日本語
僕はアイスランドの歌姫、ビョークの大ファンなのですが、彼女の2001年のロイヤルオペラハウスのライブ映像を見ていたところ、ジーナ・パーキンスというアメリカ出身の前衛的なハープ奏者の演奏に強い感銘を受けました。
ジーナはクラシックハープだけでなく、エレクトリックハープも使いこなすことで知られていて、このライブではアコーディオンの演奏も披露していましたが、やはり彼女が奏でるハープの響きは、雪の結晶が音になったような美しさで、ビョークの繊細で幻想的な音楽世界を彩っていました。
単細胞の僕はハープを弾いてみたいと思い、神奈川県川崎市にあるハープ教室に無料体験レッスンを申し込みました。
自宅がある愛知県から通うのはさすがに厳しいと思いましたが、とにかく、あのライブ映像の記憶が頭から離れなかったので、たった一度だけでも実際にハープに触れてその弦をつま弾いてみたかったのです。
僕の体験レッスンを担当してくれたのは、北政さんという女性ハープ奏者でした。
間近で聴いた彼女の模範演奏は、時の流れが止まるほどの神秘的な響きでしたが、レッスンの時間は限られており、僕自身がハープの演奏を体験しなければ、わざわざ遠出した意味がありません。
彼女に頼んで、教室に置いてあった三種類のハープを使って、基本的な構えと弾き方を教えてもらいました。
そのうちの一つは約500万円もするものだそうで、手を触れた瞬間はさすがに緊張しました。
ハープの弦は、ギターやベースの弦に比べて柔らかく、想像していたよりも扱い易いと思いました。
もちろん、人前で演奏を披露できるレベルに到達するには、相当な練習を積む必要があります。
それでも、フルートやトランペットのようにコツを掴まないと音自体が出ない楽器とは違って、僕のようなド素人でも弦をつま弾けば、この世のものとは思えない美しい音が出るのですから、ハープはもっと普及して然るべき楽器だと思いました。
©ondoku3.com
英語 (English)
I’m a massive fan of Iceland’s Björk, and while watching footage of her 2001 Royal Opera House gig, I was blown away by the playing of Zeena Parkins, an avant-garde harpist from the States.
Zeena’s known for handling both classical and electric harps like a pro. In that concert she even pulled out an accordion, but it was her harp sounds that really got me — like snowflakes turning into music — fitting perfectly with Björk’s delicate, otherworldly vibe.
Being the one-track-minded sort, I decided I had to give the harp a go myself and booked a free taster lesson at a harp school in Kawasaki, Kanagawa Prefecture.
I knew getting there from my place in Aichi would be a slog, but that live footage was stuck in my head. I just had to get my hands on a harp and pluck a few strings, even if only once.
My trial lesson was taken by a harpist called Ms Kitamasa.
Hearing her demo up close was pure magic — the notes seemed to freeze time. But with the clock ticking, I needed to play it myself or the whole trip would’ve been for nothing.
I got her to show me the basics of posture and technique on the three harps they had in the studio.
One of them apparently cost about five million yen, so I was properly on edge the second my fingers touched it.
The strings felt softer than guitar or bass ones and were easier to manage than I’d expected.
Of course, getting good enough to play in front of people would take serious graft.
Still, unlike a flute or trumpet where you have to nail the embouchure just to make a noise, even a total beginner like me could pluck a string and get this stunning, almost unreal sound. That’s why I reckon the harp deserves to be a lot more popular.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Ich bin ein riesiger Fan der Isländerin Björk, und als ich mir Aufnahmen ihres Konzerts aus dem Jahr 2001 im Royal Opera House ansah, hat mich das Spiel von Zeena Parkins, einer avantgardistischen Harfenistin aus den USA, total umgehauen.
Zeena ist bekannt dafür, dass sie klassische und elektrische Harfen wie ein Profi beherrscht. Bei dem Konzert hat sie sogar ein Akkordeon rausgeholt, aber ihre Harfenklänge haben mich am meisten gepackt — wie Schneeflocken, die zu Musik werden — und passten perfekt zu Björks zarter, unwirklicher Stimmung.
Da ich ein ziemlich eingleisiger Typ bin, wollte ich selbst Harfe spielen und habe eine kostenlose Probestunde in einer Harfenschule in Kawasaki, Präfektur Kanagawa, gebucht.
Ich wusste, dass die Anreise aus Aichi ein Akt wäre, aber die Live-Aufnahmen ließen mich nicht los. Ich musste einfach eine Harfe anfassen und ein paar Saiten zupfen, und sei es nur einmal.
