日本語
ブルーマンデーという言葉をご存知ですか？
ブルーマンデーは、週の始まりである月曜日に気分が落ち込む現象を指す言葉で、特に仕事や学校のストレスによる憂鬱な気持ちを表します。
起源は明確ではありませんが、英語圏で19世紀頃から「blue」が憂鬱や悲しみを表すスラングとして使われ、月曜日の仕事始めの憂鬱さと結びついたと考えられます。
今思えば、僕とブルーマンデーの付き合いが始まったのは、幼稚園への入園とほぼ同時でした。
それまでは、朝食を食べながら、テレビでアニメ『ムーミン』を視聴した後は、部屋でごろごろして気楽に過ごしていたのに、いきなり「集団生活」の洗礼を受け、人生が真っ暗になったような気がしました。
祖父に連れられて初めて幼稚園の門をくぐった時のどんよりした気持ちを今でも鮮明に覚えています。
僕は、立ち去る祖父を涙目で見送りました。
見ず知らずの子供たちと一緒に歌を歌いお遊戯をすることを強制されるのは、僕にとって悲痛の極みであり、毎日帰宅するのが待ち遠しくて仕方がありませんでした。
ですから、幼稚園に行かなくてもよい日曜日は、僕にとって「安息の日」だったのですが、日曜日の夕方になると、翌日の月曜日に幼稚園に行かなければならないことを思い出し、気分が沈んでいました。
僕は日曜日の午後の時点で「ブルーマンデー」を先取りしていたわけですが、これは、「サザエさん症候群」にかかっていたと言えます。
サザエさん症候群とは、日曜夕方に放送される国民的アニメ『サザエさん』を観ることで、「週末が終わる」「明日からまた仕事や学校が始まる」と実感し、憂鬱な気分になる現象を指します。
この言葉は日本独自の俗語で、「日曜の終わり＝現実への帰還」という心理的な落差を象徴しています。
小学校に入学してから大学を卒業して4年間の短い会社員生活を終えるまで、この傾向は続きました。
それどころか、『新婚さんいらっしゃい』というバラエティー番組や『アタック25』というクイズ番組が放映されている時間帯に、「憂鬱な気分」が前倒しされるようになりました。
こうなると、もう完全に「ブルーサンデー」ですね。
ただ、月曜日が祝日だった時は、例外的に「サザエさん症候群」と「ブルーマンデー」が僕の心の中から消えました。
大人になっても、団体行動に対する極端な苦手意識は続きましたが、1997年9月にフリーランスの翻訳家として独立してからは、自宅が仕事場になったので、日曜の午後や月曜の朝という特定の曜日の特定の時間帯に起因する憂鬱さが完全に消滅しました。
今では、あんなに嫌いだった『サザエさん』が愛おしく思えますし、たまに「ブルーマンデー」という言葉を耳にしても「そう言えば、そんな言葉あったよね～」と他人事扱いです。
月曜日の朝に慌ただしく身支度をする必要がない身分であることに感謝しつつ、このまま死ぬまで、幸せな在宅ライフを続けようと思います。
©ondoku3.com
英語 (English)
Have you ever heard of the term Blue Monday?
Blue Monday describes that sinking feeling some get at the start of the week, particularly the gloom brought on by work or school stress.
Its origins aren’t entirely clear, but it likely dates back to the 19th century in English-speaking countries, where ‘blue’ was slang for feeling down or sad, tying in with the dread of starting the working week on Monday.
When I look back, I realise that my own experience with Blue Monday kicked off around the time I started nursery school.
Up until then, life was easy — eating breakfast while watching Moomin on the telly, then lounging about in my room. But all of a sudden, I was thrown into the world of ‘group life’, and it felt like my world had turned upside down.
I can still vividly recall the heavy feeling in my chest when my grandfather first walked me through the nursery gates.
I watched him leave with tears in my eyes.
Being made to sing songs and do movement games with kids I didn’t know was pure misery for me, and I counted the minutes until I could go home.
