svého postavení renovována, a vzpomínky na moje tehdejší časy se mi vrátily.
Když jsem zástupkyni ředitele ukázal své staré vysvědčení, velmi ji to zaujalo a zeptala se, jestli si může zkopírovat obálku. Rád jsem souhlasil.
Ve sborovně byli i ostatní učitelé nadšeni designem vysvědčení z roku otevření školy.
Paní Kogureová, moje tehdejší třídní učitelka, už dávno odešla do důchodu, ale zástupkyně ředitele mi dala její telefonní číslo, tak jsem jí zavolal.
Po 40 letech jsem se s ní nemohl setkat osobně, ale slyšet její známý hlas po telefonu mi udělalo velkou radost.
©ondoku3.com
ルーマニア語 (Română)
Am început școala primară Hirosawa din Wako, prefectura Saitama, în aprilie 1975.
Construcția clădirii școlii a început când eram la grădiniță, iar eu am făcut parte din prima generație de elevi după finalizarea ei.
Era o reclamă la televizor pentru ghiozdane, cu sloganul „Primul an strălucitor”, dar nu mi-a stârnit nicio emoție.
Sincer să fiu, nici nu înțelegeam diferența dintre grădiniță și școală. Părinții mei îmi spuneau: „Școala e locul unde înveți”, dar habar n-aveam ce voiau să spună.
Totuși, față de grădinița unde mergeam cu autobuzul, această școală primară era la doar cinci minute de mers pe jos de casa noastră, ceea ce îmi amintesc că mă bucura când eram copil.
Când am vizitat școala, directoarea adjunctă m-a condus într-un tur, așa cum stabilisem prin telefon.
Clădirea nu mai fusese renovată de la construire, iar amintirile din timpul petrecut acolo mi-au revenit în minte.
Când i-am arătat directoarei adjuncte vechiul meu carnet de note, a fost foarte interesată și m-a întrebat dacă poate copia coperta. Am fost bucuros să-i permit.
În cancelarie, și alți profesori au fost impresionați de designul carnetului din anul deschiderii școlii.
Doamna Kogure, învățătoarea mea de atunci, se pensionase de mult, dar directoarea adjunctă mi-a dat numărul ei de telefon, așa că am sunat-o.
Nu am putut să o întâlnesc personal după 40 de ani, dar să-i aud vocea familiară la telefon a fost o adevărată bucurie.
©ondoku3.com
インドネシア語 (Bahasa Indonesia)
Saya mulai bersekolah di Sekolah Dasar Hirosawa di Wako, Prefektur Saitama, pada April 1975.
Pembangunan gedung sekolah dimulai saat saya masih di taman kanak-kanak, dan saya bergabung sebagai bagian dari kelompok pertama saat gedung selesai.
Ada iklan di televisi tentang tas sekolah dengan slogan “Tahun Pertama yang Berkilau”, tapi itu tidak begitu membangkitkan perasaan saya.
Sejujurnya, saya bahkan tidak paham bedanya taman kanak-kanak dan sekolah. Orang tua saya bilang, “Sekolah adalah tempat belajar,” tapi saya sama sekali tidak tahu maksud mereka.
Namun, dibandingkan taman kanak-kanak yang kami datangi dengan bus, sekolah dasar ini hanya lima menit jalan kaki dari rumah kami, dan saya ingat senang sekali waktu kecil.
Saat mengunjungi sekolah, wakil kepala sekolah mengajak saya berkeliling, seperti yang sudah kami atur lewat telepon.
Gedung itu belum pernah direnovasi sejak dibangun, dan kenangan masa kecil saya di sana kembali terbayang.
Ketika saya tunjukkan rapor lama saya kepada wakil kepala sekolah, dia sangat tertarik dan bertanya apakah boleh menyalin sampulnya. Saya dengan senang hati mengizinkan.
Di ruang guru, para guru lain juga kagum dengan desain rapor dari tahun pertama sekolah berdiri.
Ibu Kogure, guru kelas saya waktu itu, sudah lama pensiun, tapi wakil kepala sekolah memberi saya nomor teleponnya, jadi saya menghubunginya.
Saya tidak bisa bertemu langsung dengannya setelah 40 tahun, tapi mendengar suaranya yang familiar lewat telepon benar-benar menyenangkan.
©ondoku3.com
ベトナム語 (Tiếng Việt)
Tôi bắt đầu học tại Trường Tiểu học Hirosawa ở Wako, tỉnh Saitama, vào tháng 4 năm 1975.
Việc xây dựng tòa nhà trường bắt đầu khi tôi còn học mẫu giáo, và tôi là một trong những học sinh đầu tiên khi trường hoàn thành.
Có một quảng cáo trên tivi về cặp sách với khẩu hiệu “Năm học đầu tiên rực rỡ”, nhưng nó không thực sự khiến tôi xúc động.
Thành thật mà nói, tôi thậm chí không hiểu sự khác biệt giữa mẫu giáo và trường học. Bố mẹ bảo tôi: “Trường học là nơi con học tập”, nhưng tôi chẳng biết họ nói gì.
Dù sao, so với mẫu giáo, nơi chúng tôi đi bằng xe buýt, trường tiểu học này chỉ cách nhà tôi năm phút đi bộ, và tôi nhớ mình đã rất vui vì điều đó khi còn nhỏ.
Khi đến thăm trường, cô hiệu phó đã dẫn tôi đi tham quan, như chúng tôi đã sắp xếp qua điện thoại.
Tòa nhà chưa được cải tạo kể từ khi xây dựng, và những ký ức về thời gian ở đó ùa về trong tôi.
Khi tôi cho hiệu phó xem bảng điểm cũ, cô ấy rất tò mò và hỏi liệu có thể sao chép bìa không. Tôi vui vẻ đồng ý.
Trong phòng giáo viên, các thầy cô khác cũng bị ấn tượng bởi thiết kế bảng điểm từ năm đầu tiên của trường.
Cô Kogure, giáo viên chủ nhiệm của tôi hồi đó, đã nghỉ hưu từ lâu, nhưng cô hiệu phó cho tôi số điện thoại của cô, nên tôi đã gọi cho cô ấy.
Tôi không thể gặp cô ấy trực tiếp sau 40 năm, nhưng nghe được giọng nói quen thuộc của cô qua điện thoại thật sự là một niềm vui lớn.
©ondoku3.com