Meine Probestunde wurde von der Harfenistin Kitamasa geleitet.
Ihre Demo aus nächster Nähe war pure Magie — die Töne schienen die Zeit anzuhalten. Aber die Uhr tickte, und ich musste selbst spielen, sonst wäre die ganze Fahrt umsonst gewesen.
Ich habe sie gebeten, mir die Grundlagen von Haltung und Technik an den drei Harfen im Studio zu zeigen.
Eine davon kostete offenbar rund fünf Millionen Yen, deshalb war ich ziemlich angespannt, als meine Finger sie berührten.
Die Saiten fühlten sich weicher an als bei Gitarre oder Bass und waren leichter zu handhaben, als ich gedacht hatte.
Natürlich braucht es viel Übung, um vor Publikum spielen zu können.
Aber anders als bei Flöte oder Trompete, wo man die Ansatztechnik erst mal hinbekommen muss, um überhaupt einen Ton rauszuholen, konnte selbst ein Anfänger wie ich eine Saite zupfen und diesen atemberaubenden, fast unwirklichen Klang erzeugen. Deshalb finde ich, die Harfe verdient viel mehr Popularität.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Je suis un grand fan de l’Islandaise Björk, et en regardant des images de son concert de 2001 au Royal Opera House, j’ai été scotché par le jeu de Zeena Parkins, une harpiste avant-gardiste américaine.
Zeena est connue pour manier la harpe classique et électrique comme une pro. Pendant ce concert, elle a même sorti un accordéon, mais c’est le son de sa harpe qui m’a vraiment marqué — comme des flocons de neige qui deviennent musique — et qui collait parfaitement à l’univers délicat et irréel de Björk.
Du genre mono-idée, j’ai décidé de tenter la harpe moi-même et j’ai réservé un cours d’essai gratuit dans une école de harpe à Kawasaki, préfecture de Kanagawa.
Je savais que le trajet depuis Aichi serait galère, mais ces images live me trottaient dans la tête. Il fallait que je touche une harpe et pince quelques cordes, même une seule fois.
Mon cours d’essai a été assuré par la harpiste Kitamasa.
Entendre sa démo de près, c’était magique — les notes semblaient figer le temps. Mais le temps filait, et je devais jouer moi-même, sinon le voyage n’aurait servi à rien.
Je lui ai demandé de me montrer les bases de la posture et de la technique sur les trois harpes du studio.
L’une d’elles coûtait apparemment cinq millions de yens, alors j’étais tendu dès que mes doigts l’ont effleurée.
Les cordes étaient plus souples que celles d’une guitare ou d’une basse et plus faciles à manier que prévu.
Évidemment, pour jouer devant un public, il faut bosser dur.
Mais contrairement à la flûte ou à la trompette, où il faut maîtriser l’embouchure pour sortir un son, même un novice comme moi pouvait pincer une corde et obtenir un son époustouflant, presque irréel. C’est pourquoi je trouve que la harpe mérite d’être bien plus connue.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
Soy un fanático de la islandesa Björk, y al ver imágenes de su concierto de 2001 en la Royal Opera House, me dejó alucinado el toque de Zeena Parkins, una arpista vanguardista de EE.UU.
Zeena es famosa por dominar el arpa clásica y la eléctrica como una crack. En ese concierto hasta sacó un acordeón, pero lo que me flipó fue el sonido de su arpa — como copos de nieve convirtiéndose en música — y encajaba a la perfección con el rollo delicado y sobrenatural de Björk.
Como soy de ideas fijas, decidí probar el arpa yo mismo y reservé una clase de prueba gratis en una escuela de arpa en Kawasaki, prefectura de Kanagawa.
Sabía que ir desde Aichi sería un coñazo, pero esas imágenes en directo se me habían metido en la cabeza. Tenía que tocar un arpa y pulsar unas cuerdas, aunque solo fuera una vez.
La clase de prueba la dio la arpista Kitamasa.
Escuchar su demo de cerca fue pura magia — las notas parecían parar el tiempo. Pero el reloj corría, y tenía que tocar yo o el viaje habría sido para nada.
Le pedí que me enseñara lo básico de postura y técnica en las tres arpas del estudio.
Una de ellas costaba aparentemente cinco millones de yenes, así que me puse de los nervios en cuanto mis dedos la rozaron.
Las cuerdas eran más blandas que las de guitarra o bajo y más fáciles de manejar de lo que esperaba.
Claro, para tocar delante de gente hace falta currar mucho.
Pero a diferencia de la flauta o la trompeta, donde hay que clavar la embocadura para sacar un sonido, hasta un novato como yo podía pulsar una cuerda y sacar un sonido brutal, casi irreal. Por eso creo que el arpa merece ser mucho más popular.