So, Sundays — when I didn’t have to go to nursery — were my ‘day of rest’. But by Sunday evening, the thought of returning to nursery on Monday would creep in, and I’d feel that familiar gloom again.
By Sunday afternoon, I was already dreading Monday, which you might call a taste of ‘Sazae-san Syndrome’.
Sazae-san Syndrome is that feeling you get watching Japan’s beloved Sunday evening anime Sazae-san, when it hits you that ‘the weekend’s over’ and ‘work or school starts tomorrow’, leaving you in a bit of a slump.
This phrase is a uniquely Japanese term, capturing the emotional drop from the freedom of Sunday to the reality of the week ahead.
This pattern stuck with me from primary school right through to university and even during my short four-year stint as an office worker.
If anything, the gloom started creeping in earlier — during the Sunday broadcasts of the variety show Welcome, Newlyweds! or the quiz show Attack 25.
By then, it wasn’t just Blue Monday — it was more like a ‘Blue Sunday’.
That said, when Monday was a bank holiday, both ‘Sazae-san Syndrome’ and ‘Blue Monday’ would magically vanish from my mind.
Even as an adult, I never quite got over my discomfort with group activities. But when I went freelance as a translator in September 1997 and started working from home, that specific dread tied to Sunday afternoons or Monday mornings disappeared completely.
Now, I actually look back fondly on Sazae-san, which I used to dread. And when I occasionally hear ‘Blue Monday’, I just think, ‘Oh, that old phrase, eh?’ — it feels like someone else’s problem.
I’m grateful every day that I don’t have to rush about on Monday mornings, and I plan to keep this happy work-from-home life going for as long as I live.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Haben Sie schon einmal von dem Begriff „Blauer Montag“ gehört?
Blauer Montag beschreibt das bedrückende Gefühl, das manche zu Wochenbeginn empfinden, besonders die Niedergeschlagenheit durch Stress bei Arbeit oder Schule.
Die Ursprünge sind nicht ganz klar, aber der Begriff stammt wahrscheinlich aus dem 19. Jahrhundert in englischsprachigen Ländern, wo „blue“ (= blau) umgangssprachlich für traurig oder niedergeschlagen stand und mit der Angst vor dem Arbeitswochenstart am Montag verbunden wurde.
Wenn ich daran zurückdenke, wurde mir bewusst, dass meine eigene Erfahrung mit dem Blauen Montag begann, als ich in den Kindergarten kam.
Bis dahin war das Leben einfach — ich frühstückte, während ich Moomin im Fernsehen schaute, und lungerte dann in meinem Zimmer herum. Doch plötzlich wurde ich in die Welt des „Gruppenlebens“ geworfen, und es fühlte sich an, als würde meine Welt auf den Kopf gestellt.
Ich erinnere mich noch lebhaft an das schwere Gefühl in meiner Brust, als mein Großvater mich zum ersten Mal durch das Kindergartentor führte.
Ich sah ihm mit Tränen in den Augen nach, wie er ging.
Mit fremden Kindern Lieder zu singen und Bewegungsspiele zu machen war für mich das reinste Elend, und ich zählte die Minuten, bis ich nach Hause durfte.
Daher waren Sonntage — an denen ich nicht in den Kindergarten musste — meine „Ruhetage“. Doch am Sonntagabend schlich sich die Angst vor dem Montag ein, und ich spürte wieder diese vertraute Niedergeschlagenheit.
Schon am Sonntagnachmittag graute es mir vor dem Montag, was man als eine Art „Sazae-san-Syndrom“ bezeichnen könnte.
Das Sazae-san-Syndrom ist das Gefühl, das man beim Schauen des beliebten japanischen Sonntagsabend-Animes Sazae-san bekommt, wenn einem klar wird, dass „das Wochenende vorbei ist“ und „morgen Arbeit oder Schule beginnt“, was einen etwas niederschlägt.
Dieser Begriff ist typisch japanisch und beschreibt den emotionalen Abschwung von der Freiheit des Sonntags zur Realität der kommenden Woche.
Dieses Muster begleitete mich von der Grundschule bis zur Universität und sogar während meiner kurzen vier Jahre als Büroangestellter.