©ondoku3.com
中国語（中文）
我是冰岛歌手Björk的铁粉，看她2001年在皇家歌剧院的演出视频时，美国前卫哈普手Zeena Parkins的演奏把我震住了。
Zeena玩古典哈普和电哈普都像老手。那场演出她还掏出手风琴，但真正让我上头的还是哈普的声音——像雪花化成音乐——跟Björk那股细腻又梦幻的调调完美贴合。
我这人认死理，决定自己试试哈普，就在神奈川县川崎市的哈普学校订了免费体验课。
从爱知县老家过去肯定累，但那视频老在脑子里转。我得上手摸摸哈普，拨几下弦，哪怕就一次。
体验课是哈普手北政带的。
近距离听她示范简直是魔法——音符像把时间定住。但时间不等人，我得自己弹，不然白跑一趟。
我让她在工作室的三台哈普上教我基本姿势和手法。
其中一台据说要五百万日元，指尖一碰我就绷紧了。
弦比吉他或贝斯软，操作起来比想象中顺手。
当然，要练到能在人前弹，得下苦功。
但不像长笛或小号得先把口型搞定才能出声，我这种菜鸟一拨弦就能弹出惊艳、几乎不真实的音色。 所以我觉得哈普应该更火才对。
©ondoku3.com
韓国語（한국어）
아이슬란드 가수 비요크의 열렬 팬으로, 2001년 로열 오페라 하우스 공연 영상을 보다가 미국 아방가르드 하프 연주자 지나 파킨스의 연주에 완전 꽂혔다.
지나는 클래식 하프와 일렉트릭 하프를 둘 다 프로처럼 다룬다. 그 공연에서 아코디언까지 꺼냈지만, 진짜 날 사로잡은 건 하프 소리였다—눈송이가 음악으로 변하는 듯한—비요크의 섬세하고 초현실적인 분위기와 딱 맞아떨어졌다.
한 우물만 파는 성격이라 직접 하프를 해보기로 하고, 가나가와현 가와사키시 하프 학원에서 무료 체험 레슨을 예약했다.
아이치현 집에서 가는 건 고생이란 걸 알았지만, 그 라이브 영상이 머릿속을 떠나지 않았다. 단 한 번이라도 하프를 만지고 줄을 튕겨봐야 했다.
체험 레슨은 하프 연주자 키타마사가 맡았다.
가까이서 듣는 그녀의 연주는 순수한 마법 같았다—음이 시간을 멈춘 듯했다. 하지만 시간이 흐르고, 직접 연주하지 않으면 헛걸음이 될 터였다.
스튜디오에 있는 세 대의 하프로 자세와 기본 테크닉을 가르쳐달라고 했다.
그중 하나가 500만 엔짜리라 손가락 닿는 순간 긴장감이 확 왔다.
현은 기타나 베이스보다 부드럽고, 생각보다 다루기 쉬웠다.
당연히 사람들 앞에서 칠 정도가 되려면 엄청난 연습이 필요하지만.
플루트나 트럼펫처럼 입 모양을 완벽히 잡아야 소리가 나는 악기와 달리, 나 같은 초짜도 현을 뜯기만 해도 놀랍고 거의 비현실적인 소리가 났다. 그래서 하프는 훨씬 더 대중적이어야 한다고 생각한다.
©ondoku3.com
ノルウェー語 (Norsk)
Jeg er en stor fan av islandske Björk, og mens jeg så opptak fra konserten hennes på Royal Opera House i 2001, ble jeg helt slått i bakken av spillet til Zeena Parkins, en avantgarde-harpist fra USA.
Zeena er kjent for å håndtere både klassisk og elektrisk harpe som en proff. I den konserten dro hun frem et trekkspill også, men det var harpelydene hennes som virkelig traff meg — som snøfnugg som ble til musikk — og passet perfekt til Björks skjøre, utenomsjordiske vibe.
Siden jeg er en sta type, bestemte jeg meg for å prøve harpe selv og booket en gratis prøvetime på en harpeskole i Kawasaki i Kanagawa-prefekturet.
Jeg visste at det ville bli en slitetur fra hjemmet mitt i Aichi, men liveopptaket satt fast i hodet. Jeg måtte bare få tak i en harpe og plukke noen strenger, selv om det bare var én gang.
Prøvetimen min ble ledet av harpisten Kitamasa.
Å høre demoen hennes på nært hold var ren magi — tonene frøs tiden. Men klokken tikket, og jeg måtte spille selv, ellers var hele turen forgjeves.
Jeg ba henne vise meg grunnleggende holdning og teknikk på de tre harpene i studioet.
En av dem kostet visstnok rundt fem millioner yen, så jeg var skikkelig spent da fingrene mine traff den.
Strengene var mykere enn på gitar eller bass og lettere å håndtere enn ventet.
Selvsagt krever det hard jobbing for å bli god nok til å spille for folk.
Men i motsetning til fløyte eller trompet, der du må mestre embouchuren for å få lyd, kunne selv en nybegynner som meg plukke en streng og få denne fantastiske, nesten uvirkelige lyden. Derfor mener jeg harpen fortjener å være mye mer populær.
©ondoku3.com
デンマーク語 (Dansk)
Jeg er kæmpe fan af den islandske sangerinde Björk, og da jeg så optagelser fra hendes koncert i Royal Opera House i 2001, blev jeg fuldstændig blæst bagover af Zeena Parkins, en avantgarde-harpenist fra USA.
Zeena er kendt for at håndtere både klassiske og elektriske harper som en pro. I den koncert hev hun endda en harmonika frem, men det var hendes harpelyde, der virkelig ramte mig — som snefnug, der bliver til musik — og passede perfekt til Björks fine, overjordiske stemning.
Da jeg er en stædig type, besluttede jeg at prøve harpen selv og bookede en gratis prøvetime på en harpeskole i Kawasaki i Kanagawa-præfekturet.
Jeg vidste, at det ville være en lang tur fra mit hjem i Aichi, men den liveoptagelse sad fast i hovedet. Jeg måtte bare have fat i en harpe og plukke lidt i strengene, om så kun én gang.
Min prøvetime blev ledet af harpisten Kitamasa.
At høre hendes demo tæt på var ren magi — tonerne stoppede tiden. Men tiden gik, og jeg var nødt til at spille selv, ellers var hele turen spildt.
Jeg fik hende til at vise mig det grundlæggende i holdning og teknik på de tre harper i studiet.
En af dem kostede tilsyneladende omkring fem millioner yen, så jeg var rigtig nervøs, da mine fingre rørte den.
Strengene var blødere end guitar- eller basstrenge og nemmere at håndtere end forventet.
Selvfølgelig kræver det seriøs træning at blive god nok til at spille foran andre.
Men i modsætning til fløjte eller trompet, hvor du skal have embouchuren perfekt for at lave lyd, kunne selv en nybegynder som mig plukke en streng og få denne fantastiske, næsten uvirkelige lyd frem. Derfor synes jeg, at harpen fortjener at være meget mere populær.
©ondoku3.com
フィンランド語 (Suomi)
Olen kova fani islannin Björkistä, ja kun katsoin videota hänen vuoden 2001 Royal Opera House -konsertistaan, Zeena Parkinsin, amerikkalaisen avantgarde-harpistin, soitto vei jalat alta.
Zeena osaa sekä klassisen että sähköharpun kuin ammattilainen. Konsertissa hän veti esiin jopa harmonikan, mutta harpunsa ääni oli se, joka iski — kuin lumihiutaleet muuttuisi musiikiksi — ja sopi täydellisesti Björkin herkän, toismaailmallisen tunnelman kanssa.
Koska olen itsepäinen tyyppi, päätin kokeilla harppua itse ja varasin ilmaisen kokeilutunnin harppukoulusta Kawasakissa, Kanagawan prefektuurissa.
Tiesin, että Aichista matkaan lähteminen olisi rankkaa, mutta se live-video pyöri päässä. Minun piti saada harppu käsiini ja näppäillä muutama kieli, vaikka vain kerran.
Kokeilutunnin veti harpisti Kitamasa.
Hänen demonsa kuuleminen läheltä oli puhdasta taikaa — nuotit pysäyttivät ajan. Mutta kello tikitti, ja minun piti soittaa itse, tai koko reissu olisi turha.
Pyysin häntä näyttämään perusasennon ja -tekniikan kolmella studion harpulla.
Yksi niistä maksoi kuulemma noin viisi miljoonaa jeniä, joten olin tosi jännittynyt, kun sormeni koskettivat sitä.
Kielet olivat pehmeämmät kuin kitaran tai basson ja helpompia käsitellä kuin luulin.
Totta kai ihmisten edessä soittamiseen tarvitaan paljon treeniä.