Tatsächlich begann die Niedergeschlagenheit noch früher — während der Sonntagssendungen der Show „Welcome, Newlyweds!“ oder der Quizshow „Attack 25“.
Zu diesem Zeitpunkt war es nicht mehr nur ein Blauer Montag, sondern eher ein „Blauer Sonntag“.
Allerdings verschwanden, wenn der Montag ein Feiertag war, sowohl das „Sazae-san-Syndrom“ als auch der „Blaue Montag“ wie von Zauberhand aus meinem Kopf.
Auch als Erwachsener wurde ich mein Unbehagen bei Gruppenaktivitäten nie ganz los. Doch als ich im September 1997 freiberuflicher Übersetzer wurde und von zu Hause arbeitete, verschwand diese spezifische Angst vor Sonntagnachmittagen oder Montagmorgen komplett.
Heute denke ich sogar gern an Sazae-san zurück, das ich früher so gefürchtet habe. Und wenn ich gelegentlich „Blauer Montag“ höre, denke ich nur: „Ach, dieser alte Spruch, oder?“ — es fühlt sich an wie das Problem eines anderen.
Ich bin jeden Tag dankbar, dass ich montags morgens nicht hetzen muss, und plane, dieses glückliche Leben im Homeoffice so lange wie möglich fortzusetzen.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Avez-vous déjà entendu parler du terme « Lundi bleu » ?
Le Lundi bleu décrit ce sentiment de déprime que certains ressentent en début de semaine, surtout la morosité causée par le stress du travail ou de l’école.
Ses origines ne sont pas très claires, mais elles remontent probablement au XIXe siècle dans les pays anglophones, où « blue » (= bleu) était un terme d’argot pour exprimer la tristesse ou la déprime, lié à l’appréhension de commencer la semaine de travail le lundi.
Quand j’y repense, je me rends compte que ma propre expérience du Lundi bleu a débuté quand j’ai commencé la maternelle.
Jusqu’alors, la vie était simple : je prenais mon petit-déjeuner en regardant Moomin à la télé, puis je traînais dans ma chambre. Mais d’un coup, j’ai été plongé dans le monde de la « vie en groupe », et j’ai eu l’impression que mon univers s’écroulait.
Je me souviens encore très bien de cette lourdeur dans la poitrine lorsque mon grand-père m’a conduit pour la première fois à la grille de la maternelle.
Je l’ai regardé s’éloigner avec des larmes dans les yeux.
Devoir chanter des chansons et faire des jeux de mouvement avec des enfants que je ne connaissais pas était une vraie torture pour moi, et je comptais les minutes jusqu’à ce que je puisse rentrer chez moi.
Ainsi, les dimanches — quand je n’avais pas à aller à la maternelle — étaient mes « jours de repos ». Mais le dimanche soir, la pensée de retourner à la maternelle le lundi revenait, et je ressentais à nouveau cette morosité familière.
Dès le dimanche après-midi, j’appréhendais déjà le lundi, ce qu’on pourrait qualifier d’avant-goût du « syndrome de Sazae-san ».
Le syndrome de Sazae-san, c’est ce sentiment qu’on a en regardant l’anime japonais très apprécié Sazae-san, diffusé le dimanche soir, quand on réalise que « le week-end est fini » et que « demain, c’est le boulot ou l’école », ce qui vous laisse un peu abattu.
Cette expression est un terme typiquement japonais, qui capture la chute émotionnelle entre la liberté du dimanche et la réalité de la semaine à venir.
Ce schéma m’a suivi de l’école primaire à l’université, et même pendant mes quatre courtes années comme employé de bureau.
En fait, la morosité s’installait encore plus tôt, pendant les émissions du dimanche de l’émission de variétés Welcome, Newlyweds ! ou du jeu télévisé Attack 25.
À ce moment-là, ce n’était plus seulement un Lundi bleu, mais plutôt un « Dimanche bleu ».
Cela dit, quand le lundi était férié, le « syndrome de Sazae-san » et le « Lundi bleu » s’évanouissaient comme par magie de mon esprit.