Toisin kuin huilussa tai trumpetissa, joissa embouchure pitää olla täydellinen jo äänen saamiseksi, jopa aloittelija kuten minä sai kitaran kieltä näppäämällä upean, melkein epätodellisen äänen. Siksi mielestäni harppu ansaitsee olla paljon suositumpi.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Sono un fan sfegatato dell’islandese Björk e, guardando il video del suo concerto del 2001 alla Royal Opera House, sono rimasto folgorato dal suono di Zeena Parkins, un’arpista d’avanguardia americana.
Zeena è famosa per suonare arpa classica ed elettrica come una professionista. In quel concerto ha tirato fuori anche una fisarmonica, ma è stato il suono dell’arpa a colpirmi — come fiocchi di neve che diventano musica — e si sposava alla perfezione con l’atmosfera delicata e ultraterrena di Björk.
Essendo uno che si fissa su un’idea, ho deciso di provare l’arpa e ho prenotato una lezione di prova gratuita in una scuola di arpa a Kawasaki, prefettura di Kanagawa.
Sapevo che arrivare da Aichi sarebbe stato un casino, ma quel video live non mi usciva dalla testa. Dovevo mettere le mani su un’arpa e pizzicare qualche corda, anche solo una volta.
La lezione di prova l’ha tenuta l’arpista Kitamasa.
Sentire la sua demo da vicino è stata magia pura — le note sembravano fermare il tempo. Ma il tempo stringeva, e dovevo suonare io o il viaggio sarebbe stato inutile.
Le ho chiesto di mostrarmi le basi di postura e tecnica sulle tre arpe dello studio.
Una costava apparentemente cinque milioni di yen, quindi ero teso quando le mie dita l’hanno toccata.
Le corde erano più morbide di quelle di chitarra o basso e più facili da gestire del previsto.
Ovvio, per suonare in pubblico ci vuole un sacco di lavoro.
Però, a differenza di flauto o tromba, dove serve una tecnica perfetta per fare un suono, anche un principiante come me poteva pizzicare una corda e tirare fuori un suono pazzesco, quasi irreale. Per questo penso che l’arpa meriti di essere molto più diffusa.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Sou fãzaço da islandesa Björk e, vendo imagens do show dela de 2001 na Royal Opera House, fiquei louco com o som de Zeena Parkins, uma harpista avant-garde dos EUA.
Zeena é fera em harpa clássica e elétrica. No show ela até pegou um acordeão, mas o que me pegou foi o som da harpa — tipo flocos de neve virando música — e casava direitinho com a vibe delicada e sobrenatural da Björk.
Como sou teimoso, resolvi experimentar harpa e marquei uma aula experimental grátis numa escola de harpa em Kawasaki, província de Kanagawa.
Sabia que ir de Aichi seria osso, mas aquele vídeo ao vivo não saía da minha cabeça. Precisava pegar numa harpa e dedilhar umas cordas, nem que fosse uma vez só.
Minha aula experimental foi com a harpista Kitamasa.
Ouvir a demo dela de perto foi mágico — as notas pareciam parar o tempo. Mas o tempo corria, e eu precisava tocar ou a viagem teria sido à toa.
Pedi pra ela me mostrar o básico de postura e técnica nas três harpas do estúdio.
Uma delas custava aparentemente cinco milhões de ienes, então fiquei tenso na hora que meus dedos tocaram.
As cordas eram mais macias que as de violão ou contrabaixo e mais fáceis de lidar do que eu imaginava.
Claro, pra tocar na frente de gente precisa ralar muito.
Mas diferente de flauta ou trompete, onde tem que acertar a embocadura pra sair som, até um zero como eu dedilhava uma corda e saía um som incrível, quase irreal. Por isso acho que a harpa merece ser bem mais popular.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Я большой фанат исландки Бьорк, и когда смотрел запись её концерта 2001 года в Королевском оперном театре, меня сразило исполнение Зины Паркинс, авангардной арфистки из США.
Зина профи в классической и электрической арфе. На концерте она даже достала аккордеон, но меня зацепили звуки арфы — будто снежинки превращаются в музыку — и идеально вписывались в нежную, потустороннюю атмосферу Бьорк.
Будучи упёртым, я решил сам попробовать арфу и записался на бесплатный пробный урок в школе арфы в Кавасаки, префектура Канагава.
Я знал, что добираться из Айти будет геморрой, но видео с концерта засело в голове. Нужно было взять арфу в руки и дернуть за струны, хоть раз.
Мой пробный урок вела арфистка Китамаса.
Слушать её демо вблизи было волшебно — ноты будто останавливали время. Но время шло, и я должен был сыграть сам, иначе поездка была бы зря.
Я попросил показать основы осанки и техники на трёх арфах в студии.
Одна из них стоила, по слухам, около пяти миллионов иен, так что я напрягся, когда пальцы коснулись её.