Même adulte, je n’ai jamais vraiment surmonté mon malaise face aux activités de groupe. Mais quand je suis devenu traducteur indépendant en septembre 1997 et que j’ai commencé à travailler de chez moi, cette peur spécifique des dimanches après-midi ou des lundis matins a totalement disparu.
Aujourd’hui, je repense avec affection à Sazae-san, que je redoutais autrefois. Et quand j’entends parler de « Lundi bleu », je me dis juste : « Oh, cette vieille expression, hein ? » — ça me semble être le problème de quelqu’un d’autre.
Je suis reconnaissant chaque jour de ne pas avoir à me presser le lundi matin, et j’ai l’intention de continuer cette vie heureuse de travail à domicile aussi longtemps que je vivrai.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
¿Ha oído alguna vez el término «Lunes azul»?
El Lunes azul describe esa sensación de bajón que algunos sienten al empezar la semana, especialmente la tristeza causada por el estrés del trabajo o la escuela.
Sus orígenes no están del todo claros, pero probablemente se remontan al siglo XIX en países angloparlantes, donde «blue» (= azul) era una expresión coloquial para estar triste o deprimido, relacionada con el temor a comenzar la semana laboral el lunes.
Cuando lo pienso, me doy cuenta de que mi experiencia con el Lunes azul empezó más o menos cuando comencé en la guardería.
Hasta entonces, la vida era sencilla: desayunaba mientras veía Moomin en la tele y luego vagueaba en mi habitación. Pero de repente, me vi inmerso en el mundo de la «vida en grupo» y sentí que mi mundo se ponía patas arriba.
Todavía recuerdo con claridad la opresión en el pecho cuando mi abuelo me llevó por primera vez a la puerta de la guardería.
Lo vi alejarse con lágrimas en los ojos.Tener que cantar canciones y hacer juegos de movimiento con niños que no conocía era una auténtica tortura para mí, y contaba los minutos para poder volver a casa.
Así que los domingos, cuando no tenía que ir a la guardería, eran mi «día de descanso». Pero el domingo por la noche, la idea de volver a la guardería el lunes se me metía en la cabeza y sentía de nuevo esa tristeza familiar.
Ya el domingo por la tarde temía el lunes, lo que podrían llamar un anticipo del «síndrome de Sazae-san».
El síndrome de Sazae-san es esa sensación que tienen al ver el querido anime japonés Sazae-san, que se emite los domingos por la noche, cuando se dan cuenta de que «el fin de semana ha terminado» y «mañana empieza el trabajo o la escuela», dejándolos un poco decaídos.
Esta expresión es un término exclusivamente japonés que captura la caída emocional de la libertad del domingo a la realidad de la semana que comienza.
Este patrón me acompañó desde la primaria hasta la universidad y durante mis cuatro cortos años como oficinista.
De hecho, la melancolía empezaba a colarse antes, durante las emisiones dominicales del programa de variedades Welcome, Newlyweds! o el concurso Attack 25.
Para entonces, no era solo un Lunes azul, sino más bien un «Domingo azul».
Dicho esto, cuando el lunes era festivo, tanto el «síndrome de Sazae-san» como el «Lunes azul» desaparecían como por arte de magia de mi mente.
Incluso de adulto, nunca superé del todo mi incomodidad con las actividades en grupo. Pero cuando me convertí en traductor autónomo en septiembre de 1997 y empecé a trabajar desde casa, ese miedo específico a las tardes de domingo o las mañanas de lunes se desvaneció por completo.
Ahora, de hecho, recuerdo con cariño a Sazae-san, a quien antes temía. Y cuando oigo de vez en cuando «Lunes azul», solo pienso: «Vaya, esa vieja expresión, ¿eh?» — parece un problema de otro.
Doy gracias cada día por no tener que apresurarme los lunes por la mañana, y pienso seguir con esta feliz vida trabajando desde casa mientras viva.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Avete mai sentito parlare del termine «Lunedì blu»?