Струны были мягче, чем у гитары или баса, и легче в обращении, чем я думал.
Конечно, чтобы играть перед публикой, нужно пахать.
Но в отличие от флейты или трубы, где надо идеально взять амбушюр, чтобы извлечь звук, даже новичок вроде меня дёргал струну и получал потрясающий, почти нереальный звук. Поэтому я считаю, что арфа заслуживает гораздо большей популярности.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Ik ben een enorme fan van de IJslandse Björk, en toen ik beelden zag van haar concert in 2001 in de Royal Opera House, was ik overdonderd door het spel van Zeena Parkins, een avant-gardistische harpiste uit de VS.
Zeena is bekend om haar beheersing van zowel klassieke als elektrische harpen als een prof. In dat concert haalde ze zelfs een accordeon tevoorschijn, maar het waren haar harpklanken die me raakten — als sneeuwvlokken die muziek worden — en perfect pasten bij de delicate, buitenaardse sfeer van Björk.
Omdat ik een koppige kerel ben, wilde ik zelf harpe proberen en boekte een gratis proefles bij een harpschool in Kawasaki, prefectuur Kanagawa.
Ik wist dat het een hele klus zou zijn om er vanuit Aichi te komen, maar die livebeelden bleven maar in mijn hoofd zitten. Ik moest een harp vastpakken en een paar snaren tokkelen, al was het maar één keer.
Mijn proefles werd gegeven door harpiste Kitamasa.
Haar demo van dichtbij horen was pure magie — de noten leken de tijd stil te zetten. Maar de klok tikte door en ik moest zelf spelen, anders was de hele reis voor niks.
Ik vroeg haar de basis van houding en techniek te laten zien op de drie harpen in de studio.
Een daarvan kostteate blijkbaar vijf miljoen yen, dus ik was gespannen toen mijn vingers hem aanraakten.
De snaren voelden zachter dan bij gitaar of bas en waren makkelijker te hanteren dan verwacht.
Uiteraard kost het veel oefening om voor publiek te kunnen spelen.
Maar anders dan bij een fluit of trompet, waar je de embouchure perfect moet hebben om geluid te maken, kon zelfs een beginner als ik een snaar tokkelen en een adembenemend, bijna onwerkelijk geluid produceren. Daarom vind ik dat de harp veel populairder zou moeten zijn.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Jag är ett stort fan av isländskan Björk, och när jag kollade på klipp från hennes konsert 2001 på Royal Opera House blev jag helt knockad av Zeena Parkins spel, en avantgardistisk harpist från USA.
Zeena är känd för att hantera både klassiska och elektriska harpor som ett proffs. Under konserten drog hon fram till och med ett dragspel, men det var hennes harpljud som verkligen grep tag i mig — som snöflingor som blir musik — och passade perfekt till Björks sköra, overkliga känsla.
Eftersom jag är en enveten typ bestämde jag mig för att testa harpa själv och bokade en gratis provlektion på en harpskola i Kawasaki i Kanagawa-prefekturen.
Jag visste att det skulle bli en lång resa från mitt hem i Aichi, men liveklippet satt fast i skallen. Jag var tvungen att ta i en harpa och knäppa några strängar, även om det bara var en gång.
Min provlektion hölls av harpisten Kitamasa.
Att höra hennes demo på nära håll var ren magi — tonerna verkade frysa tiden. Men klockan tickade och jag var tvungen att spela själv, annars hade hela resan varit förgäves.
Jag bad henne visa grunderna i hållning och teknik på de tre harporna i studion.
En av dem kostade tydligen omkring fem miljoner yen, så jag var rejält spänd när mina fingrar rörde vid den.
Strängarna kändes mjukare än på gitarr eller bas och var lättare att hantera än jag trott.
Självklart krävs det hårt jobb för att kunna spela inför publik.
Men till skillnad från flöjt eller trumpet, där man måste ha perfekt embouchure för att få fram ett ljud, kunde även en total nybörjare som jag knäppa en sträng och få fram ett fantastiskt, nästan overkligt ljud. Det är därför jag tycker att harpan förtjänar att bli mycket mer populär.
©ondoku3.com
ポーランド語 (Polski)
Jestem wielkim fanem islandzkiej wokalistki Björk i kiedy oglądałem nagranie z jej koncertu w Royal Opera House w 2001 roku, Zeena Parkins, awangardowa harfistka z USA, totalnie mnie rozwaliła.