Il Lunedì blu descrive quella sensazione di sconforto che alcuni provano all’inizio della settimana, in particolare la malinconia dovuta allo stress da lavoro o scuola.
Le sue origini non sono del tutto chiare, ma probabilmente risalgono al XIX secolo nei paesi anglofoni, dove «blue», (= blu) era un termine slang per indicare tristezza o depressione, legato al timore di iniziare la settimana lavorativa il lunedì.
Quando ci ripenso, mi rendo conto che la mia esperienza con il Lunedì blu è iniziata quando ho cominciato la scuola materna.
Fino ad allora, la vita era semplice: facevo colazione guardando Moomin in TV, poi oziavo nella mia stanza. Ma all’improvviso sono stato catapultato nel mondo della «vita di gruppo», e mi sembrava che il mio mondo fosse stato capovolto.
Ricordo ancora vividamente la sensazione di oppressione al petto quando mio nonno mi accompagnò per la prima volta al cancello della materna.
L’ho guardato andare via con le lacrime agli occhi.
Essere costretto a cantare canzoni e fare giochi di movimento con bambini che non conoscevo era una vera tortura per me, e contavo i minuti per poter tornare a casa.
Quindi, le domeniche — quando non dovevo andare alla materna — erano il mio «giorno di riposo». Ma la domenica sera, il pensiero di tornare alla materna il lunedì si insinuava, e provavo di nuovo quella malinconia familiare.
Già la domenica pomeriggio temevo il lunedì, quello che si potrebbe chiamare un assaggio del «sindrome di Sazae-san».
La sindrome di Sazae-san è quella sensazione che provi guardando l’amato anime giapponese Sazae-san, trasmesso la domenica sera, quando realizzi che «il weekend è finito» e «domani ricominciano lavoro o scuola», lasciandoti un po’ giù di morale.
Questo termine è tipicamente giapponese e descrive il calo emotivo dalla libertà della domenica alla realtà della settimana che inizia.
Questo schema mi ha accompagnato dalle elementari all’università e persino durante i miei quattro brevi anni da impiegato.
Anzi, la malinconia iniziava a farsi sentire prima, durante le trasmissioni domenicali del programma di varietà Welcome, Newlyweds! o del quiz Attack 25.
A quel punto, non era più solo un Lunedì blu, ma piuttosto una «Domenica blu».
Detto ciò, quando il lunedì era festivo, sia la «sindrome di Sazae-san» che il «Lunedì blu» svanivano come per magia dalla mia mente.
Anche da adulto, non ho mai superato del tutto il disagio per le attività di gruppo. Ma quando nel settembre 1997 sono diventato traduttore freelance e ho iniziato a lavorare da casa, quella paura specifica dei pomeriggi domenicali o delle mattine di lunedì è sparita completamente.
Ora, in realtà, ripenso con affetto a Sazae-san, che un tempo temevo. E quando sento ogni tanto «Lunedì blu», penso solo: «Oh, quella vecchia espressione, vero?» — sembra un problema di qualcun altro.
Sono grato ogni giorno di non dover correre il lunedì mattina, e intendo continuare questa felice vita di lavoro da casa per tutta la vita.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Você já ouviu falar do termo Segunda-feira Azul?
Segunda-feira Azul descreve aquela sensação de desânimo que algumas pessoas sentem no começo da semana, principalmente a tristeza causada pelo estresse do trabalho ou da escola.
As origens não são totalmente claras, mas provavelmente remontam ao século XIX em países de língua inglesa, onde “blue” (= azul) era gíria para estar triste ou deprimido, associada ao receio de começar a semana de trabalho na segunda-feira.
Quando penso nisso, percebo que minha experiência com a Segunda-feira Azul começou quando entrei na creche.
Até então, a vida era fácil — tomar café da manhã enquanto assistia Moomin na TV e depois ficar de bobeira no meu quarto. Mas, de repente, fui jogado no mundo da “vida em grupo” e senti que meu mundo virou de cabeça para baixo.
Ainda me lembro claramente da sensação de peso no peito quando meu avô me levou pela primeira vez ao portão da creche.