Zeena ogarnia klasyczną i elektryczną harfę jak profesjonalistka. Na koncercie wyciągnęła nawet akordeon, ale to dźwięki harfy naprawdę mnie złapały — jak płatki śniegu zamieniające się w muzykę — idealnie pasujące do delikatnej, nieziemskiej aury Björk.
Będąc upartym typem, postanowiłem sam spróbować harfy i zapisałem się na darmową lekcję próbną w szkole harfy w Kawasaki, prefektura Kanagawa.
Wiedziałem, że dojazd z Aichi będzie mordęgą, ale ten materiał live utkwił mi w głowie. Musiałem dotknąć harfy i pociągnąć za kilka strun, choćby raz.
Lekcję próbną prowadziła harfistka Kitamasa.
Słuchanie jej demo z bliska było czystą magią — nuty zatrzymywały czas. Ale zegar tykał, więc musiałem zagrać sam, bo inaczej cała podróż poszłaby na marne.
Poprosiłem ją, żeby pokazała mi podstawy postawy i techniki na trzech harfach w studiu.
Jedna z nich kosztowała podobno pięć milionów jenów, więc byłem spięty, gdy moje palce jej dotknęły.
Struny były miększe niż w gitarze czy basie i łatwiejsze w obsłudze niż myślałem.
Oczywiście, żeby grać przed ludźmi, trzeba ostro zapracować.
Jednak w przeciwieństwie do fletu czy trąbki, gdzie trzeba opanować embouchure, żeby w ogóle wydać dźwięk, nawet początkujący jak ja mógł pociągnąć strunę i dostać niesamowity, niemal nierealny dźwięk. Dlatego uważam, że harfa zasługuje na dużo większą popularność.
©ondoku3.com
チェコ語 (Čeština)
Jsem velký fanoušek islandské zpěvačky Björk a když jsem sledoval záznam jejího koncertu v Royal Opera House v roce 2001, Zeena Parkins, avantgardní harfenistka z USA, mě úplně dostala.
Zeena ovládá klasickou i elektrickou harfu jako profík. Na koncertě vytáhla i akordeon, ale harfové zvuky mě chytly nejvíc — jako sněhové vločky měnící se v hudbu — a perfektně ladily s jemnou, nadpozemskou atmosférou Björk.
Jelikož jsem tvrdohlavý typ, rozhodl jsem se harfu vyzkoušet a rezervoval si bezplatnou zkušební lekci v harfové škole v Kawasaki, prefektura Kanagawa.
Věděl jsem, že cesta z Aichi bude dřina, ale ten živý záznam mi vlezl do hlavy. Prostě jsem musel harfu chytnout a brnknout na pár strun, třeba jen jednou.
Zkušební lekci vedla harfenistka Kitamasa.
Slyšet její ukázku zblízka bylo čiré kouzlo — tóny zastavovaly čas. Ale čas běžel a já musel zahrát sám, jinak by celá cesta byla zbytečná.
Požádal jsem ji, aby mi ukázala základy držení a techniky na třech harfách ve studiu.
Jedna stála prý asi pět milionů jenů, takže jsem byl nervózní, když se jí prsty dotkly.
Struny byly měkčí než u kytary nebo baskytary a snazší na ovládání, než jsem čekal.
Samozřejmě, aby člověk hrál před lidmi, musí makat.
Na rozdíl od flétny nebo trubky, kde musíš mít embouchure dokonalou, aby vůbec vyšel zvuk, i úplný začátečník jako já mohl brnknout na strunu a dostat úžasný, téměř neskutečný zvuk. Proto si myslím, že harfa si zaslouží být mnohem populárnější.
©ondoku3.com
ルーマニア語 (Română)
Sunt un mare fan al islandezei Björk și când am văzut înregistrarea concertului ei din 2001 de la Royal Opera House, Zeena Parkins, o harpistă avangardistă din SUA, m-a dat pe spate.
Zeena mânuiește harpa clasică și electrică ca o profesionistă. La concert a scos și un acordeon, dar sunetele harpei au fost cele care m-au prins — ca fulgii de zăpadă transformându-se în muzică — și se potriveau perfect cu atmosfera delicată, de altă lume a lui Björk.
Fiind un tip încăpățânat, am decis să încerc harpa și am rezervat o lecție gratuită de inițiere la o școală de harpă din Kawasaki, prefectura Kanagawa.
Știam că drumul de la casa mea din Aichi va fi greu, dar imaginile live îmi rămăseseră în cap. Trebuia să pun mâna pe o harpă și să ciupesc câteva corzi, chiar dacă doar o dată.
Lecția de probă a fost ținută de harpista Kitamasa.