Eu o vi partir com lágrimas nos olhos.
Ser obrigado a cantar músicas e fazer jogos de movimento com crianças que eu não conhecia era pura tortura para mim, e eu contava os minutos até poder voltar para casa.
Então, os domingos — quando eu não precisava ir à creche — eram meu “dia de descanso”. Mas, no domingo à noite, a ideia de voltar para a creche na segunda-feira começava a surgir, e eu sentia aquela tristeza familiar de novo.
Já no domingo à tarde, eu temia a segunda-feira, o que você poderia chamar de um gostinho da “síndrome de Sazae-san”.
A síndrome de Sazae-san é aquela sensação que você tem ao assistir ao adorado anime japonês Sazae-san, exibido nas noites de domingo, quando percebe que “o fim de semana acabou” e “amanhã começa o trabalho ou a escola”, deixando você um pouco pra baixo.
Essa expressão é um termo exclusivamente japonês, que captura a queda emocional da liberdade do domingo para a realidade da semana que começa.
Esse padrão me acompanhou do ensino fundamental à universidade e até durante meus quatro curtos anos como funcionário de escritório.
Na verdade, a melancolia começava a aparecer antes — durante as transmissões dominicais do programa de variedades Welcome, Newlyweds! ou do quiz show Attack 25.
Nessa época, não era apenas a Segunda-feira Azul — era mais como um “Domingo Azul”.
Dito isso, quando a segunda-feira era feriado, tanto a “síndrome de Sazae-san” quanto a “Segunda-feira Azul” sumiam como mágica da minha cabeça.
Mesmo adulto, nunca superei totalmente meu desconforto com atividades em grupo. Mas quando me tornei tradutor autônomo em setembro de 1997 e comecei a trabalhar de casa, aquele medo específico das tardes de domingo ou das manhãs de segunda-feira desapareceu por completo.
Agora, na verdade, lembro com carinho de Sazae-san, que eu costumava temer. E quando ouço “Segunda-feira Azul” de vez em quando, só penso: “Nossa, essa expressão antiga, né?” — parece um problema de outra pessoa.
Sou grato todos os dias por não ter que correr nas manhãs de segunda-feira e pretendo manter essa vida feliz trabalhando de casa pelo resto da minha vida.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Вы когда-нибудь слышали термин «Голубой понедельник»?
Голубой понедельник описывает то чувство подавленности, которое некоторые испытывают в начале недели, особенно уныние, вызванное стрессом на работе или в школе.
Его происхождение не совсем ясно, но, вероятно, оно уходит корнями в XIX век в англоязычных странах, где «blue» (= голубой) был сленговым выражением для грусти или подавленного настроения, связанного с боязнью начала рабочей недели в понедельник.
Когда я оглядываюсь назад, я понимаю, что мой собственный опыт с Голубым понедельником начался, когда я пошёл в детский сад.
До этого жизнь была простой — я завтракал, смотря «Муми-троллей» по телевизору, а потом валялся в своей комнате. Но внезапно я оказался в мире «групповой жизни», и мне показалось, что мой мир перевернулся с ног на голову.
Я до сих пор ясно помню тяжесть в груди, когда дедушка впервые провел меня через ворота детского сада.
Я смотрел, как он уходит, со слезами на глазах.
Петь песни и играть в подвижные игры с незнакомыми детьми было для меня настоящей мукой, и я считал минуты до возвращения домой.
Поэтому воскресенья — когда мне не нужно было ходить в детский сад — были моим «днём отдыха». Но к вечеру воскресенья мысль о возвращении в детский сад в понедельник начинала угнетать, и я снова чувствовал знакомую тоску.
Уже в воскресенье днём я боялся понедельника, что можно назвать предчувствием «синдрома Сазаэ-сан».
Синдром Сазаэ-сан — это чувство, которое возникает, когда смотришь любимый японский аниме-сериал «Сазаэ-сан» по воскресным вечерам и понимаешь, что «выходные закончились» и «завтра начинается работа или учёба», из-за чего настроение немного падает.
Этот термин — исключительно японский, он отражает эмоциональный спад от свободы воскресенья к реальности предстоящей недели.
Этот шаблон преследовал меня с начальной школы до университета и даже во время моей короткой четырехлетней работы в офисе.
На самом деле, уныние начинало накатывать раньше — во время воскресных трансляций шоу «Welcome, Newlyweds!» или викторины «Attack 25».
К тому времени это был не просто Голубой понедельник, а скорее «Голубое воскресенье».
Но когда понедельник был выходным, и «синдром Сазаэ-сан», и «Голубой понедельник» словно по волшебству исчезали из моей головы.
Даже взрослым я так и не преодолел дискомфорт от групповых мероприятий. Но когда в сентябре 1997 года я стал переводчиком-фрилансером и начал работать из дома, этот специфический страх, связанный с воскресными днями или утрами понедельника, полностью пропал.
Теперь я даже с теплом вспоминаю «Сазаэ-сан», который раньше так боялся. А когда иногда слышу «Голубой понедельник», просто думаю: «Ох, эта старая фраза, да?» — кажется, это проблема кого-то другого.
Я каждый день благодарен за то, что мне не нужно спешить по утрам в понедельник, и планирую продолжать эту счастливую жизнь с работой из дома до конца своих дней.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Hebt u ooit gehoord van de term Blauwe Maandag?
Blauwe Maandag beschrijft dat sombere gevoel dat sommige mensen aan het begin van de week hebben, vooral de neerslachtigheid door stress op het werk of op school.
De oorsprong is niet helemaal duidelijk, maar het gaat waarschijnlijk terug naar de 19e eeuw in Engelssprekende landen, waar ‘blue’ (= blauw) een slanguiting was voor somber of verdrietig zijn, gekoppeld aan de angst om op maandag aan de werkweek te beginnen.
Als ik erop terugkijk, realiseer ik me dat mijn eigen ervaring met Blauwe Maandag begon rond de tijd dat ik naar de kleuterschool ging.
Tot die tijd was het leven simpel — ontbijten terwijl ik naar Moomin keek op tv, en daarna wat rondhangen in mijn kamer. Maar ineens werd ik in de wereld van het ‘groepsleven’ gegooid, en het voelde alsof mijn wereld op z’n kop stond.
Ik herinner me nog levendig het zware gevoel in mijn borst toen mijn grootvader me voor het eerst door de poort van de kleuterschool bracht.
Ik keek hem met tranen in mijn ogen na.
Gedwongen worden om liedjes te zingen en bewegingsspelletjes te doen met kinderen die ik niet kende, was pure ellende voor mij, en ik telde de minuten tot ik naar huis mocht.
Dus de zondagen — wanneer ik niet naar de kleuterschool hoefde — waren mijn ‘rustdag’. Maar op zondagavond begon de gedachte aan de maandagse terugkeer naar de kleuterschool te knagen, en voelde ik weer die bekende somberheid.
Zondagmiddag zag ik al op tegen de maandag, wat je een voorproefje van het ‘Sazae-san-syndroom’ zou kunnen noemen.
Het Sazae-san-syndroom is het gevoel dat je krijgt als je naar de geliefde Japanse anime Sazae-san kijkt op zondagavond, wanneer je beseft dat ‘het weekend voorbij is’ en ‘morgen het werk of school weer begint’, waardoor je een beetje in een dip raakt.
Deze uitdrukking is een typisch Japanse term die de emotionele terugval weergeeft van de vrijheid van zondag naar de realiteit van de komende week.
Dit patroon bleef bij me van de basisschool tot de universiteit en zelfs tijdens mijn korte vier jaar als kantoormedewerker.
Sterker nog, de somberheid begon eerder binnen te sluipen — tijdens de zondagse uitzendingen van het programma Welcome, Newlyweds! of de quizshow Attack 25.
Tegen die tijd was het niet alleen Blauwe Maandag, maar meer een ‘Blauwe Zondag’.