Să o ascult cântând de aproape a fost magie pură — notele înghețau timpul. Dar timpul trecea, și trebuia să cânt și eu, altfel întreaga călătorie era în zadar.
I-am cerut să-mi arate bazele posturii și tehnicii pe cele trei harpe din studio.
Una costa aparent cinci milioane de yeni, așa că eram tensionat când degetele mele au atins-o.
Corzile erau mai moi decât ale chitarei sau basului și mai ușor de manevrat decât credeam.
Desigur, pentru a cânta în fața oamenilor e nevoie de multă muncă.
Totuși, spre deosebire de flaut sau trompetă, unde trebuie să stăpânești embouchure doar ca să scoți un sunet, chiar și un începător ca mine putea ciupi o coardă și obține un sunet uimitor, aproape ireal. De asta cred că harpa merită să fie mult mai populară.
©ondoku3.com
インドネシア語 (Bahasa Indonesia)
Saya penggemar berat Björk dari Islandia, dan saat nonton rekaman konsernya di Royal Opera House tahun 2001, permainan Zeena Parkins, pemain harpa avant-garde dari AS, bikin saya takjub.
Zeena jago main harpa klasik dan elektrik seperti pro. Di konser itu dia bahkan keluarin akordeon, tapi suara harpanya yang bikin saya klepek-klepek — seperti butiran salju jadi music — cocok banget sama vibe lembut dan misterius Björk.
Karena saya tipe keras kepala, saya mutusin buat coba harpa sendiri dan daftar les percobaan gratis di sekolah harpa di Kawasaki, Prefektur Kanagawa.
Saya tahu perjalanan dari Aichi bakal capek, tapi rekaman konser itu nempel di otak. Saya harus pegang harpa dan petik senar, walau cuma sekali.
Latihan percobaan saya dipandu harpist Kitamasa.
Dengar demo dia dari dekat itu ajaib banget—nada-nadanya membekukan waktu. Tapi waktu terus jalan, saya harus main sendiri atau perjalanan ini sia-sia.
Saya minta dia tunjukin dasar postur dan teknik di tiga harpa di studio.
Salah satunya katanya lima juta yen, jadi saya tegang pas jari saya nyentuh.
Senarnya lebih lembut dari gitar atau bass dan lebih gampang dikendalikan dari yang saya bayangin.
Tentu, buat main di depan orang butuh usaha keras.
Tapi beda sama flute atau trompet yang butuh embouchure pas buat keluar suara, bahkan pemula kayak saya bisa petik senar dan dapet suara keren, hampir nggak nyata. Makanya saya yakin harpa pantas jauh lebih populer.
©ondoku3.com
ベトナム語 (Tiếng Việt)
Tôi là fan cuồng của ca sĩ Iceland Björk, và khi xem lại video buổi diễn năm 2001 ở Royal Opera House, màn chơi của Zeena Parkins, nghệ sĩ harp tiên phong từ Mỹ, làm tôi choáng ngợp.
Zeena chơi cả harp cổ điển lẫn điện như dân chuyên. Trong buổi đó cô còn lôi ra accordion, nhưng chính âm harp mới làm tôi mê mẩn — như tuyết rơi thành nhạc — hòa quyện hoàn hảo với phong cách dịu dàng, huyền ảo của Björk.
Là kiểu người cứng đầu, tôi quyết định thử harp và đăng ký buổi học thử miễn phí ở trường harp tại Kawasaki, tỉnh Kanagawa.
Tôi biết đi từ Aichi sẽ mệt, nhưng hình ảnh live cứ ám tôi. Phải chạm vào harp và gảy vài dây, dù chỉ một lần.
Buổi học thử do nghệ sĩ harp Kitamasa hướng dẫn.
Nghe cô biểu diễn gần thế là phép màu — nốt nhạc như dừng thời gian. Nhưng thời gian trôi, tôi phải tự chơi, không thì chuyến đi vô ích.
Tôi nhờ cô chỉ tư thế cơ bản và kỹ thuật trên ba cây harp trong studio.
Một cây nghe đâu năm triệu yên, nên tôi căng thẳng ngay khi ngón tay chạm vào.
Dây mềm hơn dây guitar hay bass và dễ kiểm soát hơn tôi tưởng.
Dĩ nhiên, để chơi trước đám đông cần cày cuốc nhiều.
Nhưng khác sáo hay kèn trumpet phải chỉnh môi chuẩn mới ra tiếng, ngay cả tay mơ như tôi gảy dây cũng ra âm thanh tuyệt vời, gần như không thật. Đó là lý do tôi nghĩ harp xứng đáng phổ biến hơn nhiều.
©ondoku3.com