Maar als maandag een feestdag was, verdwenen zowel het ‘Sazae-san-syndroom’ als ‘Blauwe Maandag’ als bij toverslag uit mijn gedachten.
Zelfs als volwassene ben ik nooit helemaal over mijn ongemak bij groepsactiviteiten heen gekomen. Maar toen ik in september 1997 freelancevertaler werd en vanuit huis ging werken, verdween die specifieke angst voor zondagmiddagen of maandagochtenden volledig.
Nu kijk ik eigenlijk met plezier terug op Sazae-san, waar ik vroeger zo tegenop zag. En als ik af en toe ‘Blauwe Maandag’ hoor, denk ik alleen: ‘O, die oude uitdrukking, niet?’ — het voelt als het probleem van iemand anders.
Ik ben elke dag dankbaar dat ik op maandagochtend niet hoef te haasten, en ik ben van plan dit gelukkige thuiswerkleven zo lang mogelijk vol te houden.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Har du någonsin hört talas om uttrycket Blå Måndag?
Blå Måndag beskriver den där nedstämda känslan som vissa får i början av veckan, särskilt dysterheten som orsakas av stress på jobbet eller i skolan.
Ursprunget är inte helt tydligt, men det går troligen tillbaka till 1800-talet i engelsktalande länder, där ”blue” (= blå) var slang för att känna sig nere eller ledsen, kopplat till rädslan för att börja arbetsveckan på måndag.
Om jag ser tillbaka inser jag att min egen erfarenhet av Blå måndag började ungefär när jag började i förskolan.
Fram till dess var livet enkelt — jag åt frukost medan jag tittade på Moomin på tv och sen slappade jag i mitt rum. Men plötsligt kastades jag in i världen av ”gruppliv”, och det kändes som om min värld vändes upp och ner.
Jag minns fortfarande tydligt den tunga känslan i bröstet när min morfar första gången följde mig genom förskolans grindar.
Jag såg honom gå med tårar i ögonen.
Att tvingas sjunga sånger och leka rörelselekar med barn jag inte kände var ren plåga för mig, och jag räknade minuterna tills jag kunde gå hem.
Så söndagar — när jag inte behövde gå till förskolan — var min ”vilodag”. Men på söndagskvällen smög sig tanken på att återvända till förskolan på måndag in, och jag kände den där välbekanta dysterheten igen.
Redan på söndagseftermiddagen fruktade jag måndagen, vilket man skulle kunna kalla en försmak av ”Sazae-san-syndromet”.
Sazae-san-syndromet är den känslan du får när du tittar på Japans älskade söndagskvällsanime Sazae-san och inser att ”helgen är över” och ”imorgon börjar jobbet eller skolan igen”, vilket gör dig lite nedslagen.
Detta uttryck är ett unikt japanskt begrepp som fångar den känslomässiga nedgången från söndagens frihet till verkligheten i den kommande veckan.
Detta mönster följde mig från grundskolan till universitetet och till och med under mina korta fyra år som kontorsanställd.
Faktiskt började dysterheten smyga sig på tidigare — under söndagens sändningar av varietéprogrammet Welcome, Newlyweds! eller frågesporten Attack 25.
Vid det laget var det inte bara Blå Måndag — det var mer som en ”Blå Söndag”.
Men när måndagen var en helgdag försvann både ”Sazae-san-syndromet” och ”Blå Måndag” som genom ett trollslag från mina tankar.
Även som vuxen blev jag aldrig riktigt av med mitt obehag för gruppaktiviteter. Men när jag blev frilansöversättare i september 1997 och började arbeta hemifrån försvann den specifika rädslan för söndagseftermiddagar eller måndagsmorgnar helt.
Nu ser jag faktiskt tillbaka med värme på Sazae-san, som jag brukade frukta. Och när jag ibland hör ”Blå Måndag” tänker jag bara: ”Oj, det gamla uttrycket, va?” — det känns som någon annans problem.
Jag är tacksam varje dag för att jag inte behöver stressa på måndagsmorgnar, och jag planerar att fortsätta med detta lyckliga hemarbetsliv så länge jag lever.
©ondoku3.com
